Tag: அ.மார்க்ஸ்

(இன்று வெளியாகியுள்ள கட்டுரை. ஒரு வாரத்திற்கு முன்பு எழுதப்பட்டது)

எண்பத்தெட்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின் கியூபாவுக்குள் நுழைந்த (மார்ச் 21, 2016) முதல் அமெரிக்க குடியரசுத் தலைவரான ஒபாமா இன்றைய கியூபத் தலைவர்  ராவ்ல் கேஸ்ட்ரோ விடம், “கியூபாவில் மனித உரிமைகளுக்கு உரிய மதிக்களிக்கப் படுவதில்லையே..?” என்றார்,

இந்த மாதிரிக் கேள்விகள் பலமுறை ஃபிடெலிடமும் கேட்கப்பட்டவைதான். அப்போதெல்லாம் அவர் சொன்னது: “இந்தக் கேள்வியைக் கேட்பதற்கு (அமெரிக்காவுக்கு) என்ன தகுதி இருக்கிறது? கோடீஸ்வரர்களும் பிச்சைக்காரர்களும் அருகருகே வசிக்கும் நாடு உங்களுடையது; அங்கே பூர்வகுடிகள் கொல்லப்படுகின்றனர்; கருப்பர்கள் ஒதுக்கப்படுகின்றனர்; பெண்கள் விபசாரிகளாக்கப் படுகின்றனர்; சிக்கனோக்கள், போர்டாரிகோக்கள், லத்தீன் அமெரிக்கர்கள் இழிவு செய்யப்படுகின்றனர், சுரண்டப்படுகின்றனர்….. உலக அளவில் கவிழ்ப்பு வேலைகளைச் செய்ய ஒரு சி.ஐ.ஏ, சொத்துக்களை அழிக்காமல் உயிர்களை மட்டும் கொல்லும் நியூட்ரான் குண்டுகளைச் செய்ய ஒரு பென்டகன்…. (உங்களுக்கு மனித உரிமைகளைப் பற்றிப் பேச என்ன தகுதி இருக்கிறது?)”

உலகின் பலமிக்க வல்லாதிக்க அரசான அமெரிக்காவிலிருந்து 90 மைல் தொலைவில் இருக்கும் கியூபா, எண்ணை வளமோ இல்லை வேறு பெரிதான மூல வளங்களோ இல்லாத ஒரு கரீபியத் தீவு. அதில் தன் பலம் கொண்ட மட்டும் அந்த “யாங்கி ஏகாதிபத்தியத்தை” 60 ஆண்டு காலமாக  எதிர்த்துக் கொண்டு ஒரு சோஷலிச பாணி அரசை அமைத்து வெற்றி கண்டவர் ஃபிடெல் காஸ்ட்ரோ. அரும்பி வந்த அந்த அரசுக்கு  முதல் முப்பதாண்டுகள் சோவியத் யூனியன் பக்க பலமாக இருந்தது உண்மைதான். ஆனால் சோவியத் யூனியனின் வீழ்ச்சிக்குப் பின் கிழக்கு ஜெர்மனியைப் போலவோ இல்லை யுகோஸ்லேவியா அல்லது கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளைப் போலவோ அது கலகலத்து நொறுங்கி ‘நேட்டோ’ போன்ற முதலாளித்துவக் கூட்டணிகளில் சரண் புகவில்லை.

இதை எப்படிச் சாதித்தார் காஸ்ட்ரோ?

இதைப் புரிந்து கொள்ள கியூபப் புரட்சி குறித்த சில அடிப்படைகளையும், அது மற்ற சோஷலிசப் புரட்சிகளிலிருந்து வேறுபட்ட அம்சங்களையும் நாம் கவனம் கொள்ள வேண்டும்.

லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் ஆட்சி மாற்றங்கள் என்பது பெரும்பாலும் ஆட்சி கவிழ்ப்புகளின் ஊடாகவே நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த காலம் அது. அப்படியான ஒரு கவிழ்ப்பின் மூலமாக (1952) ஆட்சிக்கு வந்த ஜென்ரல் பாடிஸ்டா வின் ஊழல் மிக்க சர்வாதிகார ஆட்சியை எதிர்த்து ஒரு படை திரட்டி  கியூபாவில் உள்ள மோன்கேடோ பாரக்சை ஃபிடெல் தாக்கியபோது அவருக்கு வயது 24 தான். ஒரு வசதியான நிலவுடமையாளரின்  மகன். வழக்குரைஞர் படிப்பை முடித்தவர்.

அந்தத் தாக்குதல் படு தோல்வியில் முடிந்தது. அனைவரும் கைதானார்கள். பலர் கொல்லப்பட்டனர். ஃபிடெல் மன்னிப்புக் கோரவில்லை. உங்கள் சட்டம் எனக்கு என்ன தண்டனை வேண்டுமானாலும் தரட்டும். ஆனால் “வரலாறு என்னை விடுதலை செய்யும்” என்கிற அவரது வழக்குமன்ற உரை புகழ்பெற்ற ஒன்று. தமிழ் உட்பட உலகின் பல மொழிகளிலும் பெயர்க்கப்பட்ட ஒன்று.

இரண்டாண்டுகளுக்குப் பின் அவருக்கு மன்னிப்பு வழங்கப்பட்டு மெக்சிகோவுக்கு நாடு கடத்தப்பட்டார். அங்குதான் அர்ஜென்டினாவைச் சேர்ந்த அந்த இளம் மருத்துவர் சேகுவாரா ஃபிடெலிடம் ஈர்க்கப்பட்டு வந்து இணைந்தார். அங்கிருந்தவாரே படை ஒன்றைத் திரட்டி 1956 டிசம்பரில் ஒரு ஓட்டைக் கப்பலில் கடலைக் கடந்து கிரான்மா வைத் தாக்கினார்கள். சிலர்  மட்டுமே தப்பின.ர் சியாரா மேஸ்ட்ரோ மலைத் தொடர் அவர்களுக்கு தஞ்சம் அளித்தது. காயங்களை ஆற்றிக் கொண்டு அவர்கள் கொரில்லாப் போருக்குத் தயாரானார்கள். விவசாயிகளின் ஆதரவு அவர்களுக்குப் பெரிய அளவில் இருந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவர்கள் வலிமை அடைந்தார்கள். அவர்கள் வலிமை அடைய அடைய பாடிஸ்டா அரசுக்கு எதிரான இயக்கங்கள் அனைத்தும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக இவர்களின் கீழ் வந்தன. கடைசியாக (1958) வந்து சேர்ந்தவர்கள் கியூபக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியினர்.

ஆம். தொடக்கத்தில் மட்டுமல்ல. அதற்குப் பின்னர் பல காலமும் கூட ஃபிடெல் தன்னை ஒரு கம்யூனிஸ்டாக அடையாளம் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. ராவ்ல் கேஸ்ட்ரோவும் சேயும்தான் கம்யூனிஸ்டுகள் மீதும் சோவியத் மீதும் அவருக்கு நட்பையும் நெருக்கத்தையும் தூண்டினார்கள் என்பர். புரட்சிக்கு முன் அங்கிருந்த பல கட்சிகளில் கம்யூனிஸ்டுகள் மட்டுமே கருப்பின மக்களையும் கட்சியில் உறுப்பினர் ஆக்கியுள்ளதைச் சுட்டிக் காட்டி ஃபிடெலை வற்புறுத்தி இணங்க வைத்தனர் என்றும் சொல்வதுண்டு.

எனினும் ஆகத் தொலைவில் இருந்த சோவியத்யூனியன் பக்கம் ஃபிடெல் சாய்வதற்கு அவரது இயல்பான அமெரிக்க மற்றும் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பும் ஒரு காரணமாக இருந்தது. ஆட்சியைக் கைப்பற்றிய கையோடு பெரும் எஸ்டேட்கள் எல்லாவற்றையும் நாட்டுடமை ஆக்கினார். ‘எஸ்ஸோ’ போன்ற அமெரிக்க நிறுவனங்கள் உட்படப் பலவும் நாட்டுடமை ஆக்கப்பட்டன. நாடெங்கும் ஏராளமான பள்ளிகள், மருத்துவமனைகள் உருவாக்கப்பட்டன. கியூபா முழுவதும் 600 மைல்கள் நீளத்திற்குச் சாலைகள் அமைக்கப்பட்டன. குடிநீர் மற்றும் சுகாதார  நடவடிக்கைகளுக்கு 300 மில்லியன் டாலர் செலவிடப்பட்டது. ஒவ்வொரு மாதமும் 800 வீடுகள் கட்டி எளிய மக்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டன. குழந்தைகள் பாதுகாப்பு மையங்கள் நாடெங்கும் அமைக்கப்பட்டன. மாற்றுத் திறனாளிகள் மற்றும் முதியோர் காப்பகங்கள் அமைக்கப்பட்டன. 993 ஏக்கர் நில உச்சவரம்பு அறிவிக்கப்பட்டு 2,00,000 பேர்களுக்கு பட்டாக்கள் வழங்கப்பட்டன. அங்கு அப்போது மக்கள் தொகை வெறும் 71 லட்சம்தான் என்பது கவனத்துக்குரியது. (இப்போது 11.42 மில்லியன்).

தனது கொல்லைப்புறத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட இந்த நடவடிக்கைகள், குறிப்பாக ஃபிடெலிடமிருந்து விழுந்து சிதறிய யாங்கி ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புரைகள் மற்றும் அமெரிக்க நிறுவனங்களும் சொத்துக்களும் நாட்டுடமை ஆக்கப்பட்டது ஆகியன அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்திற்குக் கடுப்பேற்றியதை விளக்க வேண்டியதில்லை. அப்போதைய அமெரிக்கத் தலைவர் டிவைட் ஐசன்ஹோவர் தான் பதவி விலகுமுன் கியூபாவின் புரட்சிக்குப் பிந்திய அரசைக் கவிழ்ப்பதற்காக 13.1 மில்லியன் டாலர் நிதி ஒதுக்கிச் சென்றார். புதிதாகப் பதவியேற்ற ஜான் எஃப் கென்னடி செய்த மிகவும் அபத்தமான தோல்வியாக முடிந்த்து அந்தக் கவிழ்ப்பு முயற்சி. ஃபிடெல் அரசின் மீது வெறுப்புற்று நாடுகடந்து அமெரிக்காவின் ஃப்ளோரிடா விலுள்ள மியாமியில் குடிபெயர்ந்திருந்த கியூபா மக்களைத் தூண்டி ஆயுதங்களும் பயிற்சியும் அளித்து ‘பே ஆஃப் பிக்ஸ்’ எனப்படும் கியூப வளைகுடா மீது தாக்குதல் (1961 ஏப்ரல் 17) தொடுக்கப்பட்டது. முன்னதாக அமெரிக்க சி.ஐ.ஏ விமானத் தாக்குதல்களும் மேற்கொள்ளப்பட்டன. ஆனால் உலக அளவில் ஏற்படும் கெட்ட பெயருக்கு அஞ்சி விமானத் தாக்குதல் நான்கு நாட்களில் நிறுத்திக் கொள்ளப்பட்டது. அதை ஒட்டி அந்தப் படையெடுப்பு காஸ்ட்ரோவின் படைகளால் முறியடிக்கப்பட்டு எஞ்சியோர் கைது செய்யப்பட்டனர். இரண்டு நாள் விசாரணைக்குப் பின் சிலர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். அடுத்த சில மாதங்களில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்டோர் கொல்லப்பட்டனர். இதில் அமெரிக்கப் படை வீரர்களும் உண்டு.

இந்த அபத்த முயற்சியின் விளைவாக அமெரிக்க அரசு சற்றே பம்மி இருந்த போதும் எந்த நேரத்திலும் அமெரிக்கப் படைஎடுப்புக்குக் கியூபா ஆளாக நேரிடும் அச்சம் மிகுந்திருந்த நிலையில் அன்றைய சோவியத் யூனியன் உதவிக் கரம் நீட்டியது. அமெரிக்காவுக்கு மிக அருகாமையில் ஒரு நம்பிக்கைக்குரிய எதிரி அமைவது அந்தப் பனிப்போர் காலத்திய அதன் தேவைகளில் ஒன்றாக இருந்தது.

அமெரிக்கா துருக்கியில் தன் ஏவுகணைகளை சோவியத்தை நோக்கி நிறுத்திய பின்னணியில் 1962 அக்டோபரில் நிகிதா குருஷேவ் அணு ஆயுதங்கள் பொருத்தப்பட்ட சோவியத் ஏவுகணைகளை அமெரிக்காவைக் குறிவைத்து கியூபாவில் நிறுத்தினார். ஒரு மூன்றாம் உலகப் போர் நெருங்கிவிட்டதாக உலகே அச்சம் கொண்டிருந்த வேளையில் அமெரிக்கா பணிந்து வந்தது. இரு வல்லரசுகளும் செய்துகொண்ட ஒப்பந்தத்தில் கியூபாவுக்கு இடமில்லை என்றபோதும் இரண்டும் தத்தம் ஏவுகணைகளை நீக்கிக் கொண்டன. கியூபா மீது இனி படையெடுப்பு எதையும் மேற்கொள்வதில்லை என அமெரிக்கா வாக்குறுதி அளிக்க வேண்டியதாயிற்று. படை எடுப்பு இல்லாதபோதும் கியூப எதிர்ப்பாளர்களை ஊக்குவிப்பது எப்படியாவது கேஸ்ட்ரோவைக் கொன்று தீர்ப்பது என்பதில் அமெரிக்கா தொடர்ந்து தன் வேலைகளைச் செய்து கொண்டுதான் இருந்தது. கடுமையான பொருளாதாரத் தடையை கியூபா மீது சுமத்தி அதைத் திக்குமுக்காடச் செய்தது. அருகில் உள்ள லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளுக்கு அழுத்தம் கொடுத்து அவற்றை கியூபாவிலிருந்து தள்ளியிருக்கச் செயதது. சிலி தவிர பிற லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் கம்யூ கட்சிகள் வலுவாக இல்லை என்பது கவனத்துக்குரியது. நிகரகுவா, வெனிசூலா போன்றவற்றில் இடதுசாரிகள் வளர்ச்சி அடைந்ததெல்லாம் பின்னால்தான்.

எனினும் தொடர்ந்து சோவியத் யூனியன் கியூபாவிற்குப் பொருளாதார உதவிகளைச் செய்தது. குறிப்பாக எண்ணை வளமற்றுக் காய்ந்து கிடந்த அதன் சுத்திகரிப்பு ஆலைகளுக்கு பீப்பாய் பீப்பாயாக கச்சா எண்ணைகளை வழங்கியது. திரும்பி அந்தக் கப்பல்கள் எந்தப் பொருள்களுமின்றி வெற்றுக் கப்பல்களாகத்தான் போக வேண்டும் என்ற போதிலும் அந்த உதவி தொடர்ந்தது. கியூபாவால் ஏற்றுமதி செய்ய முடிந்தது சர்க்கரை ஒன்றைத்தான்.

கஸ்ட்ரோ இன்னும் கூட முழுமையான சோவியத் ஆதரவாளராகத் தன்னை அடையாளப் படுத்திக் கொள்ளவில்லை. அவரது பாணி சோஷலிசம் லத்தீன் அமெரிக்க தேசியவாதத்துடன் இணைந்து உருமாறிய ஒன்றாக இருந்தது. 19ம் நூ லத்தீன் அமெரிக்க தேசியவாதியான ஜோ மார்டி ஃபிடெலின் ஆதர்சங்களில் ஒன்றாக இருந்தார். 1968 ல் எல்லோராலும் இன்று விமர்சிக்கப்படும் பிரெஷ்னேவ் காலத்திய செக்கோஸ்லேவியப் படையெடுப்பை ஆதரித்த போதுதான் கேஸ்ட்ரோ தன்னை ஒரு சோவியத் முகாம்காரராக உலகின் முன் அடையாளப்படுத்திக் கொண்டார்.

எனினுமவர் இன்னொரு பக்கம் தன் நட்பு மற்றும் உதவிக் கரங்களை பெரு, பனாமா, சிலி போன்ற பிற லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளுக்கும், அல்ஜீரியா, அங்கோலா, எதியோப்பியா முதலான ஆப்ரிக்க நாடுகளுக்கும், வியட்நாம், வட அமெரிகா போன்ற ஆசிய நாடுகளுக்கும் விரித்தார். தன்னை ஒரு மூன்றாம் உலக விடுதலையின் நாயகனாக அடையாளப் படுத்திக் கொண்டார். கியூபாவின் இந்த உதவிகள் பலவாறாக அமைந்தன. எதியோப்பியா மீதான சோமாலியின் (1977-78 ஓகாடன் போர்) தாக்குதலில் சோவியத் யூனியனுடன் சேர்ந்து கியூபா எதியோப்பியாவுக்கு ஆதரவு அளித்தது., அங்கோலா விடுதலைக்காக இடதுசாரிகள் (MPLA) போராடிக் கொண்டிருந்தபோது, அதற்கு எதிராக எதிராக நேட்டோ ஆதரவுடன் தென் ஆப்ரிக்கா மற்றும் ஸெய்ரே நாடுகள் களத்தில் இறங்கின (1975). இடதுசாரிப் போராளிகளுக்கு ஆதரவாக 25,000 கியூப வீர்கள் அங்கோலாவில் இறக்கப்பட்டபோது உலகமே வியந்து நோக்கியது.

இப்படியான இராணுவ உதவிகள் தவிர, இந்த நாடுகள் கொள்ளை நோய்களால் தாக்கப்பட்ட காலங்களில் மருத்துவ உதவியையும்கியூபா மேற்கொண்டது.. பல்வேறு லத்தீன் அமெரிக்க மற்றும் ஆப்ரிக்க நாடுகள் கொள்ளை நோய்களால் தாக்கப்பட்டபோது சுமார் 60,000 மருத்துவர்கள் கியூபாவிலிருந்து அனுப்பபட்டனர். பெரும் பொருளாதார நெருக்கடியைக் கியூபா சந்தித்துக் கொண்டிருந்த 2010 லும் கூட ஹைதியை காலரா தாக்கியபோது ஹவானாவிலிருந்து 1200 மருத்துவர்கள் அங்கு சென்றனர். மேற்கு ஆப்ரிகாவை எபோலா வைரஸ் தக்கியதைக் கண்டு (2013- 15) உலகமே அஞ்சியபோது கியூபாதான் மருத்துவர்களையும் மருந்துகளையும் அனுப்பியது. பிரேசிலுக்கு 14,000 மருத்துவர்கள் அனுப்பப்பட்டனர்.

மனித உரிமை மீறல்களுக்காகக் குற்றம் சாட்டப்படும் கியூபாவுடன் இழைவது குறித்த விமர்சனம் நெல்சன் மன்டேலா மீது வைக்கப்பட்டபோது அவர் கூறினார்: “40 ஆண்டுகளாக தென் ஆப்ரிக்க இனவெறி அரசை ஆதரித்தவர்களுக்கு இந்த விமர்சனத்தை வைக்க யோக்கியதை இல்லை”.

