Category: கட்டுரைகள்

Posted on

இடதுசாரி இயக்கங்கள் எதிர்கொள்ளும் சமகாலச் சவால்கள்

(தோழர் நா.சண்முகதாசன் 20ம் நினைவுநாள் பேருரை)

 

இலங்கைப் புரட்சிகர இயக்கத்தின் முன்னோடித் தலைவரான தோழர் நா.சண்முகதாசன் அவர்களின் 20ம் நினைவு நாள் பேருரையை அளிக்கும் வாய்ப்பு எனக்கு அளிக்கப்பட்டதை மிகப் பெரிய பெருமையாகக் கருதுகிறே.ன். மார்க்சியக் கற்கைகளுக்கான சண்முகதாசன் நிலையத் தொழர்களுக்கு என் மனம் நிறைந்த நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

தோழர் சண்முகதாசனின் வாழ்க்கை (1919 – 93) உலகக் கம்யூனிச இயக்கத்தின் மிக முக்கியமான ஒரு காலகட்டத்துடன் இணையாக அமைந்த ஒன்று. உலக அளவில் மட்டுமின்றி இலங்கைப் பொதுவுடமை இயக்கத்தின் வரலாற்றிலும் ஏற்ற இறக்கங்கள் நிறைந்த ஒரு காலகட்டத்தில் வாழ்ந்த அவர் இடதுசாரி இயக்கத்திற்கும், அரசியலுக்கும், சிந்தனைகளுக்கும் ஆற்றிய பங்களிப்புகள் குறிப்பிடத்தக்கன. ஒரே நேரத்தில் பொதுவுடமை இயக்கத்தை வழி நடத்துபவராகவும், தொழிற்சங்க முன்னோடியாகவும் மட்டுமின்றி மார்க்சீயக் கருத்தியல் தளத்தில் நின்று இலங்கையின் வரலாற்றையும் பண்பாட்டையும் விளக்கிய மிகச் சிறந்த ஒரு இடதுசாரி அறிஞராகவும் விளங்கியவர் அவர். அந்த வகையில் சென்ற நூற்றாண்டில் கட்சித் தலைவராக மட்டுமின்றி கருத்தியல் தளத்திலும் ஆழத் துறை போகி அரசியல் மற்றும் பண்பாட்டுச் சிக்கல்களை விளக்கி வழிகாட்டிய தோழர்கள் டோக்ளியாட்டி (இத்தாலி), ஹோ சி மின் (வியட்நாம்), மாரிஸ் தோரெஸ் (ஃப்ரான்சு), மாஓ (சீனம்), பி.சி.ஜோஷி (இந்தியா) ஆகியோரைப்போல ஒரே நேரத்தில் இயக்கத்திற்குத் தலைமையை அளிக்கத் தக்கவராகவும், அரசியல் சிக்கல்களுக்கு விளக்கம் அளித்து வழிநடத்தும் தகைமையைப் பெற்றவராகவும் தோழர் சண் அவர்கள் விளங்கினார்கள்.

தொண்ணூறுகளில் சோஷலிச நாடுகளில் ஏற்பட்ட சரிவுகளுக்குப் பின் இதுகாறும் கூடுதலாகக் கவனம் அளிப்பதற்குத் தவறிய பல்வேறு அம்சங்களில் கவனம் செலுத்தப்பட வெண்டியதன் அவசியங்கள் பற்றிய பேச்சு இன்று உருவாகியுள்ளது. இறுக்கமான வர்க்க அடிப்படையிலிருந்து மட்டுமே சமூக முரண்களை அணுகுவதைத் தாண்டி, பொருளாதாரத்திற்கு அப்பாற்பட்டும் ஏற்றத் தாழ்வுகளும், சுரண்டல்களும், சமத்துவமின்மைகளும் சாத்தியம் என்பதில் கவனம் செலுத்த வேண்டிய நிலை இன்று உலகப் பொதுவுடமை இயக்கங்களுக்கு ஏற்பட்டுள்ளதை அறிவோம். அந்த வகையில் தமிழ்ச் சமூகங்களுக்கே உரித்தான சாதிய முரணையும், தீண்டாமைக் கொடுமையையும் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்ட வகையில் இந்தியப் பொதுவுடமை இயக்கங்களுக்கு தோழர் சண் ஒரு முன்னோடியாக விளங்கினார் என்பது மிகையாகாது.

