வாழும் இந்திய வரலாற்றறிஞர்களில் மிக முக்கியமானவர் சஞ்சை சுப்பிரமணியம். டி.டி.கொசாம்பி, ரொமிலா தபார் ஆகியோரளவு சாதாரண மக்கள் மத்தியில் இவர் அறிமுகமாகவில்லை ஆயினும் அவர்களளவிற்கு மிக முக்கியமானவர் சஞ்சய். சமகால அரசியலில் வரலாறு மிக முக்கிய பங்கு வகிக்கும் இன்றைய சூழலில், வரலாற்றின் பெயரிலான குருட்டுத்தனத்தை (obscurantism) எதிர்கொள்ள கொசாம்பி, ரொமிலா முதலானோர் பெரிதும் உதவினர். 15 முதல்18ம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலத்திய “நவீனத்துவ” வரலாற்றாசிரியரான சஞ்சையின் “இணைப்புண்ட வரலாறு” (connected history) எனும் கருத்தாக்கத்தையும் வாசித்துச் செரித்திருந்தோமானால் இந்தியச் சூழலில் ‘மதச்சார்பின்மையின்’ பொருளை நாம் இன்னும் சிறப்பாக விளங்கிக் கொண்டிருக்கவும், வரலாற்றின் பெயரிலான குருட்டுத்தனங்களை இன்னும் கூர்மையாக எதிர் கொண்டிருக்கவும் இயலும் எனத் தோன்றுகிறது.
இந்த நோக்கில்தான் சுமார் ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன் ‘தீராநதி’ இதழில் இரு மாதங்கள் சஞ்சை சுபிரமணியம் குறித்தும், அவரது வரலாற்றுக் கோட்பாடு குறித்தும் எளிய முறையில் கவனம் ஈர்த்திருந்தேன், எனினும் தொடர்ந்து அதனை அடுத்த கட்டத்திற்கு என்னாலும் கொண்டு செல்ல இயலவில்லை.
வரலாற்றைத் தேசிய எல்லைக்குள்ளோ, இல்லை ஒரு பண்பாட்டு எல்லைக்குள்ளோ மட்டும் சுருக்கி விடாமல் உலகளாவிய தொடர்புகளுடன் இணைத்துப் புரிந்து கொள்வதன் மீது சஞ்சை கவனத்தை ஈர்க்கிறார். வரலாறு என்பது நமக்கு வேத, சங்க காலங்களுடனோ, இராமயண, மகாபாரதங்களுடனோ, இல்லை பவுத்த, சமண, சோழ காலங்களுடனோ முடிந்துவிடவில்லை. இன்றைய இந்திய உருவாக்கத்தில் இந்தக் காலங்களைப் போலவே பதினைந்தாம் நூற்றாண்டுக்குப் பிந்திய காலங்களும் மிக மிக முக்கியமானவை. எனினும் நாம் அதற்குரிய முக்கியத்துவத்தை அளிப்பதில்லை. ஏராளமான இலக்கியங்கள், வரலாறு எழுது முயற்சிகள், மத, தத்துவச் சொல்லாடல்கள், சகல துறைகளிலும் வெளிநாட்டாரின் தொடர்புகள் நிகழ்ந்த இக்காலகட்டம் மிகமிக முக்கியமான ஒன்று. இந்தக் காலகட்டத்தையும், இன்றைய வரலாற்றுருவாக்கத்தில் அதன் பங்களிப்பையும் விளங்கிக் கொள்ள சஞ்சையின் அணுகல் முறைகளும் அவர் இது தொடர்பாக எழுதியுள்ள பதினைந்துக்கும் மேற்பட்ட நூற்களும் பெரிதும் உதவும்.