கியூபா சிவப்பு ஹிஸ்பானிய வழிவந்தோரின் நாடு என்ற போதிலும் அங்கு கணிசமாக கருப்பு இனத்தவர்கள் உண்டு அவர்களுக்கு உரிய ஏற்பும் உரிமைகளும் கேஸ்ட்ரோவின் ஆட்சியில் வழங்கப்பட்டன. அமெரிக்காவில் கருப்பின மக்களின் போராட்டம் (civil war) நடைபெற்றபோது கேஸ்ட்ரோ அவர்களுக்கு அளித்த ஆதரவும் அமெரிக்காவிற்கு எரிச்சல் ஊட்டியது. ஐ.நா மாநொடொன்றுக்காக அமெரிக்கா சென்ற போது கருப்பின மக்களின் ஹார்லெம் பகுதியில் அமைந்த தெரசா ஓட்டலில்தான் ஃபிடெல் தங்கித் தன்னை அம்மக்களோடு அடையாளப் படுத்திக் கொண்டார்.

இரண்டு

1991 ல் சோவியத் யூனியன் வீழ்ந்தது. தொடர்ந்து கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளும் கலைந்து வீழ்ந்தன. பெர்லின் சுவரும் நொறுங்கி மண்ணாகியது. இந்த நாடுகள் பலவும் இன்று நேட்டோ படைகளின் தளங்களாகியுள்ளன.ளைந்தப் பின்புலத்தில் கியூபாவுக்குக் கிடைத்துக் கொண்டிருந்த சோவியத் உதவி முற்றிலுமாக நின்றது. கோர்பசேவுக்குப் பின் ருஷ்ய அதிபரான போரிஸ் யெல்ட்சின் மியாமியில் இருந்த கியூப எதிர்ப்பு அணியின் தலைவர் ஜோர்ஜ் மாஸ் கனோசா வைச் சந்திக்கவும் செய்தார். ருஷ்யத் துருப்புகள் அனைத்தும் கியூபாவை விட்டு அகற்றிக் கொள்ளப்பட்டன. கியூபாவுக்கு ருஷ்யா அளித்திருந்த பொருளாதார முன்னுரிமைகளும் ரத்து செய்யப்பட்டன. அதே நேரத்தில் அமெரிக்க காங்கிரஸ் கியூபா மீதான பொருளாதாரத் தடைகளை மேலும் இறுக்கியது. ருஷ்ய எண்ணை வரத்து முற்றிலுமாக நின்றது.

1991 – 2000 காஸ்ட்ரோக்களுக்கு மிக நெருக்கடியான காலம். கடும் பொருளாதார நெருக்கடியும் பஞ்சமும் கியூபாவை ஆட்கொண்டன. ‘பொருளாதார நெருக்கடிகாலம்’ ஒன்றை அறிவிப்பதைத் தவிர கியூபாவுக்கு வேறு வழியில்லை. எவ்வளவு சாதுரியமாக அதை ‘சிறப்புப் பொருளாதாரம்’ என காஸ்ட்ரோ பெயர் சூட்டிப் புண்ணுக்குப் புனுகு தடவ முயற்சித்த போதும் அதன் துயரங்களை மக்கள் சுமக்க நேரிட்டது. மக்களை மயக்கக் கூடிய சொல்லாற்றல் படைத்த ஃபிடெல் இந்த நிலைமையையும் பேசிச் சமாளிக்க முயன்றார்.  மின் ஆற்றல், உரம், பூச்சி மருந்து எதையும் நம்பியிராத உலகின் முதல் “பசுமைத் தாயகமாக்” கியூபா ஆக்கப்படுவதாக அறிவித்தார். இனி இங்கு காற்றாலைகள்தான் எந்திரங்களை இயக்கும் என்றார். இனி சைக்கிள்களில்தான் எம் மக்கள் பயணம் செய்வர் என்றார். சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு கியூபா திறந்து விடப்பட்டது.

கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகள் சோஷலிசக் கூட்டணியிலிருந்து உதிர்வதற்குக் காரணமானவர் எனக் கருதப்படும் போப் இரண்டாம் ஜான் பாலுக்கு 1998ல் கியூபா வரவேற்பளித்தது. உலக அரங்கில் தான் ஒதுக்கப்படுவதிலிருந்து தப்பிக்க கியூபா இப்படியெல்லாம் செய்ய நேரிட்டது.  போப்புக்கு வரவேற்பு அளித்த நிகழ்வை லத்தின் அமெரிக்கச் சூழலின் பின்னணியிலிருந்தும் நாம் விளங்கிக் கொள்ள வேண்டும். கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவம் லத்தீன் அமெரிக்காவில் ஒரு முற்போக்கான பாத்திரத்தை வகித்துள்ளது. இங்கிருந்துதான் 1970 களில் ‘விடுதலை இறையியல்’ எனும் கோட்பாடு உருவானது. இந்திய தலித் இயக்கங்கள், ஈழப் போராட்டம் உட்பட அதன் செல்வாக்கு உலகெங்கிலுமிருந்த ஒடுக்கபட்ட மக்களிடம் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. காஸ்ட்ரோ கத்தோலிக்கப் பள்ளிகளில் பயின்றவர். தன்னைப்பற்றி அவர் சொல்கையில், “மத ரீதியாகவன்றி சமூகக் கண்ணோட்ட அடிப்படையில் என்னை கிறிஸ்தவன் என யாரும் அழைத்தால் நான் கிறிஸ்தவன்தான்… 5000 பேருக்கு உணவு வரவழைத்து அளித்த கிறிஸ்து ஒரு கம்யூனிஸ்ட் தானே..” என்றார்.

2000 க்குப் பின் அவரது “மகன்” ஹ்யூகோ சாவேஸ் வெனிசூலா அதிபரான போது கியூபா மீது மீண்டும் அதிர்ஷ்டக் காற்று வீசியது. வெனிசூலாவில் அபரிமிதமாக இருந்த எண்ணை கியூபாவில் உலர்ந்து கிடந்த சுத்திகரிப்பு ஆலைகளுக்கு உயிரூட்டியது. பதிலாக கியூப மருத்துவர்கள் வெனிசூலாவை நிறப்பினர்.

கியூபாவின் மீதும் ஃபிடெல் மீதும் அன்பும் நம்பிக்கையுமுள்ள ரிச்சர்ட் கோட் எனும் ஒரு இடதுசாரிச் சிந்தனையாளர் சொல்வதுபோல ஃபிடெலும் கிழக்கு ஜெர்மனியின் எரிக் ஹோனேக்கரும் “சந்தர்ப்பவாத கம்யூனிஸ்டு” களாகத்தான் இருந்தனர். எனினும் சோவியத் வீழ்ச்சியோடு கிழக்கு ஜெர்மனி தன் சிவப்பு அடையாளத்தைத் துறந்து மேற்குடன் கலந்தது. ஆனால் கியூபா இன்னும் அப்படி முற்றாகத் தன் சிவப்பு எச்சங்களைத் துறக்கவில்லை. ஜெர்மனியின் சிவப்பு அடையாளம் அதன் மீது திணிக்கப்பட்ட ஒன்று: கியூபாவின் சிவப்பு அடையாளம் ஒரு புரட்சியினூடாக மேலெழுந்த ஒன்று என்பதைத் தவிர இதற்கு வேறென்ன விளக்கம் சொல்ல முடியும்?

இன்று ராவ்ல் கேஸ்ட்ரோவின் ஆட்சியில் ஃபிடெலின் கண் முன்னே சந்தைக்கு இடமளிக்கப்பட்டுள்ளது. ஒருவகையான இரட்டைப் பொருளாதாரத்திற்கு வழி வகுக்கப்பட்டிருக்கிறது அமெரிக்க டாலரின் ஆதிக்கம் வந்து விட்டது.  2015ல் அங்கே அமெரிக்கத் தூதராலயம் திறக்கப்பட்டது. 2016 ல் ஒபாமா ஹவானா வந்தார்.

எனினும் இன்னும் கியூபா ஃபிடெலால் கட்டமைக்கப்பட்ட தன் அடையாளங்களை முற்றாக இழந்து விடவில்லை. இன்று ஏற்பட்டுள்ள சமரசங்கள் இன்றைய உலகச் சூழலின் விளைவு. இவை தவிர்க்க இயலாதவை.

“ஒரு வியட்நாம், இரண்டு வியட்நாம், மூன்று வியட்நாம்கள்..” இங்கே உருப்பெறப் போவதாகக் கனவு கண்டவர் ஃபிடெல். ஆனால் அது லத்தீன் அமெரிக்காவுக்குள்ளும் கூடச் சாத்தியமாகவில்லை. ராவ்ல் கேஸ்ட்ரோ சோஷலிச உணர்வுகளில் ஃபிடெலுக்குச் சளைத்தவரல்ல. சொல்லப்போனால் அவருக்கு ராவ்ல் ஒரு முன்னோடி கூட. “ஒரு நாட்டில் மட்டும் சோஷலிசம்” எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைகள்தான் இவை.

மூன்று

2004 ம் ஆண்டு. நிகழ்ச்சி ஒன்றில் உரையாற்றித் திரும்பும்போது தடுமாறி வீழ்ந்த ஃபிடெல் அத்ன் பின் சக்கர நாற்காலியை விட்டு எழுந்திருக்க இயலாதவரானார். 2006ல் மேலும் உடல் நலம் சீர்கெட்ட போது கிட்டத்தட்ட எல்லா அதிகாரங்களையும் சகோதரருக்குக் கைமாற்றினார். 2008ல் தலைமைப் பொறுப்பை முற்றாக ரால்விடம் கையளித்தார்.

ஒரு நிலவுடமைக் குடும்பத்தில் பிறந்த ஃபிடெலின் வாழ்விம் ஐந்து பெண்கள் இடம் பெற்றனர். ஒருவர் விவாகரத்து செய்து கொண்டு அமெரிக்கா சென்றார். இன்னொருவர் இறந்தார். பின் ஃபிடெல் ஒரு ஆசிரியைத் திருமணம் செய்து கொண்டார். திருமணத்திற்கு அப்பாலான தொடர்புகளும் ஃபிடெலுக்கு இருந்தன. ஒன்பது பிள்ளைகள். இறுதிக் காலத்தில் பேச்சின் அளவைக் குறைத்துக் கொண்ட போதும் நீண்ட உரைகளை ஆற்றுவதில் வல்லவர்.

அவர் ஒரு சர்வாதிகாரி என்பதில் ஐயமில்லை. ஒரு கட்சி ஆட்சி; முடக்கப்பட்ட கருத்துச் சுதந்திரம். ஆட்சி கவிழ்ப்பு முயற்சிகளில் ஈடுபட்டவர்கள் சுருக்கமான விசாரணையுடன் தீர்த்துக் கட்டப்பட்டமை ஆகிய விமர்சனங்கள் அவர் மீது உண்டு. “இதை எல்லாம் சொல்ல உங்களுக்கு என்ன தகுதி?” என்கிற ரீதியில்தான் அவராலேயே அவற்றை எதிர் கொள்ள முடிந்தது. பலர் நாட்டை விட்டு வெளியேறினர். இன்று கியூப மக்கள் தொகையில் 20 சதம் பேர்கள் வெளியே உள்ளனர். “புரட்சிகர நீதியில் சட்டத்தின் ஆட்சிக்கு இடம் கிடையாது. அறக் கடப்பாடுதான் தேவை” என அவர் தன்னை நியாயப்படுத்திக் கொண்டதை அவ்வளவு எளிதாக நாம் ஏற்றுக் கொண்டுவிட இயலாது. இப்படியான “நியாயங்களை” யாரும் எதற்கும் பயன்படுத்தி விட இயலும்.

எனினும் மக்கள் அவரை நேசித்ததும் உண்மை. அவரை ஒரு இரக்கம் மிக்க சர்வாதிகாரியாகவே (benevolent dictator) அவரது மக்கல் நேசித்தனர். அவர்களுக்கு மட்டுமல்ல உலகெங்கிலும் உள்ள மூன்றாம் உலக மக்கள் அனைவருக்கும் நாயகனாக அவர் விளங்கினார்.

(ஜெயலலிதா மறைவை ஒட்டி அடுத்த நாள் ஒரு இதழுக்காக எழுதப்பட்டது.)

மிகப்பெரிய அளவு அடித்தள மக்களின் பங்கேற்பு, சென்னை விமான நிலையத்திலிருந்து விமானங்கள் திசை திருப்பி விடப்படும் அளவிற்கு நாடெங்கிலிருந்தும் அரசியல் தலைவர்களின் வருகை ஆகியவற்றுடன் தமிழக முதல்வர் ஜெயலலிதாவின் இறுதி ஊர்வலமும் சடங்குகளும் நேற்று சென்னையில் நடந்தேறின. மாவட்டங்களிலிருந்து பஸ் போக்குவரத்து நிறுத்தப் பட்டிருக்காவிட்டால் கட்டுப்படுத்த இயலாத அளவிற்கு மக்கள் திரண்டிருப்பர் எனக் கூறப்படுகிறது. ஜெயாவின் மரணச் செய்தியைக் கேட்டு தமிழகமெங்கும் 26 பேர்கள் காலமாகியுள்ளதாக  இன்று ஒரு நாளிதழில் செய்தி வெளிவந்துள்ளது.

இரண்டு வயதில் தந்தை மரணம். 16 வயதில் விருப்பமின்றி திரைப்படத் துறையில் ஈடுபடுத்தப்பட்டது, 34 வயதில் அரசியல் நுழைவு, 43 வயதில் முதல்வர், இருமுறை ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளில் சிறையேகிப் பதவி இழத்தல், மீண்டும் பெரும்மக்கள் ஆதரவுடன் பதவி ஏறல், மிக உயர்ந்த மருத்துவ வசதிகள் அளிக்கப்பட்டும் 75 நாட்கள் பிரக்ஞை இல்லாமலேயே இருந்து மரணம் – என ஒரு ஏற்ற இரக்கங்கள் மிக்க வாழ்வை வாழ்ந்தவர் ஜெயா.

“நான் ஒரு பாப்பாத்தி எனச் சொல்லிக் கொள்வதில் பெருமைப் படுகிறேன்” எனச் சட்டமன்றத்தில் பீற்றிக் கொண்ட ஒரு கன்னடத்துப் பார்ப்பனர் திராவிட இயக்கமொன்றின் தலைவராக 27 ஆண்டுகள் கோலோச்ச நேர்ந்ததற்கு திராவிட இயக்கங்களின் பலவீனங்கள் முக்கிய காரணமாக இருந்தன.

அவரது பலமும் பலவீனமும் அவருக்கு குடும்பம் ஒன்று இல்லாமல் இருந்ததுதான். முக்கிய எதிரணியாக இருந்த கட்சியின் ஆக அருவருப்பான குடும்ப அரசியலை மக்கள் கவனித்துக் கொண்டுதான் இருந்தனர். அந்த மாதிரியான குடும்ப அரசியல் ஆபத்து ஜெயாவுக்கு இல்லை அல்லது அவரே அந்த ஆபத்திலிருந்து தன்னை விலக்கிக் கொண்டார். ஆனால் அதற்குப் பதிலாக ரத்த பந்தமில்லாத ஒரு நட்பை அவர் உருவாக்கிக் கொண்டது இன்னும் பெரிய ஆபத்தாக விளைந்தது. அது ஜெயாவின் அரசியல் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி சொத்துக்களை வாங்கிக் குவிக்கும் மாஃபியா கும்பலாக அவரைச் சுற்றி அரண் எழுப்பி நின்றது. இப்படி உருவான வளர்ப்பு மகனுக்கு அவர் நடத்திய அருவருப்பான் ஆடம்பரத் திருமணம் அவரை ஆட்சியிலிருந்து அகற்றியது. ஒரு வேளை அ.தி.மு.க உடைந்து அந்த இடுக்கில் இந்துத்துவ அரசியல் உள் நுழைய நேர்ந்தால் அதற்கும் இந்த உறவே காரணமாக இருக்கப் போகிறது.

எனினும் ஜெயாவை மக்கள் மன்னித்தார்கள். ஒவ்வொருமுறையும் மன்னித்தார்கள். அவர் மீது வைக்கப்பட்டு, நீதிமன்றங்களால் ஏற்கப்பட்ட குற்றச்சாட்டுகளையும் கூட மக்கள் ஏற்கவில்லை. மக்களின் தர்க்கத்தைப் புரிந்து கொள்வது அப்[படி ஒன்றும் கடினம் அல்ல. இவர்மீது ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் நிரூபிக்கப்பட்டன. இவருக்கு வாக்களிக்காமல் விட்டால் அந்த இடத்தை நிரப்பும் வாய்ப்புப் பெற்றவர்கள்  இவருக்கு எள்ளளவும் சளைக்காத ஊழல் பேர்வழிகள்தான். அவர்கள் ஊழல் இன்னும் நிரூபிக்கப்பட வில்லை அவ்வளவுதான். இந்த அமைப்பில் ஊழல் தவிர்க்க இயலாதது என ஏற்றுக் கொள்ளும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர்..

________________________________________________________________________________________________________

1948 பிப் 24 கர்நாடக மாநிலம் பாண்டவபுரம் தாலுகா மேல்கோட்டையில் பிறப்பு

1950 தந்தை மரணம்

1965 தமிழில் திரைப்பட கதாநாயகியாக அறிமுகம். தென்னிந்திய மொழிகளில் 140 திரைப்படங்கள்.

1982  அரசியல் நுழைவு

1984 மாநிலங்கள் அவை உறுப்பினர்

1989 அ.தி.முக பொதுச் செயலர்; முதல் பெண் எதிர்க்கட்சித் தலைவி

1991 முதலமைச்சர்; மிகவும் இளம் வயது முதல்வர்.

1995 வளர்ப்பு மகன் சுதாகரனின் ஆடம்பரத் திருமணம்

1996 தேர்தல் தோல்வி தொடர்ந்து கருணாநிதி அரசு தொடுத்த லஞ்ச ஊழல் வழக்குகள்; சில மாத காலம் சிறைவாசம்

1998 நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் பா.ஜ.க அணியில் அமைச்சரவையில் பங்கேற்பு. வஜ்பேயீ அரசுக்கு ஆதரவைத் திரும்பப் பெற்று ஆட்சி கவிழ்ப்பு

2001 மீண்டும் தேர்தலில் வெற்றி; மீண்டும் முதல்வர். சில மாதங்களில் லஞ்ச வழக்கொன்றில் குற்றம்சாட்டப்பட்டு பதவி இழப்பு. ஆறு மாதத்தில் மீண்டும் பதவி ஏற்பு. போலீஸ் அடக்குமுறையுடன் கூடிய ஆட்சி.

2004  நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் தோல்வி

2006 சட்டமன்றத் தேர்தலில் தோல்வி.

2011 தேர்தலில் வெற்றி. மீண்டும் முதல்வர்.

2014 செப் சொத்து குவிப்பு வழக்கில் பதவி இழப்பு. 22 நாள் சிறைவாசத்திற்குப் பின் பிணையில் விடுதலை

2015 மே கர்நாடக உயர்நீதிமன்றத் தீர்ப்பை ஒட்டி வழக்கிலிருந்து விடுதலை. மீண்டும் முதல்வர்

2016 சட்டமன்றத் தேர்தலில் கூட்டணி இல்லாமலே வெற்றி. 1984 க்குப் பின் தொடர்ந்து அடுத்தடுத்து இருமுறை ஆட்சியை வென்றவர் எனும் சாதனை.