ஒரே நேரத்தில் இலங்கை வரலாற்றையும், சீனப் பாதையில் ஏற்பட்ட வழி விலகல்களையும், சுற்றுச் சூழல் முக்கியம் குறித்தும், முக்கிய அண்டை நாடான இந்தியாவில் உருவான முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டம் குறித்த விவாதம் பற்றியும், இலங்கையில் இந்திய வம்சாவழியினருக்கு இழைக்கப்பட்ட வரலாற்று அநீதி குறித்தும், இலங்கைச் சிறுபான்மையோரின் உரிமைகள் குறித்து லெனாட் வூல்ஃபின் கருத்துகள் குறித்தும் மார்க்சிய அறிவுடையோர் மட்டுமின்றி, பரந்துபட்ட வாசகர்களும் படித்துப் பயனடையும் வண்ணம் உடனுக்குடன் கருத்துச் சொல்லத் தக்கவராக அவர் இருந்தார்.

1983 யூலைக் கலவரத்தை ஒட்டி அவர் தமிழகம் வந்திருந்ததும் அப்போது அவர் தங்கியிருந்த விடுதியிலேயே ஒரு அறைக் கூட்டம் ஒன்றை நாங்கள் ஏற்பாடு செய்து, அதில் அவர் உரையாற்றியதும் எனக்கு நினைவுக்கு வருகிறது, தலித் இலக்கிய முன்னோடி கே.டானியல் அவர்களின் மூலம் எனக்குக் கிடைத்த மிகச் சிறந்த பரிசாகத் தோழர் சண் அவர்களின் அறிமுகம் அமைந்ததை இச் சந்தர்ப்பத்தில் மகிழ்ச்சியோடு நினைவு கூர்கிறேன்.

### ### ### ### ### ###

இடதுசாரி இயக்கங்கள் எதிர்கொள்ளும் சமகாலச் சவால்கள்

பின்னணி

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் உருவாகித் திரட்சி பெற்ற மார்க்க்சீயக் கோட்பாடுகளின் அடியாக, இருபதாம் நூற்றாண்டில் மேற்கொள்ளப்பட்ட சோதனை முயற்சிகளான சோவியத், கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகள் மற்றும் சீனத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட சோஷலிசக் கட்டுமான முயற்சிகள் சென்ற நுற்றாண்டின் இறுதியில் கடும் பின்னடைவுக்கு உள்ளாயின. முதலாளிய நாடுகளில் இருந்த அளவிற்குப் பெரிய ஏற்றத் தாழ்வுகள் இல்லாமலும் ஓரளவு அடிப்படை வசதிகள் அனைவருக்கும் பூர்த்தி செய்யப்பட்ட சமூகங்களாகவும் அவை அமைந்தபோதும் சோவியத் மற்றும் கிழக்கு ஐரோப்பிய ‘சோஷலிச’ அரசுகள் பொலபொலவென உதிர்ந்தன.