சஞ்சையின் மிகச் சில கட்டுரைகள், விவாதங்கள், நேர்காணல்கள், அவரது நூற்கள் குறித்த விமர்சனங்கள் ஆங்கில இதழ்களில் வெளிவந்துள்ளன. ‘அவுட்லுக்’ இதழில் அஷிஷ் நந்தியின் கருத்துக்களை மிகக் கடுமையாக அவர் விமர்சித்து எழுதிய குறுங்கட்டுரை பலரது கவனத்தையும் ஈர்த்த ஒன்று,
“மதச்சார்பின்மை” எனும் கருத்தாக்கம் மேலைச் சூழலிலும் இங்கும் எப்படி வேறுபட்டு உள்ளது என்பது குறித்த அவரது கவன ஈர்ப்பும், இவற்றை ஒன்றே போலக் கருதி ஒன்றை மற்றவற்றால் அளக்க முயல்வதின் பிழைகளையும் சஞ்சை தொடர்ந்து சுட்டிக்காட்டி வருவது மிக முக்கியமான ஒன்று, மேலைச் சூழலில் உள்ளது போன்ற இறுக்கமாக வரையறுக்கப்பட்ட மதக் கட்டமைப்பு இங்கிருந்ததில்லை. மேலைச் சூழலில் secularism என்பது இந்த மத இறுக்கத்திலிருந்து நிறுவனங்களைப் பிரித்து நிறுத்துவதாக இருந்தது. அந்தத் தேவையை மக்கள் எளிதில் உணரக் கூடிய நிலை அங்கிருந்தது. இங்கு அப்படி இறுக்கமாக வரையறுக்கப்பட்ட ஒற்றை மதம் இல்லாதது ஒரு பக்கம், பல்வேறு வலிமையான மக்கட் தொகுதிகளுக்கிடையிலான (communities) அதிகார ஊடாட்டம் முதலியன அந்தத் தேவையை இங்கு உருவாக்கவில்லை. இத்தகைய மக்கட் தொகுதிகள், நாடு, பெரிய நாடு, வலங்கை, இடங்கை முதலான அமைப்புகள் ஆகியன ஒருவகையான ‘போட்டி இறையாண்மைகளாக’ (contested sovereignty) அமைந்திருந்தன. இது இங்கு ஒருவகையான அதிகாரப் பகிர்வை ஏற்படுத்தி இருந்ததும் மேலைச் சூழலில் நடந்தது போன்ற ஒரு secularisation இங்கு உருவாகாமற் போனதற்கான காரணங்கள் எனலாம். இது குறித்தெல்லாம் நாம் மேலும் விளங்கிக் கொள்ள சஞ்சை நமக்குப் பெரிதும் பயன்பட வாய்ப்புள்ளது.
இங்கு secularisation என்பது வெறுமனே மதத்திலிருந்து நிறுவனங்களைப் பிரிப்பது என்கிற அளவில் நிற்காமல், மேலும் அதிகமான ஆழமும், முக்கியத்துவமும் மிக்க கருத்தாக்கமாக உள்ளது; அது முற்றிலும் ஒரு இந்திய வகைப்பட்ட கருத்தாக்கம் என்னும் சஞ்சையின் கருத்து, அசிஷ் நந்தி போன்றோரின் இந்துப் பாரம்பரியமே secular ஆனது என்னும் கருத்திலிருந்து மிக நுண்மையாகவும், வன்மையாகவும் வேறுபடுவது குறிப்பிடத் தக்கது. அதாவது நந்தி போன்றோர் secularism குறித்த மேலைக் கருத்தாக்கத்தை அப்படியே ஏற்று அது இந்தியாவில் பாரம்பரியமாக இருந்து வந்தது எனச் சொல்ல, சஞ்சையோ இங்கு secularism என்பதன் பொருளே வேறு எனச் சொல்வதிலுள்ள நுணுக்கமான வேறுபாடு முக்கியமானது.
நவம்பர் 30, 2013 ஆங்கில இந்து நாளிதழில் வெளி வந்துள்ள சஞ்சை சுப்பிரமணியத்தின் நேர்காணலை ஒருமுறை வாசித்துப் பாருங்கள். நேர்கண்டது : வைஜு நவ்ரேன்.
‘Indian secularism is about mediating between different communities’
Professor Sanjay Subrahmanyam, eminent Indian historian, has been elected to the Collège de France in Paris, a prestigious centre of learning, where he will hold a Chair in Early Modern World History. Educated at the Delhi School of Economics, Professor Subrahmanyam taught economics and history in India, France and the U.K. before joining the University of California, Los Angeles (UCLA) in 2004 as Professor and Doshi Chair of Indian History. Earlier, in 2002, he was the first holder of the Chair in Indian History and Culture at Oxford. He was elected to the American Academy of Arts and Sciences in 2009. He spoke to Vaiju Naravane. Excerpts:
You are a historian of Modernity. What are the kinds of shifts and upheavals we are witnessing today?
In terms of political organisation, there have been many shifts and upheavals. The world I’m dealing with in the 17th century is still really one of monarchies. But the changes today are also visible in the technologies in movement and transportation, changes in notions of distance, social relations and what social groups are, down to the level of the family.
What about past and present migration patterns? How have these changed in the long term? How has the debate on migration changed?
Earlier, there were waves of migration that took place in the context of empire-building and imperial expansion. For instance, migration to colonial America, and even in the late 19th and early 20th centuries, was broadly within a matrix of imperial expansion. There were arguments made that we might not accept today: that these were “empty lands” being settled — arguments that were still being made in Australia in the 1940s and 1950s. After World War I and the Depression, European or white migration became a minority phenomenon. What we are looking at now are often population movements from non-European parts of the world, and it is not being done in the context of political restructuring. Today’s constituted states are thus resisting, wishing to shape developments, preferring one type of migrant to another — racially, professionally, etc. However, if the world population density remains unequally distributed like this, there have to be adjustments. But it’s one thing to make broad arguments and another to come down to the fact of how people move and how they are allowed to move.