2016 டிச 5 எழுபத்தைந்து நாட்கள் மருத்துவ மனையில் இருந்து மரணம்

______________________________________________________________________________________________________

அவர் பதவிகளில் இருந்த காலம் இந்தியத் தொழிற் துறையில் அந்நிய மூலதனம் தங்குதடையின்றி அனுமதிக்கப்பட்ட காலம். 2003 ல் அவர் ஒரு 90 முக்கிய தொழில் நிறுவனங்களை  அழைத்து அவர்களுக்குப் பச்சைக் கொடி காட்டினார். அவர்கள் மகிழ்ந்து நன்றி சொன்னார்கள். இதற்குச் சில தினங்கள் முன்னர்தான் (ஜூலை 2003) போராட்டத்தில் கலந்து கொண்ட இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட அரசு ஊழியர்களைப் பணி நீக்கம் செய்து போராடும் தொழிலாளர்களை இரும்புக் கரம் கொண்டு அடக்கத் தன் அரசு தயக்கம் காட்டாது என்பதை அவர் கோடி காட்டியிருந்தார். முதலாளிகள் அமைப்பு இதை வெகுவாகப் பாராட்டி, “உங்களிடமிருந்து நாங்கள் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்” என்றது. ஃபோர்ட், ஹ்யூண்டாய், நோக்கியா என உலகளவிலான பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் திராவிடக் கட்சிகளின் ஆட்சியில் இங்கே கடைவிரித்தன.

இதையும் மக்கள் பெரிதாய் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. இதெல்லாம் தவிர்க்க இயலாதவை. யார் வந்தாலும் இப்படித்தான் நடக்கும் என்பதை ஏற்கும் மனநிலைக்கு மக்கள் அதற்குள் பழக்கப் படுத்தப்பட்டிருந்தனர். ஆனானப்பட்ட இடதுசாரிகளே டாட்டாவுக்கு இடம் கொடுத்து ஆட்சியை இழந்து நிற்கும் நிலையில் அம்மா மட்டும் என்ன செய்ய முடியும் என்பது மக்களின் ‘லாஜிக்’ ஆக இருந்தது.

இவற்றின் இன்னொரு பக்கமாக அம்மாவின் ஆட்சியில் ‘பாப்புலிசம்’ அதன் எல்லையைத் தொட்டது. இலவச கம்ப்யூட்டர், மிக்சர், கிரைண்டர், தொலைக் காட்சிப் பெட்டிகள், மின் விசிறிகள், அம்மா தண்ணீர், அம்மா உணவகங்கள்…. வேறு என்னதான் வேண்டும்? இந்தச் செலவை எல்லாம் ஈடுகட்ட இருந்தது அவருக்கு ‘டாஸ்மாக்’.

அம்மாவின் ஆட்சி என்றால் அது போலீஸ் ஆட்சியாகத்தான் இருக்கும் என்பது ஊரறிந்த செய்தி. என்கவுன்டர் கொலைகள், லாக் அப் சாவுகள், காவல்துறை அத்துமீறல்கள் எதிலும் அவர் காவல் துறையை விட்டுக் கொடுத்ததில்லை. அப்படியான அத்து மீறல்களைத் தொடர்ந்து ‘குறைந்த விலை போலீஸ் கான்டீன்கள்’ முதலான பரிசுகளும் பதவி உயர்வுகளும் காவலர்களுக்குக் காத்திருந்தன.

அவர் இறந்த அன்று ஏதோ ஒரு ஆங்கிலத் தொலைக் காட்சி அவரது பழைய நேர்காணல் ஒன்றை ஒளிபரப்பு செய்து கொண்டிருந்தது. அழகான ஆங்கிலத்தில் அம்மா சொன்னார்: “நான் பழைய ஜெயலலிதா அல்ல. நான் மாறிக் கொண்டிருக்கிறேன்”.

அது உண்மை. காலம் யாரைத்தான் மாற்றவில்லை. நீங்களும் நானும் கூடத்தான் மாறிக் கொண்டிருக்கிறோம். அரசியல்வாதிகளையும், அதுவும் நீண்ட காலம் அரசியலில் இருப்பவர்களையும் நாம் அப்படித்தான் மதிப்பிட வேண்டும். ஏதோ ஒரு காலத்தில் உறைந்தவர்களாக அவர்களைச் சுருக்கிப் பார்த்துவிட முடியாது. தான் ஒரு பாப்பாத்தி என்பதில் பெருமைப்படுவதாகச் சொன்ன அவர்தான் சங்கரசாரியைக் கைது செய்து சிறையில் அடைத்தார். சுப்பிரமணிய சாமி முதலான பார்ப்பனீய சக்திகளுக்கு எதிராகவும் இருந்தார். சசிகலா போன்ற பார்ப்பனரல்லாதவர்களையே “உயிர்த் தோழி” யாக இருத்திக் கொண்டார். கருணாநிதியின் ஆட்சியில்தான் சங்கராச்சாரி மீதான அந்த வழக்கு நீர்க்கச் செய்யப் பட்டது என்பதையும் மக்கள் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருந்தனர்.

போர் என்றால் சிலர் கொல்லத்தான் படுவார்கள் என ஈழ மக்கள் மீதான அடக்குமுறையை ஆதரித்துப் பேசிய ஜெயாதான் 2011க்குப் பின்னர் ஈழ மக்களின் நம்பிக்கை நட்சத்திரமானார். இலங்கை அரசுக்கு எதிராகப் பொருளாதாரத் தடை விதிக்க வேண்டும் எனச் சட்டமன்றத்தைக் கூட்டித் தீர்மானம் இயற்றினார். மஹிந்த ராஜபக்‌ஷே உள்ளிட்ட “போர்க் குற்றவாளிகள்” மீது நடவடிக்கை வேண்டும் என்றார். ஐ.நா அவை இலங்கை அரசின் மனித உரிமை மீறல்களுக்கு எதிராகக் கடும் கண்டனங்களை தெரிவித்துக் கொண்டிருந்த நிலையில் 2013ல் சட்டமன்றத்தைக் கூட்டி “இனப் படுகொலை” க்குக் காரணமான இலங்கை மீது பொருளாதாரத் தடை விதிக்க வேண்டும் எனவும், தனி ஈழத்திற்கான கருத்துக் கணிப்பு வேண்டும் எனவும் தீர்மானம் இயற்றினார். 2013 காமன்வெல்த் மாநாட்டில் இந்தியா கலந்து கொள்ளக் கூடாது என அவர் காட்டிய எதிர்ப்புத்தான் கடைசி நேரத்தில் மன்மோகன் சிங் தன் கொழும்புப் பயணத்தை ரத்து செய்வதற்குக் காரணமாகியது. 2015ல் இலங்கை மீதான ஐ.நா மனித உரிமை ஆணையத் தீர்மானத்தை நீர்க்கச் செய்யும் முயற்சியில் அமெரிக்கா ஈடுபட்டபோது அதற்கு எதிராக இந்தியா செயல்பட வேண்டும் எனத் தீர்மானம் இயற்றினார்.

ராஜீவ் காந்தி ஜெயாவுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக இருந்தவர்தான். எனினும் ராஜீவ் கொலைக் குற்றத்தில் தண்டிக்கப்பட்டவர்களின் விடுதலைக்கு அதரவாகவும் அவர் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார். இறுதிக் காலத்தில் கச்சத்தீவு பிரச்சினையிலும் அவர் தீவிரமாக இருந்தார்.

பத்திரிகையாளர்களைச் சந்தித்து விளக்கம் அளிப்பதைத் தவிர்ப்பது, தி.மு.க ஆட்சி செய்தது என்பதற்காகவே சமச்சீர்க் கல்வித்திட்டத்தை ஊற்றி மூட முயற்சித்தது, அண்ணா நூலகத்தை மூடவும், இராணி மேரிக் கல்லூரியை அந்த இடத்திலிருந்து அகற்றவும் முயற்சித்தது, சட்டமன்றத்திற்கெனக் கட்டப்பட்ட கட்டிடத்தை மருத்துவமனை ஆக்கியது, எதிர்க் கட்சித் தலைவர்கள், தெருக்களில் கொள்கை முழக்கமிட்டுப் பாடி ஆடிய கலைஞர்கள் மீதெல்லாம் வழக்குத் தொடுத்தது முதலான நடவடிக்கைகள் அவரிடம் இறுதி வரையிலும் மாறாமல் இருந்த பண்புகள் எனலாம். 2015 சென்னை வெள்ள எதிர்ப்பு நடவடிக்கையிலும் அவரது செயலின்மை பெரிய அளவில் கண்டிக்கப்பட்டது.

ஒரு வேளை இன்னும் கொஞ்சகாலம் அவர் வாழ்ந்திருந்தால் இந்த அம்சங்களிலும் அவரிடம் மாற்றம் ஏற்பட்டிருக்கலாம்.

மக்கள் அவரைப் பெரிதும் நேசித்தனர். பெற்றோர், பிள்ளைகள், உற்றார், உறவினர் எனும் எந்த இரத்த பந்தமும் அருகில் இல்லாமல் அவரை நேசித்த மக்கள் மட்டுமே சூழ அவர் மரணம் நிகழ்ந்துள்ளது. வாரிசு என அவர் யாரையும் விட்டுச் செல்லவில்லை; நியமித்தும் செல்லவில்லை. அவரைப் பற்றிய கணிப்பில் கவனத்துக்குரிய அம்சங்களில் முக்கியமானது இது.

(‘அடையாளம்’ பதிப்பக வெளியீடாக அடுத்த சில நாட்களில் வெளிவர உள்ள பொது சிவில் சட்டம் பற்றிய நூலின் முகப்புக் கட்டுரை. மேலே உள்ள படம்: ‘பாரதீய முஸ்லிம் மகிள அந்தோளன்’ ஒருங்கிணைப்பாளர் நூர்ஜஹான் சஃபியா நியாஸ்)

1.விருப்ப அடிப்படையில் எந்த மதத்தினர் வேண்டுமானாலும் தேர்வு செய்து கொள்ளக் கூடிய ‘பொது சிவில் சட்டம்’ ஒன்று இப்போதும் நடைமுறையில் உள்ளதுதான். 1954ம் ஆண்டு சிறப்புத் திருமணச் சட்டம் (Special Marriages Act, 1954) இத்தகையதுதான். குறிப்பான மதச் சட்டங்கள் வேண்டாம் எனக் கருதும் யார் வேண்டுமானாலும் இதைத் தேர்வு செய்து கொள்ளலாம். இச்சட்டத்தை 1925 ம் ஆண்டு ‘இந்திய வாரிசுரிமை சட்டம்’ (Indian Succession Act) முதலானவற்றுடன் இணைத்து வாசித்தால், திருமணம், விவாக ரத்து, ஜீவனாம்சம், வாரிசுரிமை முதலான அம்சங்களில் மதம் சாராத சட்டங்களுக்கு யாரொருவரும் தம்மை உட்படுத்திக் கொள்ள முடியும். எனவே இப்போது பொது சிவில் சட்டமே இல்லை எனச் சொல்வது தவறு.

2.தலாக்” என ஒரே நேரத்தில் மும்முறை சொல்லி ஒரு ஆண் தன் மனைவியை விவாக ரத்து செய்வதற்கு திருக்குர் ஆனிலோ, ஹதீஸ்களிலோ இடமில்லை. ஆண்கள் இருவர் அவ்வாறு தாம் உடனே ரத்து செய்துவிட்டதாக வந்தபோது நபிகள் அதை ஏற்காததோடு அவர்களை, “நான் உயிரோடு இருக்கும்போதே திருக்குர் ஆன் சட்டத்தை நகைப்புக்கு இடமாக்குகிறீர்களா?” எனக் கடிந்து அவர்களின் உடனடி முத்தலாக்கை ரத்து செய்தார் என்பதற்கு ஆறு ஹதீஸ்கள் உள்ளன.

3.ஒரு முறை தலாக் சொல்லி மூன்று மாதத்திற்குள் அப்படிச் சொன்னதை கணவன் ரத்து செய்யலாம். இரண்டாம் முறை சொன்ன பிறகும் கூட அப்படி ரத்து செய்யலாம். அப்படி மூன்று மாதத்திற்குள் சொன்ன தலாக்கை ரத்து செய்யாமலும், மூன்று தலாக்குகளைப் போதுமான இடைவெளியில் சொல்லாமலும் இருந்தால் எந்த நிபந்தனையும் இல்லாமல் அவர்கள் மீண்டும் திருமணம் செய்து கொண்டு வாழத் தடையில்லை. அதாவது அந்த மனைவி இடையில் வேறொருவருடன் இன்னொரு திருமணம் செய்யாமல் (ஹலாலா) அவரையே திருமணம் செய்துகொண்டு தொடர்ந்து அவருடன் வாழ்க்கை நடத்தலாம். சொன்ன தலாக்கை மூன்று மாதத்திற்குள் ரத்து செய்ய வாய்மொழியாக ரத்து செய்து அறிவிக்கக் கூடத் தேவையில்லை. அவர்கள் சேர்ந்து வாழ்ந்து கொண்டிருந்தாலே போதுமானது.

4.கலீபா உமரின் காலத்தில் ஒரே நேரத்தில் முத்தலாக் சொல்லி விவாகரத்து செய்வது ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது என ‘முத்தலாக்கை’ ஆதரிப்பவர்கள் சொல்வது சரியல்ல. வரலாற்றைச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இரண்டு மூன்று பேர் அப்படிச் சொல்லிக் கொண்டு உமரிடம் வந்தது உண்மைதான். ஆனால் அவர்கள் அப்படிச் செய்ததை அவர் ஏற்கவில்லை. அவர்களைக் கடுமையாகக் கண்டித்ததோடு சாட்டை அடி கொடுத்து தண்டிக்கவும் செய்தார். பின் அந்த மனைவியரிடம் தம் கணவர்களுடன் சேர்ந்து வாழ விரும்புகின்றனரா என விசாரித்தபோது அவர்கள் ‘இல்லை’ எனச் சொன்னார்கள். அதன் பின்னரே அந்தத் திருமணங்களை ரத்தானவையாக உமர் அறிவித்தார். ஒரு வேளை அந்த மனைவியர் விவாகரத்தை ஏற்கவில்லை எனக் கூறி இருந்தால் அந்தத் திருமணம் ரத்தாகவில்லை என்பதே பொருள். கோபத்தில் கணவர்கள் முத்தலாக் சொல்லிவிட்டுப் பின் வருத்தம் தெரிவித்தால் கூட மீண்டும் அவர்கள் சேர்ந்து வாழ அந்தப் பெண் ‘ஹலாலா’ செய்ய வேண்டும் எனச் சில முல்லாக்கள் சொல்வதை அது முஸ்லிம் சட்டத்திற்கு எதிரானது என தாகிர் முகம்மது போன்ற சட்டவியல் அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர்.

5.ஒரே நேரத்தில் சொல்லப்படும் முத்தலாக் செல்லாது என்பதை இந்திய நீதிமன்றங்களும் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளன. ஷமீம் ஆரா வழக்கில் உச்சநீதிமன்றம் வழங்கியுள்ள இப்படியான தீர்ப்பு குறித்து நான் வேறு கட்டுரை ஒன்றில் விரிவாகச் சொல்லியுள்ளேன். மசூத் அகமத் வழக்கில் (டெல்லி உயர்நீதி மன்றம், 2008) நீதிபதி பாதர் துரேஸ் அகமத் அவர்களும் இதை உறுதி செய்துள்ளார். இவர் குடியரசுத் தலைவர் ஃபக்ருதீன் அகமத் அவர்களின் மகன். எனவே இதையெல்லாம் முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக வேண்டுமென்றே சொல்லப்படுவதாக நாம் நினைக்கத் தேவை இல்லை.

6.ஈராக், ஜோர்டான், எகிப்து, சிரியா உட்பட பத்துக்கும் மேற்பட்ட அரபு முஸ்லிம் நாடுகளில் ஏதோ ஒரு வகையில் ஒரே தடவையில் முத்தலாக் சொல்வது செல்லாது என சட்டம் உள்ளது. பாகிஸ்தான், வங்கதேசம் முதலான நமது துணைக் கண்ட முஸ்லிம் நாடுகளிலும் கூட விவாகரத்து நடமுறைக்கு வர மூன்றுமாத கால அவகாசம் கட்டாயமாக்கப் பட்டுள்ளதால் ஒரே நேர முத்தலாக்கிற்கு அங்கும் இடமில்லை எனக் கருதலாம்.

7.இரண்டாவது திருமணம் செய்து கொள்வதற்காக ஒருவர் முஸ்லிமாக மதம் மாறுவதை ஏற்க முடியாது என உச்சநீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்துள்ளது (Sushmita Ghosh Writ Petition No. 509 of 1992). அப்படிச் செய்பவர் மீது இ.த.ச 494 மற்றும் 495 வது பிரிவுகளின்படி சட்ட நடவடிக்கையும் எடுக்கலாம். இதே போல வேறு சில தீர்ப்புகளும் உண்டு. முஸ்லிமாக மாறி இரண்டாவது திருமணம் செய்து கொள்பவர் தான் முஸ்லிமாக மாறுவதை உண்மையிலேயே அம்மதத்தின் மீதுள்ள நம்பிக்கையின் அடிப்படையிலேயே செய்ததாகவும், மாற்றத்துக்குப் பின் தான் முஸ்லிமாகவே வாழ்வதாகவும் நிறுவ வேண்டும். இப்படி ஏமாற்று மதமாற்றங்களால் பாதிக்கப்படுபவர்கள் இத்தகைய தீர்ப்புகளைக் காட்டி ஏமாற்றுபவர்களின் மீது நடவடிக்கை மேற்கொள்ள வசதி உள்ளது. இந்தத் தீர்ப்புகளின் அடிப்படையில் இப்படியான ஏமாற்று மதமாற்றங்களைத் தடை செய்ய தனிச் சட்டம் இயற்ற வேண்டுமென ‘இந்தியச் சட்ட ஆணையம்’ அறிக்கை ஒன்றையும் அளித்துள்ளது (எண்:227, ஆண்டு 2009). பலதாரத் திருமணம் தொடர்பான இஸ்லாமியச் சட்டத்திற்கும் இது எதிரானது என்கிறது சட்ட வாரியம். ஷரியத் சட்டத்தின்படி எல்லா மனைவியருக்கும் நீதியாக நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்பது பலதார மணத்திற்கான நிபந்தனை. முதல் மனைவி ஒரு மதத்திலும் அடுத்த மனைவி இன்னொரு மதத்திலும் நம்பிக்கை கொண்டுள்ளபோது கணவன் இருவருக்கும் சம நீதியுடன் நடந்துகொள்வது சாத்தியமில்லை என்கிறது சட்ட வாரியம்.