இப்படியானதில் உலக ஏகாதிபத்தியங்களுக்குப் பெரும் பங்கு உண்டென்றபோதிலும், அவ்வவ் நாட்டு மக்களால் வெறுக்கப்படும் அரசுகளாகவும் இவை அமைந்திருந்தன என்பதை யாரும் மறுக்க இயலாது. ருமேனியா முதலான கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளில் கொதித்தெழுந்த மக்களே அவ்வாட்சிகளைத் தூக்கி எறிந்தனர். ரசியா போன்ற நாடுகள் இத்தகைய எதிர்ப்புகளை முன்னூகித்துத் தம்மை முதலாளிய சனநாயகப் பாதைக்குத் திரும்பிய நாடுகளாக அறிவித்துக் கொண்டன. நமக்கெல்லாம் பெரும் நம்பிக்கையை அளித்துக் கொண்டிருந்த சீனமோ கடும் அடக்குமுறைகளினூடாக எதிர்ப்பைச் சமாளித்தது. அந்நிய முதலீடுகளை அநுமதித்தல். ஏற்றுமதிப் பொருளாதாரம், உலக முதலாளிய அமைப்புகளில் அங்கமாதால் என்கிற வகைகளில் ‘தேசியச் சுய மைய வளர்ச்சி’ (National Auto centric Development) என்கிற நிலையிலிருந்து விலகி உலக முதலாளிய வலைப் பின்னலில் இன்று அது ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு தன்னை இணைத்துக் கொண்டுள்ளது. நிகிதா குருஷ்சேவ் இன்று இல்லையாயினும் அவரது உலக முதலாளியத்துடன் ‘சமாதானச் சகவாழ்வு’ எனும் கொள்கையை நடைமுறைப்படுத்தும் நாடாக இன்று அது உள்ளது. அரசால் வழிநடத்தப்படும் முதலாளிய அரசு என்கிற அளவிற்கே இன்று நம்மால் அதை மதிப்பிடமுடிகிறது.

எஞ்சியுள்ள லத்தீன் அமெரிக்கச் சோஷலிச முயற்சிகள் சென்ற நூற்றாண்டுச் சோஷலிச முயற்சிகளிலிருந்துப் பெரிதும் விலகி நிற்கின்றன. இது குறித்துச் சற்றுப் பின் விரிவாகக் காண்போம்.

சென்ற நூற்றாண்டுச் சோஷலிச முயற்சிகளின் வீழ்ச்சி உலகெங்கிலுமுள்ள மார்க்சீயர்கள் மத்தியில் ஏற்படுத்திய அதிர்ச்சியைச் சொல்லத் தேவையில்லை. ஓரளவு இதை எதிர்பர்த்தவர்களுக்கும் கூட இது பெரிய அதிர்ச்சியாகத்தான் இருந்தது. சென்ற ஒன்றரை நூற்றாண்டு காலமாகவே ஒவ்வொரு வாய்ப்பையும் பயன்படுத்திக்கொண்டு மார்க்சியத்திற்குக் கல்லறை வாசகங்களை அவ்வப்போது எழுத முயற்சித்துக் கொண்டிருந்த உலக முதலளியம் இதைப் பெரிய அளவில் பயன்படுத்திக் கொண்டது. மார்க்சியம் காலாவதி ஆகிவிட்டது எனவும், சோஷலிச முயற்சிகள் சாத்தியமில்லாதவை எனவும், சோஷலிசமும் ஜானநாயகமும் ஒன்றாகவே இருக்க இயலாது எனவும், சந்தைப் பொருளாதாரமே எல்லாப் பிரசினைகளுக்கும் தீர்வு எனவும் சொல்லாடல்கள் உலகமெங்கும் விரிக்கப்பட்டன. ஓரளவு திட்டமிட்டப் பொருளாதாரத்தை நடைமுறைப்படுத்திக் கொண்டிருந்த இந்தியா முதலான நாடுகள் விரைந்து தம் பொருளாதாரத்தையும் சந்தையையும் திறந்துவிட்டன, சோவியத் மற்றும் கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளின் வீழ்ச்சி பொருளாதாரத்தில் மட்டுமின்றி உலக அரசியலிலும் பாரதூரமான விளைவுகளை ஏற்படுத்தியது.