Do you see a great deal of international tension in the coming years? And how does that link up with the fear of Islam and migration? Are we going to see dual, interlinked tensions?
Yes, certainly. Currently, in the U.S., their main obsession is with population movements from Latin America, but in Europe, the matter is posed differently. At times, this question of Islam is an excuse. Look at the question of the Roma, or “gypsies.” This has nothing to do with Islam, yet absurd ideas, medieval myths of them being child stealers, are resurfacing. This is suggestive of a larger paranoia. In France and Italy, for instance, there are many Bangladeshis, but the public often does not perceive them as Muslims. On the other hand, the Turks, with whom the West has had dealings for a very long time, and who made efforts over the 20th century to abandon a part of their culture to become “western,” got nowhere when they tried to enter the European Union. Apparently, Greece has more in common with Europe than Turkey!
The question of immigration leads me to secularism, which has been one of your concerns. What is the main difference in the way secularism is practised in India and in France?
First, there are differences linked to the concepts of secularism and “laicité” and, second, with the institutional practices as they exist today. The conditions of the emergence of laicité are to be seen in the context of the religious wars — and a history going back to the French Revolution and its aftermath, where it was thought that the Catholic Church had a hold on power that posed a problem at various levels. Therefore, we get the argument that the State had to be extracted from the Church’s grasp. Even today, when the problem of Muslims and Islam is posed, it’s actually posed subconsciously in the context of the Catholic Church. When they talk of the veil or the voile in France, they are really thinking of the Catholic nuns, and many French see Islam as a symbol of oppression of women, as they once saw the Church.
In India, we are dealing with a situation where for a very long period of time, ever since the establishment of the first Muslim polities, you had a kind of shifting equilibrium between many different communities. Since there was no such thing as a constituted Hinduism with defining institutions, nobody ever saw the problem as extracting the state from religion as such. It was actually the problem of mediating and finding a balance between different communities and groups. The metaphor was often that of the king as the doctor and the kingdom as the body, where the doctor balances the humours in the body.
Is the flurry of anti-Islam and anti-mosque laws passed in France, Belgium or Switzerland a case of excess, of not respecting the balance between the many communities and forces that make up society?
Yes, it is a question of whether they are capable of redefining for themselves their way of thinking. Can France, in particular, get out of this “laicité” bind? Because it is really not the appropriate language with which to talk about relationships between communities. What French republicanism has produced is an extreme form of inflexibility, where they don’t have the appropriate conceptual tools to deal with a sizeable non-Christian minority. I once suggested to the great ire of the readers of Le Monde that the French might even want to look for institutional solutions in India.
How do you look at French schizophrenia — on the one hand, they are obsessed with the idea of decline and, on the other, of rebuilding their greatness through the propagation of the French language and culture overseas?
It’s not entirely unique to France. The division of Germany allowed France the space to develop their cultural shadow during four decades after the war. The Germans have largely given up on language, and now accept English while the British console themselves with the idea that the Americans have become their heirs. The problem for France is that there is no “overseas France” that really emerged. Moreover, the French have a system that is heavily dominated by the state even with regard to cultural production. So, when people talk of decline they are actually talking of the relative decline of the French state. France is facing a world that is hostile to state activity — Europe itself is diluting the powers of individual states. The question is: can we imagine a France where the state plays a lesser role? Even writers and thinkers like Pierre Bourdieu were ultimately the social products of state intervention, exemplifying its triumph whether they were critical of the state or not. They were not the products of strong civil society institutions.
You have been elected to the Chair in the Early Modern World History at the Collège de France. What are the specific issues on which you have decided to focus?
The Chair has been given a very broad definition and you then pick an overall theme for each year. The theme for this year is global history in the 17th century. The way in which history has typically been organised at the Collège de France has been either as national histories or “civilizational histories.” So, this is something of an experiment. They felt they were interested in my approach over the last 15 to 20 years, looking into histories on a more flexible basis, what I call “connected histories” — flexible histories from a geographical perspective.
Could you share some of the topics with us?
This year’s topics include the so-called global crisis in the 17th century, which some see as related to climate change, for instance. But I shall also treat specific questions. For instance, the 17th century is a great moment for the history of piracy.
A Frenchman called Alexandre Exquemelin wrote the most famous book on the subject. It was a phenomenon which had to do with the political conditions and contested sovereignty in Europe, and in particular, England in the context of the civil war; where you get contested sovereignty. Piracy is often a question of contested sovereignty, of a breakdown of the state.