8.முஸ்லிம் ஆணைப் போலவே முஸ்லிம் பெண்ணும் சுய விருப்பின் அடிப்படையில் தன் கணவரை விவாக ரத்து செய்யலாம். இதை ‘குலா’ என்பர். பெண் தன் கணவரை ‘குலா’ செய்வதற்கு கணவரின் சம்மதம் வேண்டும் எனச் சில மவுலவிகள் சொல்வது தவறு. நம்பிக்கை உள்ளவர்களால் மிகவும் மதிக்கப்படும் மவுலானா மவுதூதி போன்ற இஸ்லாமிய அறிஞர்களும் கூட ஆண்களைப் போலவே பெண்களுக்கும் தம் திருமணத்தை ரத்து செய்யும் உரிமையை ஏற்றுக் கொண்டுள்ளனர். இதைத் தீர்மானிப்பது அந்த மனைவி மட்டுமே. அவள் கணவனோ இல்லை காஸியோ இதில் சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. அந்த மனைவியின் விருப்பை சட்ட பூர்வமாக அங்கீகரிப்பது மட்டுமே காஸியின் பணி. விவாகரத்து செய்யப்படும் கணவன் மனைவிக்கு அளித்திருந்த ‘மெஹ்ர்’ தொகையைத் திரும்பக் கோரினால் அவர் அதைத் திருப்பித் தர வேண்டும் என்பது மட்டுமே நிபந்தனை. திருமணத்தின்போது மெஹ்ர் தொகை கொடுக்கப்படாதிருந்தால் ரத்தின் போது மனைவி எதையும் தர வேண்டியதில்லை. தவிரவும் ‘குலா’ வைப் பொருத்தமட்டில் அது சொல்லப்படும் கணத்திலேயே நிகழ்ந்துவிடுகிறது. ‘தலாக்’ போல காத்திருப்புக் காலம் கிடையாது. இது குறித்து தாரிக் மெஹ்மூத் அளிக்கும் விளக்கம்: ஆண் வலிமையானவன்; பெண் பலவீனமானவள். அவன் அளை வற்புறுத்தில் பணிய வைக்க முடியும். அந்த வாய்ப்பை அவனுக்கு அளிக்கலாகாது என்பதே இதன் பொருள். ஒருமுறை நபிகளிடம் ஒரு பெண் கணவரை விவாகரத்து செய்வதாகக் கூறுகிறார். நபிகள் அவளது கருத்தை மறு பரிசீலனை செய்யச் சொல்கிறார். அந்தப் பெண் அவரிடம், “இது கட்டளையா, ஆலோசனையா?” என்கிறாள். “ஆலோசனை மட்டுமே” என நபிகள் பதிலுறுக்கிறார். அப்படியானால் அதை நான் ஏற்கவில்லை என அப்பெண் பதிலளிக்க நபிகள் அவ்வாறே அதை ஏற்றுக் கொண்டு அந்தப் பெண் சொல்லிய குலாவை அங்கீகரித்ததாக வரலாறு.

9.வழிகாட்டு நெறிமுறைகளில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது என்பதால் பொது சிவில் சட்டம் தேவை என்கிற கருத்தை நம் அரசியல் சட்டம் வற்புறுத்துவதாகக் கொள்ள முடியாது. பொது சிவில் சட்டம் என்பது நம் அரசியல் சட்டத்தின் மூன்றாவது பட்டியலில் (List III) வைக்கப்பட்டுள்ளது. அதாவது மத்திய -மாநிலப் பொதுப்பட்டியலில் வைக்கப்பட்டுள்லது. அதாவது மத்திய அரசு மட்டுமின்றி மாநில அரசும் இதன் மீது சட்டம் இயற்றலாம். இதன் பொருள் தனிநபர் சட்டங்களைப் பொருத்த மட்டில் அந்தந்த தேச வழமைகளுக்கு மதிக்களிக்க வேண்டும் என்பதே. அந்த வகையில் இன்று கேரள அரசு இயற்றியுள்ள ‘கூட்டுக் குடும்ப ஒழிப்புச் சட்டம் (1975) ன் ஊடாக மத்திய அரசின் ‘இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டம் (1956) ன் பல பிரிவுகள் பெரிய மாற்றத்திற்குள்ளாக்கப் பட்டுள்ளன. அதேபோல நாடாளுமன்றம் இயற்றியுள்ள இந்து திருமணச் சட்டத்தில் (1955) தமிழ்நாடு, உத்திரப் பிரதேசம் முதலான மாநிலங்கள் பல மாற்றங்களைச் செய்துள்ளன. காஷ்மீரில் உள்ள முஸ்லிம் குடும்பச் சட்டப் பிரிவுகளுக்கும் உ.பி யிலுள்ள முஸ்லிம் சட்டப் பிரிவுகளுக்கும் இடையில் வேறுபாடு உண்டு. புதுச்சேரி மற்றும் கோவா போன்று 1947 க்குப் பின் இந்தியாவுடன் இணைக்கப்பட்ட மாநிலங்களில் வாழும் இந்துக்களுக்கு இந்திய நாடாளுமன்றம் இயற்றியுள்ள இந்துச் சட்டங்களிலிருந்து விலக்குகள் உண்டு. புதுச்சேரியிலுள்ள ஒரு இந்து விருப்பப்பட்டால் ஃப்ரெஞ்ச் காலச் சிவில் சட்டத்தைத் தொடரலாம்; தன் மனைவி குழந்தை பெறவில்லை அல்லது ஆண் குழந்தை பெறவில்லை எனக் காரணம் காட்டி கோவாவில் உள்ள ஒரு இந்து ஆண் இரண்டாம்  திருமணம் செய்து கொள்ளலாம். நாகாலந்த், மிசோராம் மக்களுக்குப் பழங்குடி வழமைகளைச் சட்டமாகக் கொள்வதற்கு இந்துச் விலக்குகள் அளிக்கப்பட்டுள்ளன. அரசியல் சட்டத்தின் 13ம் திருத்தம் (1962) நாகாலந்துக்கு இந்த உரிமையை அளிக்கிறது. நாகாலந்து உயர் நீதிமன்றம் வழங்கிய ஒரு தீர்ப்பை உச்ச நீதிமன்றமோ இல்லை நாடாளுமன்றமோ மாற்ற முடியாது. மிசோராம், நாகாலந்து, மணிபூர், கேரளா, கோவா முதலான மாநிலங்களில் வசிக்கும் கிறிஸ்தவ மக்களிடையே உள்ள வேறுபட்ட வழமைகள் இன்று அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளன. மத்திய மற்றும் மாநில அரசு இயற்றியுள்ள சட்டங்களோடு இவையும் நடைமுறையில் உள்ளன என்கிறார் Uniform Civil Code: Fictions and Facts எனும் நூலாசிரியர் பேரா. தாஹிர் முகம்மது. பார்சி திருமணம் தொடர்பான வழக்குகளைத் தீர்க்க சிறப்பு பார்சி திருமண நீதிமன்றங்களை உருவாக்க சட்டத்தில் இடம் உள்ளது. திருமணங்கள், விவாக ரத்து, மகளுக்குச் சொத்து வழங்கல் முதலியவற்றில் பார்சி சட்டங்கள் முஸ்லிம் சட்டங்களுக்கு நெருக்கமாக உள்ளன. இப்படியான வேறுபாடுகள் இன்று அனைத்து மதத்தினருக்கும் சட்ட ரீதியாக அங்கீகரிக்கப் பட்டிருந்தாலும் இன்று முஸ்லிம்கள் மட்டுமே எதோ சிறப்புரிமைகள் வழங்கப்பட்டுள்ளதுபோல இலக்காக்கப்படுகின்றனர்.

10.”முஸ்லிம் தனிநபர்ச் சட்டங்கள் மத நம்பிக்கைகளின் அடிப்படையில் உள்ளன. ஒரு மதச் சார்பற்ற நாட்டில் இதை ஏற்க முடியாது’ என்றொரு கருத்து முன்வைக்கப்படுகிறது. மதசார்பற்ற நாடு என்பதன் பொருள் எந்த ஒரு மதநம்பிக்கையும் அதன் சடங்குகளும் பிற நம்பிக்கையாளர்கள் மீது திணிகப்படக் கூடாது என்பதே. மற்றபடி அவரவர் நம்பிக்கைகளை அவரவர் கடைபிடிப்பதை மதச்சார்பின்மை என்கிற பெயரில் தடை செய்வதோ இல்லை அவற்றில் தலையிடுவதோ முடியாது. அதோடு முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டங்கள் மட்டுமே அவர்களின் மத நம்பிக்கைகளோடு தொடர்புடையதாக உள்ளன என்பதும் தவறு. இந்து திருமணச் சட்டம் ‘சப்தபதி’, ‘கன்யாதன்’ முதலான மதச் சடங்குகளை நிபந்தனைகளாக ஏற்றுக் கொள்வது பலராலும் சுட்டிக்காட்டப் பட்டுள்ளது.

11.’பொதுசிவில் சட்டம் என்னும் கருத்தை முஸ்லிம்கள் மட்டுமே எதிர்க்கின்றனர். முற்போக்கான மாற்றங்களுக்கு அவர்கள் எதிராக உள்ளனர்’ என்கிற கூற்றிலும் பொருள் இல்லை. தனிநபர் சட்டங்களில் மாற்றங்கள் செய்ய வேண்டும் என்கிற கருத்து 1950 களில் அம்பேத்கர் போன்றோரால் முன்மொழியப்பட்ட போது அதைக் கடுமையாக எதிர்த்தவர்கள் இந்துமகா சபையினர்தான். மற்ற மதங்களை விட்டு விட்டு ஏன் இந்து மதத்தில் கைவைக்கிறீர்கள் எனக் கடுமையாக எதிர்த்தனர். இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டம், திருமணம் மற்றும் விவாகரத்துச் சட்டங்கள் ஆகியவற்றில் மாற்றங்கள் கொண்டு வருவதை பாரதீய ஜனசங் கட்சியைத் தோற்றுவித்த சியாமா பிரசாத் முகர்ஜி கடுமையாக எதிர்த்தார். இந்துச் சட்டத்தின்படி பெண்கள் தம் குழந்தைகட்கு 5 வயதுவரை மட்டுமே காப்பாளராக இருக்க முடியும்; அதற்குப் பின் தந்தையே காப்பாளராக இருக்க முடியும். மூதாதையர் சொத்தில் பெண்களுக்குப் பங்கில்லை. ஆண்களுக்குப் பலதார உரிமை உண்டு. பெண்கள் விவாகரத்து செய்ய இயலாது. இன்றளவும் மனைவி பிரிய நேர்ந்தால் குடும்பச் சொத்தில் (marital property)  மனைவிக்கு உரிய பங்கு கிடையாது என்பன போன்ற பல பிற்போக்கான கூறுகளைக் கொண்டிருந்த இந்துச் சட்டத்தில் எந்த மாற்றங்களும் கூடாது என அவர்கள் எதிர்ப்புக் காட்டினர். இன்றும் கோவா வில் இந்து ஆண்கள் இரண்டாம் தாரம் திருமணம் செய்ய உள்ள உரிமையை ரத்து செய்ய வேண்டும் என்கிற கோரிக்கையை அங்குள்ள இந்துத்துவ சக்திகள் எதிர்க்கின்றன.

12.”பொது சிவில் சட்டம் என்கிற கோரிக்கையை முஸ்லிம் பெண்கள் ஆதரிக்கின்றனர். முஸ்லிம் ஆண்களும், முஸ்லிம் தனிநபர் சட்ட வாரியம் போன்ற பிற்போக்கான மத அமைப்புகளும் மட்டுமே எதிர்க்கின்றனர்” எனச் சொல்வதும் தவறு. “பாரதீய முஸ்லிம் மகிள அந்தோலன்’ (BMMA) எனும் அமைப்பு இவ்வாறு குறிப்பாகக் குற்றம் சாட்டப் படுகிறது. ஒரு முஸ்லிம் தமிழ் வார இதழ் இந்த அமைப்பை பா.ஜ.க அமைப்பு என்று கூட எழுதியிருந்தது. இது தவறு. இது ஒரு சுதந்திரமான முஸ்லிம் பெண்கள் அமைப்பு. இது பா.ஜ.க அரசின் ‘பொது சிவில் சட்டம்’ எனும் கோரிக்கையை ஆதரிக்கவில்லை. முத்தலாக் சொல்லி பெண்களை உரிய பொருளாதாரப் பாதுகாப்புகள் அளிக்காது ஆண்கள் தன்னிச்சையாக விவாக ரத்து செய்வதைத்தான் அது எதிர்க்கிறது. 13 மாநிலங்களில் கிளைகளையும், ஒரு லட்சத்திற்கு மேற்பட்ட உறுப்பினர்களையும் கொண்டுள்ள இந்த அமைப்பின் ஒருங்கிணைப்பாளரான நூர்ஜஹான் சஃபியா நியாஸ் ‘ஃப்ரன்ட்லைன்’ இதழுக்கு (அக்டோபர் 11, 2016) அளித்துள்ள நேர்காணலில் மிகத் தெளிவாகத் தாங்கள் பொதுச் சிவில் சட்டம் என்கிற பா.ஜ.கவின் முயற்சியை கடுமையாக எதிர்ப்பதாகவும், ஷரியத் மற்றும் அரசியல் சட்டம் ஆகியவற்றிற்கு உட்பட்டு பெண்கள் சம உரிமை பெறும் வண்ணம்  முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டம் திருத்தப்பட வேண்டும் என்று மட்டுமே கோருவதாகவும் சொல்லியுள்ளார். முத்தலாக் மற்றும் ஹலாலா நிபந்தனை நீக்கப்பட வேண்டும் என்பது மட்டுமே தங்களின் கோரிக்கை எனவும், கிறிஸ்தவர்கள், பார்சிகள் ஆகியோருடனும் பேசி வேண்டுமானால் அவர்களின் தனிநபர் சட்டங்களிலும் திருத்தங்கள் செய்து கொள்ளட்டும் எனவும் கூறும் நூர்ஜெஹான், பொது சிவில் சட்டம் என்பது ஒரு அகன்ற விரிவான பிரச்சினை, அதில் அரசு ஆர்வமாக இருந்தால், வேண்டுமானால் அதை சிறப்புத் திருமணச் சட்டம் போலக் கட்டாயமாக்காமல், தனிநபர்களின் விருப்பத்திற்கு விட்டுவிடலாம் என்கிறார். எனினும் இவ்வமைப்பினர் அகில இந்திய முஸ்லிம் சட்ட வாரியத்தின் நிலைபாட்டையும் அதன் “மத்திய கால மனநிலை” யையும் ஏற்பதில்லை. முத்தலாக் சொல்லி தன்னிச்சையாக விவாகரத்து செய்வதை ஏற்க இயலாதென முஸ்லிம் அமைப்புகளுக்கிடையே ஒரு கருத்தொற்றுமை ஏற்பட்டுள்ளது என சற்று கட்டுப்பெட்டித் தனமான அமைப்பாகிய ஜமாத் ஏ இஸ்லாமியின் தலைவர் சலீம் எஞ்சினீயர் கூட ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது குறிப்பிடத் தக்கது. ‘பாரதீய முஸ்லிம் மகிள அந்தோளன்’ அமைப்பு தமிழகம் உட்பட சில மாநிலங்களில் ஷரியத் நீதி அமைப்புகளை அமைக்க உள்ளதற்கு அகில இந்திய மில்லி கவுன்சில் (AIMC) ஆதரவு அளித்துள்ளது. இடதுசாரிப் பெண்கள் அமைப்பும் இன்று இதே நிலையைத்தான் முன்வைக்கின்றன. “நாங்கள் பொது சிவில் சட்டத்தைக் கோரவில்லை. ஒவ்வொரு சமூகத்திற்குள்ளும் சமத்துவம், சமநீதி என்கிற அடிப்படையில் சீர்திருத்தங்களையே வேண்டுகிறோம்” என்கிறார் ‘அகில இந்திய ஜனநாயக மாதர் சங்க’த்தின் சட்டத்துறை ஒருங்கிணைப்பாளரும் வழக்குரைஞருமான கீர்த்தி சிங். ‘இந்தியப் பெண்களின் தேசியக் கூட்டமைப்பின்’ (NFIW)  பொதுச் செயலர் ஆனி ராஜா, “நாங்களும்  பொது சிவில் சட்டம் என்றுதான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தோம். எனினும் இவர்கள் பொது சிவில் சட்டம் என்கிற பெயரில் இந்துச் சட்டத்தை எல்லோர் மீதும் திணிக்க முயற்சிக்கின்றனர் என்கிறபோது எங்கள் நிலைபாட்டை மாற்றிக் கொண்டுள்ளோம்” என்கிறார். இவர்களும் இப்போது தனிநபர்ச் சட்டங்கலீல் உரிய திருத்தங்கள் என்கிற கோரிக்கையோடு இப்போது நிறுத்திக் கொள்கின்றனர் (‘ஃப்ரன்ட்லைன்’ நவ 11, 2016).

13.வேறு சில சிறிய முஸ்லிம் பெண்கள் அமைப்புகள் இன்னும் ஒரு படி மேலே சென்று முஸ்லிம் ஆண்கள் பலதார மணம் செய்வதையும் உடன் முடிவுக்குக் கொண்டுவர வேண்டும் எனவும் கோருகின்றன.

14.’அகில இந்திய முஸ்லிம் தனிநபர் சட்ட வாரியம்’ (AIMPLB) என்பது 1973 ல் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு அமைப்பு. அலிகார் முஸ்லிம் பல்கலைக் கழகத்தின் முஸ்லிம் அடையாளம் நீக்கப்படுதல் முதலான முயற்சிகள் மேலெழுந்த ஒரு காலகட்டதில், பிரிவினைக்குப் பின் இந்திய அளவில் முஸ்லிம்களுக்கான ஒரு வலுவான அமைப்பு இல்லாத சூழலில் முஸ்லிம்களின் அடையாளங்களையும் உரிமைகளையும் பாதுகாக்கும் நோக்கில் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு அமைப்பு. ஷா பானு, பாபர் மசூதி முதலான பிரச்சினைகளில் ஒரு முக்கிய பங்க்காற்றிய இந்த அமைப்பு கடந்த 43 ஆண்டுகளாக அகில இந்திய அளவில் முஸ்லிம்களின் மார்க்க உரிமைகளுக்காகத் தொடர்ந்து இயங்கிவருவது என்கிற வகையில் ஒரு அங்கீகாரம் பெற்ற அமைப்பு. பல்வேறு பிரிவுகளைச் சேர்ந்த மார்க்க அறிஞர்கள் நிரம்பிய அந்த அமைப்பில் தேவ்பந்தினரின் ஆதிக்கம் இருந்தது என்கிற குற்றச்சாட்டின் அடிப்படையில் பரேல்வி பிரிவினர் இதிலிருந்து விலக நேரிட்டது. ஷியா பிரிவினர் இப்போது தனியாக ஒரு சட்ட வாரியத்தை அமைத்துள்ளனர். அதே போல முஸ்லிம் பெண்களுக்கான சட்ட வாரியம் ஒன்றும் உருவாகியுள்ளது. மொத்தத்தில் இப்போது நான்கு முஸ்லிம் சட்ட வாரியங்கள் செயல்படுவதாகச் சொல்லப் படுகிறது. AIMPLB என அறியப்படும் அகில இந்திய முஸ்லிம் தனிநபர் சட்ட வாரியம் மிகவும் பிற்போக்கான ஆணாதிக்க மனப்பாங்குடையது என்று முஸ்லிம் அறிஞர்களான தாரிக் முகம்மது, ஏ.ஜி.நூரானி முதலானோராலும் ‘பாரதீய முஸ்லிம் மகிள அந்தோளன்’ போன்ற பெண்கள் அமைப்பாலும் கடுமையாக விமர்சிக்கப் படுகின்றனர். தற்போது நடைபெறும் பொது சிவில் சட்டம் குறித்த விவாதத்தில் சட்ட வாரியம் “பெண்கள் ஆண்களைக் காட்டிலும் முடிவெடுக்கும் திறன் குறைந்தவர்கள்” எனக் கூறியுள்ளதும் இன்று கடும் கண்டனத்துக்குள்ளாகி இருக்கிறது. 2009 ல் ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி அரசு எல்லோருக்கும் கட்டாயக் கல்விச் சட்டத்தைக் கொண்டு வந்தபோது இது மதரசா கல்விமுறையைப் பாதிக்கும் என இச்சட்ட வாரியம் எதிர்த்ததும் அப்போது விமர்சனத்துக்குள்ளாகியது.. எனினும் இன்று பொது சிவில் சட்டம் தொடர்பான வழக்கில் இவர்கள் தலையிட்டு அளித்துள்ள மனுவில் முத்தலாக்கை ஏற்க இயலாது எனவும், விவாகரத்து செய்யப்பட்ட பெண்ணுக்கு அவரது எஞ்சிய வாழ்நாளுக்குப் போதுமான ஜீவனாம்சம் அளிக்க வேண்டும் எனவும் நீதிமன்றத் தலையீட்டால் உருவாகியுள்ள நீதி வழங்குக் கோட்பாடுகளை ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது குறிப்பிடத் தக்கது.