பல நாடுகளில் இருந்த கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளும் இதை ஒட்டி மார்க்சீய நெறிமுறைகளாக அறியப்பட்ட பல்வேறு அம்சங்களைக் கைவிட்டதாக வெளிப்படையாகவும், மறைமுகமாகவும் காட்டிகொண்டன. எடுத்துக்காட்டாகப் பாட்டாளி வர்க்கச் சர்வாதிகாரம் என்கிற கோட்பாட்டைத் தம் திட்டங்களிலிருந்து இத்தாலி உட்படச் சில நாட்டுக் கட்சிகள் நீக்கிக் கொண்டதாகச் அறிவித்ததைச் சொல்லலாம். அதைத் தொடர்ந்து,

முதலாளியக் கட்டுமானம் = சந்தைப் பொருளாதாரம் = ஜனநாயகம் எனவும்,

சோஷலிசக் கட்டுமானம் = மையப்படுத்தப்பட்ட திட்டமிடுதல் = அதிகார வர்க்க மயமாதல் = ஜனநாயக உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டுதல் என்பதாகவும்

புரிந்து கொள்ளக் கூடிய நிலை இன்று உலகமெங்கிலும் ஏற்பட்டுள்ளது. மார்க்சீயர்களாகிய நாம் சந்தித்துக் கொண்டுள்ள மிகப் பெரிய நெருக்கடி இது.

சோஷலிசக் கட்டுமான முயற்சிகள் தோல்வியுற்றன எனக் குரல் எழுப்புகிற யாரும் அதைத் தர்க்கபூர்வமாக நிறுவிவிடவில்லை என்பது குறீப்பிடத்தக்கது. முதலளியத்தின் தவிர்க்க இயலாத நெருக்கடிகள் குறித்து மார்க்சியம் இதுவரை முன்வைத்துள்ள கோட்பாடுகள் எதற்கும் இவர்கள் யாரும் பதிலளிக்கவில்லை. மார்க்சீயம் முன் ஊகித்த இந்த நெருக்கடிகளை முதலாளியம் இன்று சந்தித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்முன் நாம் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறோம். சென்ற நூற்றாண்டுப் பொருளாதாரச் சரிவுகளை அது சமாளித்ததைப்போலச் சமீபத்திய நெருக்கடிகளை அது சமாளிக்க இயலாமல் திணறுவதையும் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். அந்த வகையில் இன்று மேலைச் சமூகங்களில் மார்க்சீயக் கோட்பாடுகளின்பால் மீண்டும் ஆர்வம் ஏற்பட்டுள்ளதையும் பார்க்கிறோம்.

பொதுவுடமைத் திட்டமும் மார்க்சீயமும் காலாவதியாகிவிட்டன எனச் சொல்பவர்கள் திரும்பத் திரும்பச் சுட்டிக் காட்டுகிற ஒரே ஆதாரம் புரட்சிக்குப் பிந்திய சமுதாயங்களில் சென்ற நூற்றாண்டின் இறுதியில் ஏற்பட்ட நெருக்கடிகள் மட்டுமே. இவை சோஷலிசக் கட்டுமானம் குறித்த சில அடிப்படைப் பிரச்சினைகளை எழுப்பியுள்ளன என்பதை நாமும் மறுக்கவில்லை. ஆனால் இந்த அடிப்படையில் பொதுவுடமை என்கிற கோட்பாடும் மார்க்சியம் என்கிற தத்துவமும் காலாவதியாகிவிட்டன என்பதில் எந்தப் பொருளும் இல்லை. மார்க்சியம் என்பது புரட்சிக்குப் பிந்திய சமுதாயங்கள் குறித்த ஒரு அறிவியல் அல்ல. அதன் பல்வேறு பரிமாணங்களில் இது ஒன்று என வேண்டுமானால் சொல்லலாம். முதலாளியச் சமூகத்தின் இயக்க விதிகளைக் கண்டறிவதெ மார்க்சின் பிரதான பணியாக இருந்தது. எதிர்காலச் சமூகம் குறித்த துல்லியமான வரையறை எதையும் உருவாக்குவதில் அவர் ஆர்வம் காட்டவுமில்லை. “வர்க்க சமூகத்தில் மனிதனிடமிருந்து பறிக்கப்பட்ட முழுமையான மனிதாயம் மீண்டும் அவனுக்குக் கையளிக்கப்படும்” என்பது போன்ற தத்துவச் செறிவுள்ள வாசகங்களையே மார்க்ஸ் இது குறித்து உதிர்த்துள்ளார்.