15.முத்தலாக், ஜீவனாம்சம் முதலான அம்சங்களில் நீதிமன்றத் தலையீட்டால் இன்று முஸ்லிம் பெண்களுக்கு உருவாகியுள்ள பாதுகாப்பு, மற்றும் முஸ்லிம் சமூகத்தில் இப்படியான பின்னணியில் உருவாகியுள்ள கருத்து வளர்ச்சி முதலியன தனியே ஒரு கட்டுரையில் விவாதிக்கப்பட்டுள்ளது.

 பொருளியல் (economics)  குறித்த விவாதங்கள் இன்று சமூக ஊடகங்கள் உள்ளிட்ட பொது அரங்குகளில் முக்கியத்துவம் பெறுவதில்லை. பொருளியல் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருப்பவர்கள் எனக் கருத்தப்பட்ட இடதுசாரிகளும் கூட இன்று மிக வேகமாக இந்தியப் பொருளாதாரம் அந்நியமூலதனத்துடன் பிணைக்கப்படும் சூழலில் அதிர்ந்துபோய் வாயடைத்துப் போயிருக்கும் சூழல்தான் நிலவுகிறது.

கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் அசுடோஷ் வார்னே சொல்வது போல இந்தியாவில் என்றைக்குமே பொருளியல் குறித்த விவாதங்கள் அதற்குரிய முக்கியத்துவம் பெற்றதில்லை எனச் சொல்லலாம். சாதி, மதம், இனம் சார்ந்த அடையாளங்களின் அடிப்படையில்தான் அரசியலும் விவாதங்களும் இங்கு அதிக அளவில் மையங் கொண்டிருந்தன.

அடையாளங்கள் குறித்த இப்படியான விவாதங்கள் முக்கியமற்றவை என நான் சொல்ல வரவில்லை. ஆனால் இந்த விவாதங்களும் பிரச்சினைகளும் பொருளியலிலிருந்து தனித்தவை அல்ல. பொருளியலைப் புறக்கணித்து விட்டு இவற்றை மட்டும் பேசுவது பெரும் ஆபத்து.

ஆனால் இன்று என்ன நடந்து கொண்டு உள்ளது? சென்ற வாரத்தில்தான் “ஆசியாவிலேயே அந்நிய மூலதனத்திற்கு அதிகமாகத் திறந்து விடப்பட்ட நாடாக இந்தியா ஆகியுள்ளது” எனச் சொல்லும்படியான சில பொருளாதார நடவடிக்கைகள் மோடி அரசால் மேற்கொள்ளப்பட்டன. ஆனால் இது குறித்து முகநூல் போன்ற சமூக ஊடகங்களில் ஒரு ஜீவன் கூட வாய் திறக்கவில்லை. ஆனால் சுவாதி கொலை பற்றிப் பேசாதவர்கள் இல்லை. மோடி தினந்தோறும் வெளிநாட்டு அரசுகளுடனும் கார்பொரேட்களுடனும் ஒப்பந்தங்களைச் செய்து கொண்டே இருக்கிறார். கல்வி தொடர்பான ‘காட்’ ஒப்பந்தத்தில் இன்று மோடி அரசு கையெழுத்திட்டுள்ளது. கல்வி இப்போது பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் ‘வணிகப் பொருள்’ ஆக்கப்பட்டு விட்டது. அமெரிக்காவுடன் செய்த அணு ஒப்பந்தத்தில் விபத்து இழப்பீட்டுப் பொறுப்பிலிருந்து அந்நிய நிறுவனங்களுக்கு விலக்கு அளிக்கப்பட்டது. இரண்டு நாள் முன்னதாகக் கூட அதானி நிறுவனத்திற்கு சுற்றுச் சூழல் விதிகளை மீறியதற்காக முந்தைய அரசால் விதிக்கப்பட்ட 200 கோடி ரூ அபராதம் நீக்கப்பட்டுள்ளது. மோடி அதிகாரத்திற்கு வந்தபின் அதானி நிறுவனங்களின் சொத்து மதிப்பு நான்கு மடங்கு உயர்ந்துள்ளது. இப்படி ஏராளமாகச் சொல்லலாம். ஆனால் இது குறித்தெல்லாம் பெரிய அளவில் எந்த விவாதமும் இங்கு பொதுப்புலத்தில் நடைபெறவில்லை.

இது ஒரு சாதாரண விஷயம் இல்லை. இப்படி அரசின் பொருளாதாரக் கொள்கைகளைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருக்கக் கூடிய நிலை மிகவும் ஆபத்தான ஒன்று.

பாசிசம் மக்கள் மீது வன்முறையாகத் திணிக்கப்படுகிற ஒன்று அல்ல. அது ஒரு வகையில் பெரும்பாலானவர்களின் ஒப்புதலுடன் தான் அது அரங்கேறுகிறது. 1930 களில் ஐரோப்பாவில் தலை எடுத்த classical fascism ஆனாலுஞ் சரி, இன்றும், 1998 லும் இந்திய ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றிய இந்துத்துவமும் சரி இரண்டுமே இப்படி மக்கள் ஆதரவுடன்தான் ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றின. இப்படிப் பாசிசம் ஆட்சிக்கு வந்த இந்தத் தருணங்களி்ன் சில பொதுவான கூறுகளை நாம் அடையாளம் காண இயலும். அவை:

1.இடதுசாரிகள் பலமிழந்திருப்பர்.

2. ஓரளவு தாராள மனப்பாங்குடைய, பாசிசத்திற்கு இடங்கொடாத முக்கிய அரசியல் கட்சி (எ.கா: காங்கிரஸ்) உறுதியான நடவடிக்கைகளை எடுக்கத் திராணியற்றதாகவும், ஊழல் மலிந்ததாகவும் பெயரெடுத்து மக்களின் நம்பிக்கையை இழந்திருக்கும்.

3.பாசிச சக்திகளை ஒரு ‘மாற்று’ என ஏற்கும் மனநிலை ஒன்று பரவலாக உருப்பெற்றிருக்கும்.

ஜெர்மனியில் ஹிட்லர் மேலெழுந்த சூழலில் இந்த மூன்று அம்சங்களும் பொருந்திப் போவதை இது குறித்துப் படிக்கும் யாரும் உணர்ந்து கொள்ள இயலும். 1998 ல் தேவகவுடா தலைமையில் இருந்த கூட்டணி அரசையும் 2014ல் மன்மோகன் சிங் தலைமையில் இருந்த கூட்டணி அரசையும் இப்படி அன்றைய வெய்மார் குடியரசுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம்..

இன்று மிகப் பெரிய அளவில் மத்தியதர வர்க்கம் வீங்கிப் பெருத்துள்ளது. மக்கள் தொகையில் கிட்டத்தட்ட 15 சதம் அளவு மத்தியதர வர்க்கம் உள்ளது. IT துறை முதலியவற்றின் ஊடாக உருப்பெற்றுள்ள இந்த மத்தியதர வர்க்கம் ஏழ்மை ஒழிப்பு, கிராமப்புற முன்னேற்றம், இட ஒதுக்கீடு, தொழிற்சங்க உரிமைகள் முதலான அரசியலில் ஆர்வம் கொள்வதில்லை. சில நேரங்களில் நம் நாடு முன்னேறாமைக்கு இவையே காரணம் என வெறுக்கவும் செய்கின்றது. இத்தகையோர் நரேந்திர மோடியை ஒரு உருப்படியான மாற்று என எளிதில் ஏற்றுக் கொள்கின்றனர். ஜனநாயகம், மதச்சார்பின்மை என்பதெல்லாம் இவர்களைப் பொறுத்த மட்டில் வெட்டிப் பேச்சுக்கள்.

இந்தப் பின்னணியில்தான் இந்துத்துவம் இங்கே ஆட்சி அதிகாரத்தை இதுவரை (1996, 1998, 1999, 2014) கைப்பற்றியுள்ளது.

 

இரண்டு

 

1991 ல் இந்தியப் பொருளாதாரம் தீவிரமாக அந்நிய மூலதனத்திற்குத் திறந்துவிடப்படும் நிலை தொடங்கியது.

அப்போதைய இந்தியப் பொருளாதார நிலை எப்படி இருந்தது?

எண்ணை விலை ஏற்றத்தின் விளைவாகவும், மூலதன வாய்ப்புகள் சுருங்கியதாலும் இந்தியா மிகப் பெரிய பொருளாதார நெருக்கடியைச் சந்தித்திருந்தது. fiscal மற்றும் current account களில் பெரும் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டிருந்தது. வெளி நாட்டுக் கடன்களைக் கட்ட முடியாமல் திணறும் நிலையை குறைந்த பட்சம் இரண்டு தடவைகள் இந்தியா சந்திக்க நேர்ந்தது. செலவினங்களில் பெருங் குறைப்பு. ரூபாய் மதிப்பு 20 சதம் குறைப்பு முதலிய நடவடிக்கைகளை இந்திய மக்கள் சந்திக்க நேர்ந்தது. IMF க்குக் கட்ட வேண்டிய நிலுவைத் தொகை 1.6 பில்லியன் டாலர் அளவு உயர்ந்தது.

கட்டுமானத் தகவமைப்பு நடவடிக்கைகள் (structural adjustment programmes), புதிய பொருளாதாரக் கொள்கை, சுங்க வரி வீதக் குறைப்பு என்பதாக நரசிம்மா ராவ் அரசால் இந்தியப் பொருளாதாரம் அந்நிய மூலதனத்திற்குத் திறந்து விடப்பட்டது இந்தப் பின்னணியில்தான் நிகழ்ந்தது.

இந்த நிலையில்தான் மேற்சொன்னவாறு பா.ஜக முதல் முறையாக ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றியது. அப்போது அதன் முன் இருந்த மூன்று தேர்வுகளை இப்படிச் சொல்லலாம்.

1. முந்தைய அரசால் மேற்கொள்ளப்பட்டிருந்த இந்த பொருளாதாரத் திறப்புகளை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்திருக்கலாம்.
2. அது சாத்தியமில்லை எனக் கருதி இருந்தால் முந்தைய அரசுகள் மேற்கொண்டிருந்த இந்தப் பொருளாதார நடவடிக்கைகளை மாற்றமின்றித் தொடர்வதோடு நின்றிருக் கலாம்.

3.இன்னும் தீவிரமாக இந்தியப் பொருளாதாரத்தை அந்நிய மூலதனத்திற்குத் தி்றந்து விட்டிருக்கலாம்.

தாங்கள் இதுகாறும் முழங்கி வந்த சுதேசியக் கொள்கைக்கு உண்மையாக இருப்பவர்களாக இருந்திருந்தால்  அவர்கள் முதல் தேர்வைத்தான் தேர்ந்தெடுத்திருக்க வேண்டும். அல்லது நரசிம்மாராவ் காலந் தொடங்கி மேற்கொள்ளப்பட்டு வந்த பொருளாதாரத் திறப்பு நடவடிக்கைகளை உடனடியாக முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதில் பல சிக்கல்கள் உள்ளன எனவும், மிகப் பெரிய அளவில் மேலை நாடுகளின் எதிர்ப்பை எதிர்கொள்ள வேண்டிய நிலைக்கு இந்தியா தள்ளப்படும் எனவும் பா.ஜ.க அரசு தயங்கி இருந்தால் அதையும் கூட நாம் புரிந்து கொள்ள இயலும்.

அதுதான் பிரச்சினை எனில் அவர்கள் என்ன செய்திருக்க வேண்டும்? முந்தைய அரசுகளால் மேற்கொள்ளப்பட்ட நடவடிக்கைகளை தொடர்ந்திருப்பதோடு நின்றிருக்க வேண்டும். அதாவது முன் குறிப்பிட்ட மூன்று தேர்வுகளில் இரண்டாவதைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்க வேண்டும்.

ஆனால் வாஜ்பேயி தலைமையில் இருந்த பா.ஜ.க அரசு என்ன செய்தது?

மூன்றாவது தேர்வை, அதாவது நரசிம்மாராவ் தொடங்கி வைத்த பொருளாதாரத் திறப்பு நடவடிக்கைகளை இன்னும் தீவிரமாகச் செயல்படுத்துவது எனும் நிலையை எடுத்தது.

தனது அந்நிய எதிர்ப்பு, சுதேசி வாய் வீச்சுக்கள் ஆகிய அனைத்தையும் குழி தோண்டிப் புதைத்துவிட்டு காங்கிரஸ் ஆட்சியைக் காட்டிலும் இன்னும் தீவிரமாக அந்ந்நிய மூலதனத்திற்கு இந்தியப் பொருளாதாரத்தைத் திறந்து விடும் நிலையை அவ்வளவு சாதாரணமாக எப்படி இந்துத்துவத்தால் எடுக்க முடிந்தது?

ஏன் அதற்குப் பெரிய எதிர்ப்புகள் உள்ளிருந்து வரவில்லை?

தீவிர சுதேசியம் பேசியவர்கள் என் வாயடைத்துப் போனார்கள்?

இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதில் விளங்க நாம் இந்துத்துவத்தின் ‘தேசியம்’ குறித்த அணுகல் முறையைச் சற்று ஆழமாக ஆய்வுக்குட்படுத்த வேண்டும்.

Top of Form

மூன்று

தேசியம் என்பதன் செவ்வியல் வரையறைப்படி அது ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிரானது. காந்தி இந்திய அரசியலில் நுழைந்தபோதும், அதற்கு முன்னும் கூட இங்கு உருவான தேசிய உணர்வு ஆங்கில ஏகாபத்திய எதிர்ப்பைத் தன்னகத்தே கொண்டிருந்தது. ஆங்கிலேயர்களை வெளியேற்ற வேண்டும்; இந்திய மண்ணை இந்தியர்களே ஆள வேண்டும் என்பதே அப்போதைய ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு அரசியலாக இருந்தது.

காந்திக்கும், காந்திக்கு முந்திய திலகர் – அரவிந்தர் கால ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பிற்கும் உள்ள வேறுபாடு ‘இந்தியர்கள்’ யார் என வரையறுப்பதிலும், ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பின் வடிவத்திலும்தான் இருந்தது. ‘இந்தியர்கள்’ என்பதை மத அடிப்படையில் ‘இந்துக்கள்’, அதிலும் குறிப்பாக உயர்சாதி இந்துக்கள் என காந்திக்கு முந்தி சுதேசியம் பேசியோர் வரையறுத்தனர். தவிரவும் பெரும் மக்கள் திரள் போராட்டம் என்பதைக் காட்டிலும் தனிநபர் பயங்கரவாதத்திற்கு அவர்கள் முன்னுரிமை அளித்தனர். காந்தி இந்த இரண்டு அமசங்களையும் மிகப் பெரிய அளவில் மாற்றி அமைத்தார். ‘இந்தியர்’ என்பதில் அவர் முஸ்லிம்கள், தலித்கள் உள்ளிட்ட பல தரப்பினரையும் உள்ளடக்கினார். அவர் இந்தியாவிற்குத் திரும்பி வந்து, இரண்டாண்டுகள் நாடெங்கும் சுற்றி ஆய்வு செய்தபின் தொடங்கிய முதல் அரசியல் செயற்பாடு ‘கிலாஃபத்’ இயக்கம் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. முந்தைய தலைமுறையிடமிருந்து காந்தி வேறுபட்ட அடுத்த புள்ளி தனிநபர் பயங்கரவாதம் என்பதை மறுத்து அமைதி வழியிலான பெரும் மக்கள் திரள் போராட்டம் என்பதாக இருந்தது.

எனினும் காந்தி மற்றும் அவர்க்கு முந்திய தலைமுறை சுதேசியர் ஆங்கில ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பில் உறுதியாக இருந்தனர்.

எனினும் காந்தி ‘சுதேசியம்’ , ‘சுய ஆட்சி’ என்பதில் உள்ள “சுயம்” என்கிற கருத்தாக்கத்திற்கு அளித்த பொருள் மிகவும் ஆழமானது. அது வெறும் உள்ளூர் மக்களின் ஆட்சி மற்றும் அந்நியப் பொருட்களின் புறக்கணிப்பு என்கிற அளவில் சுருங்கிவிடவில்லை. மாறாக ஒவ்வொருவரும் (தம்) சுயத்தை ஆளக்கூடியவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும் என அவர் கருதினார். ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு என்பது முழுமையாக வெற்றி பெற வேண்டுமானால் ஒவ்வொருவரும் தம் சுய விருப்புகளைச் சுருக்கிக் கொள்ளுதல், ஆடம்பரமான வாழ்கையையும், அதிக அளவில் சொகுசளிக்கும் எந்திரங்களைத் தவிர்த்தல் ஆகியவற்றை அவர் தன் ‘ஸ்வராஜ்’ எனும் கருத்தாக்கத்திற்குள் அடக்கினார். அதை அவரைத் தவிர வேறு யாருமே முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ளவோ, ஏற்கவோ இல்லை என்பது வேறு விஷயம்.

அது இருக்கட்டும். ஆங்கில ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு என்பது காந்தி மற்றும் அவருக்கு முந்திய சுதேசியர்களின் பொதுப் பண்பாக இருந்தது. ஆனால் 1920 களுக்குப் பின் இங்கு வெளிப்படையான ‘இந்து ராஷ்டிரம்’ என்கிற கோரிக்கையுடன் மேலுக்கு வந்த இந்து மகாசபை, ஆர்.எஸ்.எஸ் முதலான இந்துத்துவ அமைப்புகள் இந்த ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு என்பதைப் பின்னுக்குத் தள்ளின. இந்துக்களின் ஆட்சி என்பதில் முந்தைய திலகர் – அரவிந்தர் கால சுதேசியத்துடன் இவர்கள் இணைந்திருந்தாலும் ஆங்கில ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பைப் பின்னுக்குத் தள்ளியதில் இவர்கள் திலகர் முதலானோருடனும் கூட வேறுபட்டிருந்தனர். ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பை மட்டுமல்லாமல் அனைத்துச் சிறுபான்மையினரையும் உள்ளடக்கிய காந்தியையும் அவர் வழிகாட்டலில் அன்று செயல்பட்ட காங்கிரசையும் அவர்கள் முற்றிலும் எதிர்நிலையில் வைத்தனர். அந்நிய ஆட்சியை மட்டுமின்றி அந்நிய மூலதனைத்தையும் மிகக் கடுமையாக எதிர்த்த இடதுசாரிகளையும் அவர்கள் கடும் எதிரிகளாகக் கருதினர் என்பதை விளக்க வேண்டியதில்லை.