தவிரவும் பு.பி சமுதாயங்கள் அனைத்தும் ஒரே மாதிரியாகக் கட்டமைக்கப்பட்டதில்லை. நாட்டுக்கு நாடு முயற்சிகள் வேறுபட்டன. எந்த அளவிற்கு இவை எல்லாமும் மார்க்சியப் பாதையில் சென்றன என்பதும் கேள்விக்குறிதான். தோழர் சண் உட்பட மாஓயிஸ்டுகள் யாரும் ரசியாவைச் சோஷலிசச் சமுதாயமாக ஏற்றுக் கொண்டதில்லை. இத்தகைய சமூகங்களில் எற்பட்ட நெருக்கடிகளை மார்க்சீயம் மற்றும் சோஷலிச நிர்மாண முயற்சிகளின் தோல்வியாகச் சொல்வது நியாயமான வாதமல்ல.

தவிரவும் இவர்களின் இந்த வாதத்தின் இன்னொரு பக்கமான முதலாளியக் கட்டுமானங்கள் வெற்றி பெற்றுவிட்டன என்பதிலும் எந்தப் பொருளும் இல்லை. முதலாளியம் என்றால் அது அமெரிக்காவும் ஐரோப்பிய நாடுகளும் மட்டுமல்ல. அங்கெல்லாமும் கூட இன்று முதலாளியப் பொருளாதாரமும் சமூகமும் கடும் நெருக்கடிக்குள்ளாகியுள்ளன. இந்தியா, இலங்கை, வங்கதேசம், கானா… எல்லாமும் கூட முதலாளிய நாடுகள்தான். கடும் ஏற்றத்தாழ்வுகளும், வறுமையும், ஒடுக்குமுறையும் உள்ள நாடுகள்தான். சோஷலிச முயற்சிகளில் ஊழல், அதிகாரத்துவம், அடிப்படை உரிமைகள் மறுப்பு என்பன பரவலாக இருந்தது உண்மைதான். ஆனால் இந்த அம்சங்களில் முதளாளிய நாடுகள் பலவற்றில் நிலைமை இன்னும் மோசம் என்பதை யார் மறுக்க முடியும்? முதலாளிய ஜனநாயகம் என்பது வெறும் “முதலாளிய” ஜனநாயகம் மட்டுமே. அது உண்மையான ஜனநாயகம் ஆகாது என்பதை மார்க்சியம் தொடர்ந்து வற்புறுத்தி வந்துள்ளது. சோஷலிச முயற்சிகளில் பட்டினிச் சாவுகள் இருந்ததில்லையே. சோஷலிச முயற்சிகளின் அடிப்படையான மையப்படுத்தப்பட்ட திட்டமிடுதலைத் தவிர்த்தலும், முதலாளியப் பொருளாதாரத்திற்குரிய சந்தைப் பொருளாதாரத்தையும் தனிச்சொத்துரிமையையும் அடிப்படையாகக் கொள்வதும் எந்த விதத்திலும் அடிப்படைத் தேவைகள் பூர்த்தி செய்யப்பட்ட வாழ்விற்கு உத்தரவாதமாகிவிடாது என்பதற்கு தென் ஆப்ரிக்கா, சிலி, ஈரான், மார்கோசின் பிலிப்பைன்ஸ், மியான்மர் முதலான ஏராளமான நாடுகள் எடுத்துக் காட்டுகள் இல்லையா? சோஷலிச முயற்சிகள் சந்தித்த அனைத்து நெருக்கடிகளையும் இதனினும் அதிக அளவில் முதலாளிய நாடுகள் சந்தித்துக் கொண்டுள்ளன என்பதே உண்மை.