1920 களில் உருவெடுத்த இந்துத்துவம் இப்படி எதிரியை அந்நிய ஏகாதிபத்தியத்திடம் அடையாளம் காணாமல் உள்நாட்டுக்குள்ளேயே தங்கள் அரசியல் எதிரியைக் கட்டமைத்தது. சிறுபான்மையினர், குறிப்பாக முஸ்லிம்கள் அவர்களின் தாக்குதல் இலக்காயினர்.

ஆக, இந்துத்துவம் வரையறுத்த “சுதேசியம்” என்பது “இந்துக்களின் ஆட்சி” (இந்து ராஷ்டிரம்) என்கிற அளவில் சுருங்கியது. அவர்கள் எந்நாளும் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பை முன்னிறுத்தவில்லை. ஆங்கில அரசுக்கு அவர்கள் பூரண ஒத்துழைப்பு அளித்தனர். அவர்களின் வரையறையில் “அந்நியர்” என்போர் இந்துக்கள் அல்லாதவர்கள் என்பதே.

தொடக்கம் முதலே அவர்களின் பன்னாட்டு அரசியல் தொடர்புகள் பாசிச சக்திகளுடன் மட்டுமே இருந்தது. இத்தாலி மற்றும் ஜெர்மன் பாசிஸ்டுகளுடன் இந்திய ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்திற்கு இருந்த அமைப்பு ரீதியான உறவுகளை மார்சியோ காசலோரி எனும் இத்தாலிய ஆய்வாளர் விரிவாக ஆராய்ந்துள்ளார் (பார்க்க: எனது ‘இந்துத்துவத்தின் பன்முகங்கள்’ பக்:171 – 194) ஆர்.எஸ்.எஸ் நிறுவனர்களில் ஒருவரான டாக்டர் மூஞ்சே முசோலினியை நேரில் சந்தித்து வந்தவர். முசோலினியின் பாசிச அறிக்கை இவர்களால் இந்திய மொழிகளில் பெயர்க்கப்பட்டு வெளியிடப்பட்டது. இப்படி நிறையச் சொல்லலாம்.

சுருங்கச் சொல்வதானால் இவர்களின் சுதேசியத்தில் அந்நிய எதிர்ப்பு பிரதானமாக அமைந்ததில்லை. இந்துமத ஆளுகை என்கிற அளவில் இவார்களின் அந்நிய எதிர்ப்பு என்பதெல்லாம் வெறும் கலாச்சார மட்டத்தோடு சுருங்கியது. தவிரவும் “பலமான இந்து ராஷ்டிரம்” என்கிற வகையில் அந்நிய மூலதனம், அந்நியத் தொழில்நுட்பம் ஆகியவற்றிற்கு அவர்கள் என்றும் அவர்கள் எதிர்ப்புக் காட்டியதில்லை. தொண்ணூறுகளில் அவர்களின் தேர்தல் முழக்கம்,

“கம்ப்யூடர் ‘சிப்ஸ்’ வேண்டும், உருளைக்கிழங்கு சிப்ஸ் வேண்டாம்” (Computer chips yes, Potato chips no) என முன்வைக்கப்பட்டதை நாம் மறந்துவிட முடியாது.

காங்கிரஸ் ஆட்சியும் காந்திய சுதேசியத்தை எந்நாளும் கடைபிடித்ததில்லை, நேருவிற்குப் பின் அந்நிய மூலதனத்திற்கு இருந்த கட்டுப்பாடுகளைத் தொடர்ந்து பெரிய அளவில் தளர்த்தினர் என்ற போதும் பழைய எச்ச சொச்சமாக, ‘திட்டமிட்ட பொருளாதாரம்’, ‘அரசுக் கட்டுப்பாடு’, ‘கலப்புப் பொருளாதாரம்’ முதலியவற்றை அவர்கள் கடைசி வரையில் ஏதோ உச்சரித்துக் கொண்டாவது இருந்தனர்.

ஆனால் பா.ஜ.க எந்நாளும் இவற்றை மதித்ததே இல்லை. இன்று மோடி ஆட்சியில் திட்ட ஆணையம் கலைக்கப்பட்டு விட்டதும், முழுக்க முழுக்க அரசுக் கட்டுப்பாடுகள் அனைத்துத் துறைகளிலும் தளர்த்தப்பட்டுள்ளதும் அவர்களைப் பொருத்த மட்டில் பெரிய திசை மாற்றங்கள் இல்லை. அவர்களின் அடிப்படைக் கொள்கைக்கு இவை முரணானவை அல்ல.

இந்தப் பின்னணியில்தான் அவர்கள் 1996ல் ஆட்சியைப் பிடித்தனர். ஆனால் அந்த ஆட்சி 13 நாட்களே நீடித்தது, மீண்டும் 1998 ல் அவர்கள் ஆட்சியைப் பிடித்த போது சற்றுமுன் நாம் பார்த்த அந்த மூன்றாம் பாதையைத் தேர்வு செய்தனர். அதாவது இந்தியப் பொருளாதாரத்தைக் காங்கிரஸ் செய்ததைக் காட்டிலும் பெரிய அளவில் அந்நிய மூலதனத்திற்குத் திறந்து விட்டனர்.

எனினும் ஆட்சிக்கு வருவதற்கு முன்வரை அவர்கள் தம் இரட்டை நாவைச் சுழற்றி பல சுதேசிய வசனங்களையும் பேசிக்கொண்டுதான் இருந்தனர். எல்லாவற்றையும் உடனடியாக விட்டுவிட்டதாகக் காட்டிக் கொள்ள முடியுமா என்ன? மகாராஷ்டிர மாநில காங்கிரஸ் அரசு என்ரான் நிறுவனத்துடன் 2.9  மில்லியன் டாலரில் மின் உற்பத்தி ஒப்பந்தம் ஒன்றைச் செய்தபோது அதைக் கடுமையாக எதிர்த்த பா.ஜ.க, தாங்கள் ஆட்சிக்கு வந்தால் “என்ரானைத் தூக்கி அரபிக் கடலில் வீசுவோம்” என முழங்கினர்.

“நாங்கள் வெளியில் முன்வைக்கும் திட்டம் ‘சுதந்திர வணிகம்’, வெளியில் சொல்லாத உண்மையான திட்டம் ‘பொருளாதாரத் தேசியவாதம்’ “

“எங்கள் அணுகல்முறை ‘கட்டுப்படுத்தப்பட்ட சோஷலிசம்’ (calibrated socialism)”

“உள்நாட்டில் தாராளமயம் (liberalization) தொடர்ந்த போதிலும் அந்நிய மூலதனத்திலிருந்து இந்தியத் தொழில் நிறுவனங்களைப் பாதுகாக்க அரசு தலையிடும்”

“கம்யூனிசம், முதலாளியம் இரண்டுமே வெளிநாட்டுச் சரக்குகள்”

“எங்கள் கட்சி வித்தியாசமானது (party with a difference)”

முதலிய முழக்கங்கள் எல்லாம் இவர்கள் அதிகாரத்திற்கு வருமுன் உதிர்த்தவை. ஆனால் ஆட்சிக்கு வந்தபின் என்ன நடந்தது? நினைவுக்கு வரும் சில:

1.மகாராஷ்டிராவில் பதவிஏற்ற பா.ஜ.க – சிவசேனா அரசு என்ரான் ஒப்பந்தத்தைத் தொடர்ந்தது.

2. இந்திய காப்பீட்டுத் துறையில் அந்நிய மூலதன நுழைவைக் கடுமையாக எதிர்த்தவர்கள் 1998 ல் மத்தியில் அதிகாரத்தில் அமர்ந்தவுடன் முன்வைத்த IRDA Bill (1998) சட்ட வரைவு இன்சூரன்ஸ் துறையில் கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்தியதோடு 40 சத அந்நிய ஈக்விடிக்கும் வழிவகுத்தது.
3. தயாரிப்பு முறைக்கு (patent) வேண்டுமானால் ‘பேடன்ட்’ உரிமம் வழங்கலாம். ஆனால் தயாரிக்கப்பட்ட பொருள்களுக்கு (process) பேடன்ட் உரிமம் வழங்கக் கூடாது எனச் சொல்லி வந்தவர்கள், ஆட்சிக்கு வந்த பின் தயாரிக்கப்பட்ட பொருளுக்கும் பேடன்ட் உரிமம் வழங்கும் வரைவைச் சட்டமாக்கினர் (1998).
4. உலக வர்த்தக ஒப்பந்தத்திற்கான (WTO) டங்கல் வரைவை (GATT) எதிர்த்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் ஆட்சியில் அமர்ந்தவுடன் WTO வில் தொடர்ந்தனர். சுங்க வரி ஒழிப்பில் தீவிரம் காட்டினர். இறக்குமதிக் கட்டுப்பாடுகளை வெகுவாகத் தளர்த்தினர்.
5. முன்னுரிமை இல்லாத துறைகளில் அந்நிய நேரடி மூலதனத்திற்கு (FDI) கட்டுப்பாடு வேண்டும்; உயர் தொழில்நுட்பம், அகக் கட்டுமானம் முதலான முன்னுரிமைத் துறைகளில் மட்டும் அந்நிய மூலதனத்தை அனுமதிக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தவர்கள் ஆட்சிக்கு வந்த பின் முன்னுரிமை இல்லாத துறைகள் எவை என வரையறுக்க மறுத்தனர். புகையிலை, சாராய வகைகள் உட்பட எல்லாவற்றிலும் அந்நிய நேரடி மூலதன நுழைவிற்கு வழி அமைத்தனர்.

நிதி அமைச்சராகப் பதவி ஏற்ற யஷ்வந்த் சின்ஹா ‘சுதேசி’ என்பதற்கு அளித்த வரையறை அவர்கள் யார் என்பதைத் தெளிவாக அடையாளம் காட்டியது. சொன்னார்:

“சுதேசி என்பதன் பொருள் இந்தியாவை மகத்தான நாடாக ஆக்குவது என்பதுதான். நாம் பொருளாதாரத்தில் ‘சூப்பர் பவர்’ ஆகும்போதுதான் இது சாத்தியமாகும். நமது இராணுவத்தை இணையற்ற வலுவுடையதாக ஆக்க நாம் பொருளாதாரத்தில் மேம்பட வேண்டும். உலக வல்லரசுகளுடன் போட்டியிடும்போதுதான் நாம் மகத்தான நாடானுயர முடியும். சுதேசியம், உலகமயம், தாராளமயம் என்பனவெல்லாம் ஒன்றோடொன்று முரண்படுபவை அல்ல. என் சொந்தக் கருத்து என்னவெனில் சுதேசியாக இருப்பதற்கான சிறந்த வழிமுறை உலகமயமாவதுதான்….”

இது எப்படி இருக்கு?

“உலகமயந்தான் சுதேசியமாம்”.

துணிச்சல்காரர்கள்தான். இப்படி சுதேசியத்தை வரையறுக்க யாருக்கு முடியும்?

 

நான்கு

முதலில் ‘பாரதீய ஜன சங்’ எனவும் பிறகு ‘பாரதீய ஜனதா கட்சி’ (பா.ஜ.க) எனவும் முன்னிறுத்தப்பட்ட இந்துத்துவ அரசியல் பிரிவின் வரலாற்றை ஆய்வு செய்வோர் தொடக்கம் முதலே அதற்குள் இரண்டு போக்கினர் இருந்தனர் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுவார்கள். அவர்கள்:

1.முதலாளியப் பொருளாதாரத்திற்குச் சார்பான நடைமுறை எதார்த்த அரசியலுக்கு ஆதரவானவர்கள் (pragmatic pro capitalistic wing) .

2.பொருளாதாரத்தில் அந்நியத் தலையீட்டை எதிர்க்கும் கருத்தியல் ஆதரவாளர்கள் (ideological wing opposed to foreign involvement in economy).

பா.ஜ.க ஒரு எதிர்க்கட்சியாக இருந்த வரைக்கும் அதன் தீவிர ஆதரவாளர்களை இயக்கும் ஊக்க சக்தியாக பொருளாதார சுதேசியம் விளங்கியது. ஆனால் எப்போதெல்லாம் அவர்கள் ஆட்சியில் அமர வாய்பிருந்ததோ அப்போதெல்லாம் அதிக அளவில் அதிகாரத்தில் அமர்த்தப்பட்டவர்கள் யாரென்றால், கட்சிக்குள்ளிருந்தும் வெளியிலிருந்தும் பொறுக்கி எடுக்கப்பட்ட முதலாளிய ஆதரவு சக்திகள்தான். கட்சிக்குள்ளும் அவர்களே அதிக செல்வாக்கு செலுத்தத் தொடங்கினர். உலகமயச் செயல்பாடுகளுடன் மேலுக்கு வந்த நடுத்தரவர்க்கத்தின் ஆதரவும் இவர்களுக்குத்தான் இருந்தது. பாரம்பரியமாக பொருளாதாரச் சுதேசியம் பேசிவந்த கருத்தியலாளர்கள் தொடக்கத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவில் பதவிகளில் அமர்த்தப்பட்டனர் என்பது உண்மையே.. எனினும் அவர்களுடைய அந்நிய மூலதன எதிர்ப்புக் குரல்கள் எல்லாம் ஓரங்கட்டப்பட்டு, இறுதியில் அவர்களது எண்ணிக்கையும் குறைக்கப்பட்டு, தற்போது அவர்களின் பங்கே கிட்டத் தட்ட இல்லை என்கிற அளவிற்கு ஆகிவிட்டது.

பாபர் மசூதி இடிக்கப்பட்டு (1992) உலக அளவில் பா.ஜ.கவிற்கு ஒரு மதவாத பிற்போக்கு சக்தி என்கிற பெயர் ஏற்பட்டிருந்த சூழலில்தான் இவர்கள் முதன் முதலில் ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றும் நிலைக்கு வந்தனர் (1996). உலக அளவில் ஏற்பட்டிருந்த கெட்ட பெயரை நீக்கிக் கொள்ள வேண்டிய அவசியம் அவர்களுக்கு இருந்தது. கடல்கடந்து பணிபுரிந்த இந்துத்துவ ஆதரவு மத்தியதர வர்க்கம் வெளிநாடுகளில் அந்தப் பணியைச் செவ்வனே செய்தது (பார்க்க எனது ‘இந்துத்துவத்தின் பன்முகங்கள்’ பக்: 93-97). அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் பணிபுரியும் இந்திய மத்தியதர வர்க்க உயர் வருண இந்துக்கள், காவி அமைப்பின் தூதுவர்களாக அவர்கள் வசிக்கும் நாடுகளில் பல்வேறு மட்டங்களில், பல்வேறு பெயர்களில் செயல்பட்டு வருகின்றனர். ‘பா.ஜ.க வின் கடல் கடந்த நண்பர்கள்” (Overseas Friends of BJP), ‘இந்து சுயம் சேவக் சங்’ (Hindu Swayam Sevak Sangh), ‘இந்து மாணவர்கள் சங்கம்’ என்பன சில எடுத்துக்காட்டுகள். வெளிநாடுகளில் ‘சாகா’க்கள் நடத்துவதிலிருந்து, தேர்தல் நிதி திரட்டி இந்தியாவுக்கு அனுப்புவது, ஆராய்ச்சி என்கிற பெயரில் கழுதைப் படத்தைக் குதிரைப் படமாக மாற்றி சிந்து வெளி நாகரிகம் ஆரிய நாகரிகம்தான் என ‘ஆய்வுக்’ கட்டுரைகள் வெளியிடுவது, இந்துத்துவத் தலைவர்களை அழைத்து அவர்களுக்கு விருதும் விருந்தும் அளிப்பது என இவர்கள் செய்யும் இந்துத்துவ ஆதரவு வேலைகள் ஏராளம். குஜராத் பூகம்ப நிவாரண நிதி என அமெரிக்காவில் திரட்டப்பட்ட தொகை அங்கு வகுப்புக் கலவரங்களைத் தூண்டப் பயன்படுத்தப்பட்டது என்கிற குற்றச்சாட்டு அவர்கள் மீது உண்டு.

இப்போது இவர்கள் அமெரிக்காவில் செயல்படும் சியோனிச யூதக் குழுக்களுடன் இணைந்து இஸ்லாமிய எதிர்ப்புப் பிரச்சாரங்களையும் தீவிரச் செயல்பாடுகளையும் மேற்கொள்கின்றனர். இது குறித்து சில ஆய்வுக் கட்டுரைகளை நீங்கள் இணையத்தில் படிக்கலாம்.

இவர்கள் அமெரிக்காவில் வேலை, வீடு என ‘செட்டில்’ ஆகி விட்டவர்கள். அமெரிக்கா அல்லது பிரிட்டனை விட்டு அவர்களால் இனி வர முடியாது. அதே நேரத்தில் அவர்கள் அமெரிக்கர்களால் சமமாக மதிக்கப்படுவதும் இல்லை. இந்நிலையில் அவர்கள் இப்படியான இந்துத்துவ நடவடிக்கைகளில் தம்மை ஈடுபடுத்திக் கொண்டு திருப்தியுறுகின்றனர். இவர்களை ‘என்.ஆர்.ஐ இந்துக்கள்’ , ‘இன்டெர்நெட் தேசியவாதிகள்’, ‘கடல்கடந்த தேசபக்தர்கள்’ என்றெல்லாம் சொல்வதுண்டு.

பாபர் மசூதி இடிக்கப்பட்ட கையோடு இவர்கள் ஒரு வேலை செய்தனர். பா.ஜ.கவில் முதலாளியப் பொருளாதாரத்தை ஆதரிப்பவர்களில் ஒருவரும், முஸ்லிமுமான சிக்கந்தர் பக்தை அமெரிக்காவுக்கு அழைத்தனர். பா.ஜ.க எப்போதும் தன்னுடைய பிடியில் இப்படியான சில முஸ்லிம்களை வைத்துக் கொள்வதுண்டு. அமெரிக்க காங்கிரஸ் மற்றும் அமெரிக்காவின் வெளிநாட்டுக் கொள்கைகளை உருவாக்கும் நிறுவனங்களில் ஒன்றான ‘கார்னெஜி இன்ஸ்டிடியூட்’ முதலானவற்றில் அவர் பேசுவதற்கு ஏற்பாடுகளையும் செய்தனர். மொய்னிஹான், சொலார்ஸ் போன்ற முன்னாள் அமெரிக்கத் தூதுவர்கள் கையொப்பமிட்ட ஆதரவு அறிக்கை ஒன்றும் வெளியிடப்பட்டது. இவர்களின் தூண்டுதலால் ‘லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் டைம்ஸ்’ இதழில் (11.01.1993) கார்னெஜி நிறுவனத்தைச் சேர்ந்த ஜேம்ஸ் க்ளாட், “இந்தியாவில் இனி ஆட்சிக்கு வர வாய்ப்புள்ள பா.ஜ.கவுடன் உறவு வைத்துக் கொள்வது அமெரிக்காவுக்குச் சரியாகவும் பொருத்தமானதாகவும் இருக்கும்’ என எழுதினார்.

“பாரதீய ஜனதாவுக்கு ஒரு சர்வதேசப் பரிமாணத்தை அளிப்பது எங்கள் நோக்கம். அதற்கெதிரான இடதுசாரிப் பிரச்சாரங்களை முறியடிக்கிறோம். அமெரிக்கக் கொள்கைகளை வடிப்போர், அதிகாரிகள், சிந்தனையாளர்கள் ஆகியோரிடம் ஆதரவு திரட்டுகிறோம்” என்றார் கடல்கடந்த இந்துத்துவ நண்பர்கள் அமைப்பின் தலைவர் சேகர் திவாரி.

#    #    #

1996 ல் அவர்கள் அதிகாரத்தை நோக்கி நகர்ந்தபோது, “வரலாற்றைப் பின்னோக்கி இழுக்கும் பிளவுவாதிகள்” என்கிற கெட்ட பெயரிலிருந்து வெளிவருவது அவர்களுக்கு முக்கிய தேவையாக இருந்தது. எல்லோராலும் ஏற்றுகொள்ளக் கூடியவர்களாகத் தங்களைக் காட்டிக் கொள்ள அவர்கள் பா.ஜ.கவுக்குள் இருந்த இரண்டு சக்திகளில் சுதேசியக் கருத்தியல்வாதிகளைச் சற்றே பின்னுக்குத் தள்ளி முதளாளிய மற்றும் உலகமய ஆதரவு சக்திகளை முன்னிறுத்த வேண்டியதாயிற்று.

அவர்களின் முதல் மத்திய அமைச்சரவையில் பொருளாதாரத் தாரளவாதத்துக்கு ஆதரவாளர்களான சிக்கந்தர் பக்த், பி.ஆர்.குமாரமங்கள்ம், ராம்ஜேத் மலானி, ராமகிருஷ்ண ஹெக்டே, ஜஸ்வந்த் சிங் ஆகியோர் முறையே தொழில்துறை, ஆற்றல் (Power), வீட்டு வசதி, வணிகம், நிதி ஆகிய துறைகளில் அமைச்சர்களாக்கப்பட்டனர். ஜஸ்வந்த் சிங்கிற்கு நிதிப் பொறுப்பு அளிக்கப்பட்டதை கருத்தியல்வாதிகள் எதிர்த்தபோது அவருக்கு அயலுறவு மற்றும் திட்ட ஆணைய உதவித் தலைவர் முதலிய பதவிகள் அளிக்கப்பட்டன. பிறகு நிதித்துறை யஷ்வந்த் சின்ஹாவிற்கு அளிக்கப்பட்டது. இவர் சந்திரசேகர் அமைச்சரவையில் நிதி அமைச்சராக இருந்து முதன் முதலில் பொதுத்துறைப் பங்குகளில் 20 சதத்தைத் தனியார்களுக்கு விற்பது என்கிற முடிவை எடுத்தவர் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.

அத்வானி, முரளி மனோகர் ஜோஷி ஆகியோருக்கு உள் துறை, கல்வி முதலான முக்கிய பொறுப்புகள் கொடுக்கப்பட்டு கருத்தியல்வாதிகள் ஆறுதல் படுத்தப்பட்டனர்.  அந்நிய மூலதனத் திறப்பிற்கு ஆதரவான பிரிஜேஷ் மிஸ்ரா, என்.கே சிங் போன்றோரும் பிரதமர் அலுவலகத்தில் முக்கிய அதிகாரிகள் ஆக்கப்பட்டனர். பொருளாதாரம், வணிகம், தொழில்துறை ஆகியவற்றுக்கான ஆலோசனைக் குழுவில் உலகமயத்திற்கு ஆதரவான முன்னாள் ரிசர்வ் வங்கித் தலைவர் ஐ.ஜி.படேல், அர்ஜுன் சென்குப்தா, மான்டே சிங் அலுவாலியா, தொழிலதிபர்கள் ரதன் டாடா, முகேஷ் அம்பானி, குமாரமங்கலம் பிர்லா, என்.ஆர்.நாராயண மூர்த்தி ஆகியோர் அமர்த்தப்பட்டனர். ‘கட்டுப்படுத்தப்பட்ட உலகமயம்’போதும் எனச் சொல்லாடிய ஜேய் துபாஷி, ஜகதீஷ் செட்டிகார், ராகுல் பஜாஜ் ஆகியோர் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டனர்.

உலகமயத்திற்கு ஆதரவானவார்களால் நிரப்பப்பட்ட “பிரதமர் அலுவலகம்” (PMO) ஒரு உயர் அதிகார மையமாக உருவாக்கப்பட்டு அமைச்சரவைகள் அதை அனுசரித்துச் செயல்பட வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.

இன்சூரன்ஸ் துறையில் கட்டுப்பாடுகள் நீக்கப்பட்டு அந்நிய மூலதனம் அனுமதிக்கப்படுதல், ‘பேடன்ட்’ சட்டத்தைத் திருத்துதல் ஆகியவற்றில் சுதேசியக் கருத்தியல்வாதிகளின் குரல்கள் அமுக்கப்பட்டு உலகமய ஆதரவாளர்களின் கை ஓங்கியது.  ‘சுதேசி ஜாக்ரான் மஞ்ச்’சின் தாதோபந்த் தெங்காடி முதலானோரின் முணுமுணுப்புகள் முறியடிக்கப்பட்டன.

டாக்டர் ராதாகிருஷ்ணன், பேரா. கோத்தாரி முதலான கல்வியாளர்கள் கல்விக் கொள்கைகளை வகுத்த நிலைக்கு முற்றிலும் எதிராக முகேஷ் அம்பானி மற்றும் ஆதித்த பிர்லா தலைமையில் உயர் கல்வியைத் தனியார் மயமாக்குவது பற்றிப் பரிந்துரை அளிக்க கல்விக்குழு உருவாக்கப்பட்டதும் இவர்களின் ஆட்சியில்தான்.

பா.ஜ.க வின் தேசியச் செயற்குழு கூட்டப்பட்டபோது, அது தன் பொருளாதாரத் தீர்மானத்தில் அரசின் இத்தகைய செயற்பாடுகளைப் பாராட்டியது. யஷ்வந்த் சின்ஹாவிடம் நிதித்துறை அளிக்கப்பட்டதை ஆர்.எஸ். எஸ்சும் அங்கீகரித்தது.

ஐந்து

தாதோபந்த் தெங்காடி (1920 -2014) ஒரு மூத்த ஆர்.எஸ்.எஸ் தலைவர். இந்துத்துவத்தின் தொழிற்சங்க அமைப்பான ‘பாரதீய மஸ்தூர் சங்’, சுதேசியத்தை முழங்குவதற்கான ‘சுதேசி ஜாக்ரான் மஞ்ச்’ ஆகியவற்றை உருவாக்கியவர் இவர். பா.ஜ.க அரசின் பொருளாதார தாராளவாதக் கொள்கைகளையும், தொழிலாளர் விரோதக் கொள்கைகளையும் அடிக்கடி சாடிப் பேசுவது இவர் வழக்கம். பா.ஜ.க ஆட்சியாளர்களின் சுதேசிய விரோதச் செயல்பாடுகளை விமர்சிக்கும்போது ‘திருட்டுப் பயல்கள்’ என்கிற சொற்களையெல்லாம் கூட அவர் பயன்படுத்துவார்.

ஆனால் விரைவில் அவரும் வழிக்குக் கொண்டுவரப்பட்டார். வழிக்குக் கொண்டு வர வழிகளா இல்லை.

தனியார் தொண்டு அமைப்புகளுக்கு அரசு நிதி உதவி அளிப்பதற்காக உள்ள நிறுவனங்களில் ஒன்று ‘கிராமப்புறத் தொழில்நுட்பம் மற்றும் மக்கள் நடவடிக்கைக்கான குழு’ (CAPART). ஆண்டுதோறும் கோடிக்கணக்கான ரூபாய்களை இது தன்னார்வ நிறுவனங்களுக்குப் பிரித்தளிக்கிறது. வாஜ்பேயி அரசு இந்நிறுவனத்தை முழுக்க முழுக்க ஆர்.எஸ்.எஸ் ஆட்களைக் கொண்டு நிறப்பியது. டாக்டர் என்.விஜயா, பிரசன்னா சப்ரே, அனில் காச்கே, யோகேஷ் சுக்லா, அஜய் ஜம்ப்வால், உமேந்திர தத்தா, பாரத் பதக், பி.என்.குப்தா, ராஜேந்திர பிரசாத், ரஜ்னீஷ் அரோரா, விவேக் குல்கர்னி, நரேந்திர மெஹ்ரோத்ரா, வாசுதேவ், ஜே.என்.சுக்லா, மேஜர் என்.மாதூர், கிரிஜா பிரசாத் சிங், வசந்த் முதலானோர் இவர்களில் சிலர். இப்படி இந்த நிறுவனம் முழுக்க முழுக்க இந்துத்துவத்தின் கைவசம் ஆனது. இவர்கள் தம் வசம் கையளிக்கப்பட்ட நிதி ஆதாரங்களை ஆர்.எஸ்.எஸ் ஆதரவு நிறுவனங்களுக்கு வாரி வழங்கினர்.

அப்படிப் பயனடைந்தவற்றில் ஒன்று தெங்காடியின் ‘சுதேசி ஜாக்ரான் ஃபவுன்டேஷன்’ (SJF). இது 1996ல் அதாவது பா.ஜ.க ஆட்சியில் அமரும்போது அவர்களால் தொலை நோக்குடன் உருவாக்கப்பட்ட ஒன்று

தொடக்கத்தில் அதன் மொத்த நிதி 8.5 லட்சம். இரண்டே ஆண்டுகளில் அதன் ஆண்டு வரவு செலவுக் கணக்கு எட்டு கோடி (100 மடங்கு) ஆனது. ‘சுதேசி ஜாக்ரான் மஞ்ச்’, ‘பாரதீய சந்தை வளர்ச்சி மையம்’ முதலியன SJF ன் துணைஅமைப்புகள்.

இரண்டு வகைகளில் இவற்றுக்கு நிதி சேந்தன. CAPART மூலம் பெறும் நிதி ஒரு புறம். இன்னொரு பக்கம் ‘சுதேசி மேளா’  எனும் பெயரில் அரசு மைதானங்களை வாடகைக்கு எடுத்து, அரங்கங்களை அமைத்து சுதேசிக் கண்காட்சிகளில் ‘ஸ்டால்கள்’ அமைக்கப் பெருந் தொழில் நிறுவனங்களுக்கு வாடகைக்குக் கொடுப்பது.. வாஜ்பேயி போன்ற பெருந்தலைகள் திறப்பு விழாக்களுக்கு வரும் அந்த மேளாக்களின் மூலம் கணக்கில் வந்தும், வராமலும் தெங்காடியின் அமைப்பிற்குக் குவிந்த பணம் ஏராளம் (பார்க்க ; எனது ‘இந்துத்துவத்தின் பன்முகங்கள், பக். 269- 274).

இந்தக் குற்றச்சாட்டு குறித்து ஆர்.எஸ்.எஸ் தலைவர் சுதர்சனிடம் ‘அவுட்லுக்’ இதழ் விசாரித்தபோது, “சுதேசி நிறுவனம் வேறு எப்படித் தன் செலவுகளைச் சமாளிப்பது” எனப் புன்னகைத்தார்.

தெங்காடி போன்றவர்கள் தங்கள் விமர்சனங்களைள அளவோடு நிறுத்திக் கொள்வதற்கு இந்தப் பின்னணியும் ஒரு காரணமாக இருந்தது. அப்படியும் சுதேசியத்தின் பெயரால் முணுமுணுப்பத்  தொடர்ந்தவர்கள் 1998 ல் பொகாரனில் அத்வானி தலைமையில் நடத்தப்பட்ட அணு வெடிப்புச் ‘சாதனை’ யோடு வாயை மூடிக் கொண்டனர். பொகாரனில் நடத்தப்பட்ட இந்த இரண்டாம் அணு வெடிப்புச் சோதனை உண்மையிலேயே ஒரு ‘சாதனை’தானா? என்கிற கேள்வியை இந்தத் துறை வல்லுனர்கள் பலர் எழுப்பியுள்ளனர் (பார்க்க: எனது ‘இந்துந்துவம் : பன்முக ஆய்வுகள்’, பக். 84-92). எப்படி இருந்த போதிலும் இதை ஒரு சாதனையாக முன்னிறுத்தி, ‘தாங்கள் ஒன்றும் இந்தியாவை விற்றுவிடுபவர்கள் அல்ல’ என உலகமய ஆதரவாளர்கள் காட்டிக் கொண்டனர்.  இதுவரை பகை நாடுகளுடனான (குறிப்பாக பாக்) தங்கள் அணுகல்முறை தாக்கினால் ‘திருப்பித் தாக்குதல்’ (reactive) என்கிற அளவிலேயே இருந்ததாகவும், இனி தீவிரவாதிகளுக்கு ஊக்கமளித்தால் ‘முதல் தாக்குதலே’ (pro active) எங்களுடையதாகத்தான் இருக்கும் எனவும் சவால் விட்டார் அத்வானி.

சூடான அணுகல்முறை’ (hot pursuit) என இதற்கு ஒரு பெயரையும் சூட்டினார். “அரசியலில் இனி அறத்திற்கு இடமில்லை” எனவும், “எதார்த்த அரசியலுக்கே (real politiq) இனி காலம்” எனவும்  முழங்கினார். தான் யாரை நோக்கிச் சவால் விடுகிறோமோ அவர்களும் அணுவல்லமை உடையவர்கள்தான் என்பது குறித்து அவர் கவலைப்படவில்லை.

எனினும் கட்சிக்குள் தங்களின் உலகமய ஆதரவுச் செயல்பாடுகளை எதிர்ப்பவர்களின் வாய்களை அடைக்க இந்தச் சவடால்கள் முதலாளியத் தாராளவாத ஆதரவாளர்களுக்குப் பெரிதும் பயன்பட்டன. அந்நிய மூலதனத்திற்கு இந்தியப் பொருளாதாரத்தைத் திறந்துவிடுவதால் நமது இறையாண்மை குலைகிறது என்கிற கருத்தை அவர்கள் அணு குண்டு வெடிப்புச் சோதனை மூலம் முறியடித்தனர். அணு வல்லமையுடைய நமது இறையாண்மைக்கு யார் ஆபத்து விளைவித்துவிட இயலும் எனக் கேட்டனர்.

இந்துத்துவக் கருத்தியல்களுடன் இதழ்களில் பத்திகள் எழுதுபவரும், சமீபத்தில் மோடி அரசால் ‘பத்ம பூஷன்’ விருது வழங்கப் பட்டவருமான ஸ்வபன்தாஸ் குப்தா இதை வெளிப்படையாகவே குறிப்பிடுகிறார். “98ம் ஆண்டு அணு குண்டு வெடிப்பு உலகமய ஆதரவாளர்களின் கையில் ஒரு ஆயுதமாகச் சேர்ந்து வலு சேர்த்தது. இந்தக் குண்டு வெடிப்புடன் உலகமயச் செயல்பாடுகள் வேகமெடுத்தன” என்கிறார்.

சுதேசிக் கருத்தியலாளர்களைத் திருப்திப் படுத்த அவர்களது பொறுப்பற்ற இந்துத்துவ ஆதரவுப் பேச்சுக்கள் மற்றும் வன்முறை நடவடிக்கைகளை வெளிப்படையாக ஆதரிப்பது அல்லது கண்டுகொள்ளாமல் இருப்பது என்கிற நிலைபாட்டை உலகமய ஆதரவாளர்கள் மேற்கொண்டனர். சுதேசியக் கருத்தியல் ஆதரவாளர்களைப் பொருத்த மட்டில், இந்துத்துவப் பிடிவாதம் மற்றும் ஆக்ரோஷத்தின் அடையாளங்களாக அமைச்சரவையில் வெளிப்பட்ட உமாபாரதி அல்லது சாத்வி பிரச்சி போன்றோரின் இருப்பே அவர்களுக்கு ஓரளவில் திருப்தியை அளித்தது. அவர்களின் வன்முறையை விதைக்கும் பேச்சுக்கள், டொகாடியா போன்றோரின் சிறுபான்மையினரைச் சீண்டும் செயற்பாடுகள் முதலியவற்றை உலகமய ஆதரவாளர்கள் முழுமையாக அனுமதித்தனர். பொது சிவில் சட்டம், அரசியல் சட்டத்தின் 370 வது பிரிவு, மதமாற்றத் தடைச் சட்டம், பசுவதைத் தடுப்பு முதலானவற்றில் இரு தரப்பும் கருத்தொருமிப்பு காட்டித் தம் ஒற்றுமையை உறுதி செய்து கொண்டனர்.

பிடிவாதமாக தாராளமயத்தை எதிர்த்த சுதேசியர்கள் இனி ஒன்றும் செய்ய இயலாது என உணர்ந்து விரைவில் அடிபணிந்தனர். வாஜ்பேயி அமைச்சரவையில் இருந்த சோம்பால் சாஸ்திரி மோடி பிரதமரானபின் முன்வைக்கப்பட்ட நிதிநிலை அறிக்கையில் (2015 -16) விவசாயம் புறக்கணிக்கப்பட்டுள்ளதைக் மிகக் கடுமையாக விமர்சித்தார். விவசாயிகளுக்கு விரோதமான பட்ஜெட் என்றார். ஆர். எஸ்.எஸ் அமைப்பும் அப்படியே கூறியது அடுத்த சில மாதங்களில் குடும்ப சகிதம் சோம்பால் சாஸ்திரி, இடைக்காலத்தில் தான் சரண்புகுந்திருந்த சமாஜ்வாதி கட்சியை விட்டு விலகி, பா.ஜ.கவில் சேர்ந்தார்.  கடுமையாகக் கண்டித்த ஆர்.எஸ்.எஸ் அமைப்பும் மோடி மீது நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்தியது. இப்படி நிறையச் சொல்லலாம்.

ஆக இரு தரப்பினரும் தத்தம் எல்லைகளை உணர்ந்து அவற்றை மீறாமல் ஒற்றுமையுடன் செயல்பட்டனர். எதார்த்தத்தை உணர்ந்து இரு தரப்பும் மிகவும் நுட்பத்துடன் கூடிய வேலைப் பிரிவினையை ஏற்படுத்திக் கொண்டன. இரு தரப்புக்கும் இடையில் அவர்கள் வரைந்து கொண்ட ‘லக்ஷ்மண் ரேகா’ எல்லைக் கோடு தாண்டப்படாமல் புனிதத்துடன் காக்கப்பட்டது.

ஆக இந்துத்துவம் என்பது நடைமுறையில் 1.இந்துக்களின் ஆட்சி (இந்து ராஷ்டிரா) 2. கலாச்சார தேசியம் 3. வலிமையான இந்தியா என்பதாகச் சுருங்கியது. பொருளாதாரத் தேசியம் என்பது காற்றில் பறக்கவிடப்பட்டது.

வலிமையான இந்தியா என்பது 1. இராணுவ ரீதியான வலிமை (இதில் அணு வல்லமை முதலிடம் வகிக்கும்) 2.பொருளாதார வலிமை என்கிற இரண்டையும் உள்ளடக்கும் என்பதும், இந்த இரண்டையும் சாத்தியமாக்க உலகமயமும் பொருளாதாரத் திறப்பும் தவிர்க்க இயலாதது என்பதும் பொதுப் புரிதலாக அமைந்தது.

மிச்சிகன் பல்கலைக் கழகப் பேராசிரியர் பிரதீப் சிப்பர் கூறுவது போல, பா.ஜ.க வின் தேர்தல் வெற்றிகள் என்பன அதன் இந்துத்துவ அரசியல் மற்றும் மத அடிப்படையிலான பிளவுறுத்தல்களால் மட்டும் விளைந்ததல்ல. மாறாக இவ்வாறு மத உணர்வு பெற்ற இந்துக்களையும், இட ஒதுக்கீடு, திட்டமிட்ட பொருளாதாரம் முதலான “அதிகபட்ச அரசுத் தலையீடுகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்களாகத்” தம்மை உணரும் மத்தியதர வர்க்கத்தையும் வெற்றிகரமாக இணைத்து நிறுத்தியதன் விளைவாகவே பா.ஜ.கவின் வெற்றியைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

பொருளாதாரத் தாராளவாதமும் இந்துத்துவப் பிளவுறுத்தல்களும் நுட்பமாக இணைக்கப்பட்டன. நுகர்வு அடிப்படையினான வளர்ச்சி என்பது விதியாகியது. இந்த ‘வளர்ச்சி’யால் பாதிக்கப்பட்ட அடித்தள மக்களின் கண்ணை மறைக்க இந்து உணர்வைக் கிளறிவிடுதல் என்கிற யுத்தி அவர்களுக்குப் பயனளித்தது. இடதுசாரிகளின் பலவீனம், பாசிச சக்திகள் என வரையறுக்க இயலாத காங்கிரஸ் போன்ற தாராளவாத சக்திகளின் ஊழல் மற்றும் பல்வீனங்கள் முதலியன இந்துத்துவ அரசியலின் வெற்றியை எளிதாக்கின.

ஆறு

 

மத்தியதர வர்க்கம் பா.ஜ.கவை ஆதரிப்பது பற்றிப் பார்த்தோம். பா.ஜ.கவிலும் கூட அவர்கள் ஐயத்துகிடமின்றி உலகமயத்தை ஆதரிப்பவர்களைத்தான் விரும்புகின்றனர். அந்த வகையில் இந்த இன்டெர்நெட் இந்துத்துவவாதிகள் அத்வானி, ஜோஷி போன்ற பழைய பா.ஜ.கவினரைக் காட்டிலும் மோடியைப் போன்ற ‘உறுதியாக முடிவெடுத்துச் செயல்படுத்தக் கூடியவர்களையே” விரும்புகின்றனர்.  மோடியிடம் அதிகாரம் கைமாறுவதற்கு கட்சிக்குள் யாரேனும் தடையாக இருந்தால் அவர்களை மூர்க்கமாக எதிர்த்து வீழ்த்த அவர்கள் தயாராக உள்ளனர்.

இவர்கள் தம்மை வெளிப்படையாக வலதுசாரிகள் என அறிவித்துச் செயல்படுகின்றனர். ‘right’ எனும் ஆங்கிலச் சொல்லுக்கு ‘சரி’ / ‘வலது’ எனும் இரு பொருள்கள் உள்ளதை மிகவும் லாவகமாகப் பயன்படுத்துகின்றனர். தம்மை ‘bold and right’ என அழைத்துக் கொள்கிறது ராஜேஷ் ஜெயின் என்பவர் உருவாக்கியுள்ள Niti Central எனும் இணையத் தளம். கோவையைச் சேர்ந்த அமர்நாத் கோவிந்தராஜன், பிரசன்னா விஷ்வநாத் என்பவர்கள் தொடங்கியுள்ள (2010) இணையத் தளத்தின் பெயர் Central Right India, Swaraj Mag.

2014 தேர்தலில் மோடியைப் பிரதமர் வேட்பாளராக முன் வைப்பதற்கு மிகப் பெரிய தடையாக இருந்தது கட்சியின் மூத்த தலைவர் அத்வானி யின் எதிர்ப்புதான் என்பதை அறிவோம்.. இந்த எதிர்ப்பின் விளைவாக தொடக்கத்தில் மோடி தேர்தல் பிரச்சாரக் குழுத் தலைவராக மட்டுமே அறிவிக்கப்பட்டார் (ஜூன் 2013). எனினும் அடுத்த 15 மாதங்களில் நிலைமை மாறியது. செப்டம்பர் 2014ல் அவர் பிரதமர் வேட்பாளராக முன்னிறுத்தப்பட்டார். இடையில் இந்த மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியதில் மேற்குறிப்பிட்ட இணையத் தளங்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தன. ‘நிதி சென்ட்ரல்’ தளத்தில் தொடர்ந்து அத்வானியைத் தாக்கிக் கட்டுரைகள் வெளியிடப் பட்டன. எடுத்துக்காட்டாக ஒரே ஒரு தலைப்பு மட்டும் இங்கே: “அத்வானி போன்ற நண்பர்கள் இருக்கையில் பா.ஜ.கவுக்கு வேறு எதிரிகள் தேவை இல்லை”.

அத்வானி மட்டுமல்ல, கட்சிக்குள் மோடிக்கு எதிராக இருந்த கேசுபாய் படேல், கோர்தான் சபாடியா, காஷிராம் ராணா, சஞ்சை ஜோஷி ஆகியோரும் தாக்கப்பட்டனர். கட்சிக்கு வெளியிலும் டாக்டர் அமார்த்ய சென் போன்ற வறுமை ஒழிப்பு ஆய்வாளர்கள் தாக்கப்பட்டனர். நாளந்தா பல்கலைக் கழகத்திலிருந்து சென் வெளியேற நேர்ந்ததில் இந்த இணையங்களின் பங்கு முக்கியமானது. காந்தி, நேரு மற்றும் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டம் குறித்தெல்லாம் அதிகமாக எழுதி வரும் ராமச்சந்திர குஹாவும் அவர்களின் தாக்குதலைச் சந்தித்தவர்களில் ஓருவர்.

இது தவிர ‘லவ் ஜிஹாத்’ பற்றியும் கிறிஸ்துவை அவதூறு செய்தும் கூட இந்த இணையங்களில் கட்டுரைகள் தொடர்ந்தன.

இவர்களுக்கு மிகவும் வெளிப்படையாகவே மோடியின் ஆதரவு இருந்தது. ஆக 12, 2014 அன்று மோடியின் கட்டுரை ஒன்று நிதி சென்ட்ரலில் வெளிவந்தது. இந்தத் தளங்களைச் சேர்ந்த ராஜேஷ் ஜெய்ன், ரோஷ்னி பவாரி ஆகியோருக்கு குஜராத் அரசில் முக்கிய பதவிகள் அளிக்கப்பட்டுள்ளன.

#    #    #

பாசிசத்தின் முக்கிய பண்புகளில் ஒன்றாக பேரா. லாரன்ஸ் ப்ரிட் முன்வைக்கும் 14 கூறுகளில் ஒன்று கார்பொரேட் அதிகாரத்திற்கு பாசிச அரசு முழு ஆதரவும் பாதுகாப்பும் அளிக்கும் என்பது. அதே போல பாசிஸ்டுகள் ஆட்சிக்கு வருவதில் கார்பொரேட் முதலாளியமும் மிக முக்கிய பங்கு வகிக்கும். பாசிச ஆட்சியில் கார்பொரேட்களும் பாசிச ஆட்சியாளர்களும் பிரிக்க இயலாதவாறு பின்னிப் பிணைந்து நிற்பர் என்கிறார் பிரிட்.

இன்றைய சூழலில் இது எந்த அளவிற்குப் பொருத்தமாக உள்ளது என்பதை இங்கே விளக்கிச் சொல்ல வேண்டியதில்லை. மோடி வெளி நாடுகளுக்குச் செல்லும்போது வெளியுறவு அமைச்சர் சுஷ்மா ஸ்வராஜை அழைத்துச் செல்கிறாரோ இல்லையோ அதானி தவறாமல் அந்தப் பயணத்தில் இருப்பார் என ஊடகங்கள் கேலி செய்யும் அளவிற்கு நிலைமை உள்ளது. 2014 தேர்தலில் மோடி தலைமையில் ஆட்சி அமைய செலவழிக்கப்பட்ட தொகை 500 கோடி. கிட்டதட்ட ஒபாமாவுக்கு ஆன செலவு. அதானி நிறுவனம் மோடியின் தேர்தல் பிரச்சாரத்திற்கு ஒரு விமானத்தையே தந்தது.

மோடி ஆட்சியில் குஜராத்தில் நடந்த வன்முறை மற்றும் இன அழிப்பின்போது (2002), அன்றைய நிலையில் கார்பொரேட்கள் அவரைக் கண்டித்தன. HDFC யின் தீபக் பரேக், “உலகளவில் நம் பெயர் கெட்டுள்ளது. இது ஒரு மதச்சார்பற்ற நாடு எனும் அடையாளத்தை இப்போது இழந்துள்ளது. முதலமைச்சர் (நரேந்திர மோடி) இதற்குப் பொறுப்பேற்று பதவி விலக வேண்டும்” என்றார். பிற கார்பொரேட்களும் கூட இப்படி மத அடிப்படையில் நாடு பிளவுற்று அமைதி இழப்பது வணிகம் தழைப்பதற்குக் கேடு எனக் கண்டித்தனர்.

மோடி உடனடியாக ஒரு வேலை செய்தார். டெல்லியில் கார்பொரேட்களின் மாநாடு ஒன்றைக் கூட்டினார். அங்கேயும் அவர்கள் கடுமையாக மோடியை விமர்சித்தனர். பதிலுக்கு அவர்களை குஜராத்தை அவமானப் படுத்துகிறார்கள் எனவும், போலி மதச்சார்பின்மை பேசுபவர்கள் எனவும் மோடி  சாடினார். தொடர்ந்து மோடிக்கு ஆதரவான கார்பொரேட்கள் களத்தில் இறக்கப்பட்டனர். இந்திய வணிக சங்கத்திற்கு (CII) எதிராக  Resurgent Group of Gujarat (RGG) என்றொரு அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. டெல்லியில் இருந்த வாஜ்பேயி அரசும் அவர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்தது. இதைக் கண்டு CII தலைவர் தாருண் தாசுக்கு அச்சம் ஏற்பட்டது. கார்பொரேட்கள் பணிந்து மோடியுடன் ஒத்துழைக்கத் தயாராயினர். மோடியும் தனது மாநிலத்தில் தொழில் தொடங்கும் கார்பொரேட்களுக்கு ஏராளமான சலுகைகளை அறிவித்தார்.

அப்படித் தொடங்கிய மோடியின் கார்பொரேட் உறவு இன்று உச்சத்தை அடைந்துள்ளது. 2014ல் மோடி பிரதமரானபின் உருவாக்கப்பட்ட பட்ஜெட் அனைத்திலும் கார்பொரேட்களுக்கு ஏராளமான சலுகைகள் அளிக்கப்பட்டன. உற்பத்தித் துறை, e வணிகம், பாதுகாப்பு, இன்சூரன்ஸ் எல்லாவற்றிலும் அந்நிய நேரடி மூலதனம் அனுமதிக்கப்பட்டது. பொதுத்துறையைத் தனியார் மயமாக்குவதற்கான முதலாமாண்டு இலக்கு மட்டும் 58,425 கோடி. ரூ. கார்பொரேட்களுக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள வரிச்சலுகை 5 ஆண்டுகளில் 25,000 கோடி.. துறைமுகம், விமான நிலையம், அதிவேகச் சாலைகள், பொருளாதார மண்டலங்கள், 16 மெட்ரோக்கள், 100 ஸ்மார்ட் நகரங்கள் அனைத்தின் உருவாக்கத்திலும் தனியார்துறைக்கு அனுமதி. இரண்டாவது பசுமைப்புரட்சி என்கிற பெயரில் விவசாயத்தை கார்பொரேட் மயமாக்குவது…. இப்படி நிறையச் சொல்லலாம் (பார்க்க: எனது மோடியின் காலம் தொகுதி 1,2).

அதே நேரத்தில் இன்னொரு பக்கம் விவசாயம், பாசனம், கிராமப்புற வளர்ச்சி, கல்வி, மக்கள் நலம் முதலான அனைத்து மக்கள் நலத் துறைக்கும் முந்தைய காங்கிரஸ் அரசு ஒதுக்கிய நிதி பல இலட்சம் கோடி ரூபாய் அளவில் குறைக்கப்பட்டது.. எந்தத் துறைக்கேனும் நிதி ஒதுக்கீடு அதிகரிக்கப்பட்டுள்ளது என்றால் அது பாதுகாப்பு மற்றும் இராணுவத்திற்கு மட்டுமே (பார்க்க: என் மேற் குறிப்பிட்ட நூற்கள்).

அமெரிக்காவுடன் செய்து கொண்ட அணு ஒப்பந்தத்தில் விபத்து இழப்பீடுகளுக்கான பொறுப்பை அந்நிய கார்பொரேட்களிடமிருந்து விலக்கி அதை நமது மக்கள் தலையில் சுமத்தியது குறித்து தொடக்கத்தில் குறிப்பிட்டேன். கார்பொரேட்களுக்கு விவசாயிகளிடமிருந்து நிலங்களைப் பறித்துக் கொடுப்பதில் காங்கிரஸ் அரசு உருவாக்கியிருந்த சில முக்கிய நிபந்தனைகளை நீக்க முயற்சித்துத் தோற்றது மோடி அரசு, கார்பொரேட்களுக்கு ஆதரவாகத் தொழிலாளர் உரிமைகளைப் பறிக்கும் சட்டங்களை நிறைவேற்றி வருவது, ஓய்வூதியப் பாதுகாப்பை ஒழிப்பது, தொழிலாளிகளின் ப்ராவிடன்ட் ஃபன்ட்  சேமிப்பிலும் கைவைப்பது என மோடி அரசின் கார்பொரேட் மற்றும் அந்நிய மூலதன ஆதரவுப் போக்குகளைச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

இந்தியாவிற்குள் பணக்காரர்களின் சொத்து மதிப்பிற்கும் ஏழைகளின் சொத்து மதிப்பிற்குமான இடைவெளி வெகு வேகமாக அதிகரித்துக் கொண்டே போகிறது. தற்போது அது 370 மடங்கு. அதேநேரத்தில் இந்தியப் பணக்காரர்களின் சொத்து மதிப்பிற்கும்  மேலை நாட்டுப் பணக்காரர்களின் சொத்து மதிப்பிற்குமான இடைவெளி குறைந்து கொண்டே வருகிறது.

“இந்தியாவின் நரேந்திர மோடியை புதிய ரீகனாகக் குடியரசுக் கட்சியினர் கருதுகின்றனர்” என அமெரிக்கப் பத்திரிக்கை ஒன்று சமீபத்தில் எழுதியது குறிப்பிடத் தக்கது.

முடிவாக

தென் ஆசியா முழுவதும் இப்படியான சூழல் உருவாகியுள்ளது கவலை அளிக்கிறது. மியான்மர், வங்கதேசம், இந்தியா, இலங்கை, மாலத்தீவுகள், பாகிஸ்தான் என எல்லா நாடுகளிலும் இனத்தின் பெயராலும், மதத்தின் பெயராலும் மக்கள் பிளவுறுத்தப்படுகின்றனர். சிறுபான்மை மக்கள் எல்லா நாடுகளிலும் பெரும்பான்மை வன்முறைக்கு இலக்கான்றனர். அரசியல் அதிகாரத்திலிருந்து அவர்கள் ஒதுக்கப்படுகின்றனர். வெளிப்படையான தணிக்கை, அவசர நிலை ஆகியவை இல்லாத போதும் ஜனநாயகம் சிதைந்து பலமிழந்து கொண்டே போகிறது.

இதில் இன்னொரு கவனிக்கத்தக்க நிலை என்னவெனில் ஒரு நாட்டில் சிறுபான்மையைத் துன்புறுத்தும் பெரும்பான்மை, இன்னொரு நாட்டில் பெரும்பான்மையால் துன்புறுத்தப்படும் சிறுபான்மையாக இருப்பதுதான். வங்க தேசத்தில் வன்முறை விளைவிப்பது பெரும்பான்மை முஸ்லிம் மதவெறி  என்றால் இந்தியாவிலும் மியான்மரிலும், இலங்கையிலும் பெரும்பான்மை வன்முறைக்குப் பலியாகிறவர்களாக முஸ்லிம்கள் உள்ளனர். திபெத்திலிருந்து அகதிகளாக வெளியேற்றப்படும் பவுத்தர்கள் மியான்மரிலும் இலங்கையிலும் வன்முறைக்குக் காரணமாகிறார்கள். இலங்கையிலும் வங்கத்திலும் வன்முறைக்குப் பலியாகும் இந்துக்கள் இந்தியாவில் முஸ்லிம்களுக்கும் கிறிஸ்தவர்களுக்கும் எதிராகத் திரட்டப்படுகின்றனர்.

இவர்கள் தத்தம் வன்முறையை இன்னொரு நாட்டில் நடைபெறும் வன்முறையுடன் ஒப்பிட்டு நியாயப்படுத்துகின்றனர். இன்னொரு பக்கம் வன்முறையாளர்கள் ஒன்றாகச் சேருகின்றனர்.

இலங்கையில் தமிழர்கள் மீதும் முஸ்லிம்களின் மீதும் வன்முறையை ஏவும் ‘பொது பல சேனா’வை இந்திய ஆர்.எஸ்.எஸ் தலைவர் ராம் மாதவ் பாராட்டுகிறார். “பொது பல சேனா முன்வைக்கும் பிரச்சினைகள் செயலூக்கமுள்ள ஆதரவிற்கும் அனுதாபத்திற்கும் உரியவை” எனக் கூறுகிறார். பொதுபல சேனா தலைவர் பிக்கு கலகோடத்தே ஞானசாரா தங்களின் இயக்க மாநாட்டிற்கு மியான்மரின் பின் லேடன் என அழைக்கப்படும் பிக்கு அஸ்வின் விராத்துவை அழைக்கிறார். இருவரும் வெளியிட்ட அறிக்கையில் தாங்கள் இந்திய ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்துடன் உயர் மட்டப் பேச்சுவார்த்தை நடத்தியுள்ளதாகவும் மூன்று அமைப்புகளும் இணைந்து இப்பகுதியில் “அமைதி மண்டலம்” (!!!) ஒன்றை உருவாக்கப் போவதாகவும் கூறியுள்ளனர்.  ராம் மாதவ் இதை மறுத்து அப்படியான கலந்துரையாடல் நடக்கவில்லை எனச் சொன்னபோதும் அவர்களை ஆதரித்துள்ளார்.

தென் ஆசியாவில் இப்படியான வன்முறைகளுக்குக் காரணமாகும் நாடுகள் அனைத்திற்கும் பொதுவாக உள்ள அம்சம் இவை அனைத்தும் தீவிரமாக உலகமயத்தையும், பொருளாதாரத் தாராளவாதத்தையும் செயல்படுத்துபவை என்பதுதான். பொருளாதாரம், மதச்சார்பின்மை, ஜனநாயகம் மூன்றிலும் ஏற்பட்டுள்ள இத்தகைய வலது திருப்பமும் பின்னடைவும் மிகவும் கவலைக்குரிய நிலையை இப்பகுதியில் உருவாக்கியுள்ளன.

பழைய கதைகளையே பேசிக் கொண்டிருக்காமல் புதிய சூழல்களுக்குரிய இடதுசாரி அரசியலைச் சிந்திக்கும் பொதுவுடமையாளர்கள், சிறுபான்மை மக்கள், சமூக ரீதியில் அடித்தள நிலையில் இருப்போர், ஜனநாயக சக்திகள் இவர்கள் ஒன்றிணைந்து இந்த நிலையை எதிர் கொள்ளத் துணிவது மட்டுமே நமக்கு முன்னுள்ள ஒரே வழி.