ஏகாதிபத்தியங்களின் கொள்ளைக் காடாக மாறுகிற சாத்தியத்தை மறுத்த ஒரு வளர்ச்சிப்பாதையை இந்தியா, இலங்கை முதலான விளிம்பு நாடுகளுக்குத் தந்துவிட இயலும் என எந்த ஒரு முதாலாளியப் பொருளாதார வல்லுனராவது முதலாளியத்தைப் பரிந்துரைப்பாரா? இத்தகைய வளர்ச்சிப் பாதை ஏகாதிபத்தியங்களுக்கும் அதன் உள்ளூர்த் தரகர்களுக்கும் மட்டுமே உகந்ததாக இருக்கும் என்பதை வரலாறும் நிரூபித்துள்ளதே. அதே நேரத்தில் கல்வி, மருத்துவம் போன்ற அடிப்படை வசதிகள் அனைவருக்கும் வழங்கப்படுதல், ஒப்பீட்டளவில் பெண்கள் விடுதலை பெற்றிருத்தல் போன்ற அம்சங்களில் புரட்சிக்குப் பிந்திய (பு.பி).சமூகங்கள் ஒப்பீட்டளவில் முன்னேறி இருந்ததை யரும் மறுக்க இயலாது.

இதை எல்லாம் சொல்லுவது சோஷலிச முயற்சிகளில் பிரச்சினைகளே இல்லை எனச் சொல்ல வருவதற்கல்ல. இருந்த பிரச்சினைகளை ஏற்றுக் கொள்வது இத்தகைய தவறுகளிலிருந்து மீள்வதற்கான முதல் நிபந்தனை என்கிற வகையில் அது குறித்துச் சிரிது காண்போம். சோஷலிசக் கட்டுமான முயற்சிகளின் பொதுப்படையான அம்சங்களாகச் சொல்லப்படுபவற்றைக் கீழ்க்கண்டவாறு தொகுத்துக் கொள்ளலாம்.

உற்பத்திச் சாதனங்களில் தனியுடைமையை ஒழிப்பது,
மையப்படுத்தப்பட்டத் திட்டமிடுதலின் கீழ் உற்பத்தி சக்திகளின் வளர்ச்சி,
உலகமுதலாளிய அமைப்பிலிருந்து துண்டித்துக் கொள்ளுதல்,
இவற்றை நடைமுறைப்படுத்த கீழ்க்கண்ட வடிவங்கள் பு.பி.சமுதாயங்களில் மேற்கொள்ளப்பட்டன.

பாட்டாளிவர்க்கச் சர்வாதிகாரம் என்கிற பொதுவுடைமைக் கட்சியின் மேலாண்மையிலான ஒரு கட்சி ஆட்சி முறை.. கருத்து வேறுபடுகளுக்கு இடமின்மை.
வர்க்க சர்வாதிகாரம் என்கிற வகையில் எல்லோருக்கும் சமமான அடிப்படை உரிமைகள் என்கிற கருத்தை மறுத்தல்.
முதலில் குறிப்பிடப்பட்ட மூன்றும் சோஷலிசச் சமுதாயத்தைக் கட்டமைப்பதற்கான அவசிய நிபந்தனைகள் (Necessary Conditions). ஆனால் அவை போதுமான நிபந்தனைகள் (Sufficient Conditions) ஆகா. ஏனெனில் சோஷலிசக் கட்டுமானத்தின் நோக்கம் (அ) நகரம்/கிராமம், தொழிலாளி/விவசாயி, மூளையுழைப்பு/ உடலுழைப்பு முதலானவற்றில் வேறுபாடுகளை ஒழித்து சுரண்டல்களை முடிவுக்குக் கொண்டு வருதல். (ஆ) உண்மையான அரசியல் மற்றும் சமூக ஜனநாயகத்தை நிறுவி சோஷலிசப் பண்பாட்டையும் அதனடிப்படையிலான புதிய மனிதரையும் உருவாக்குதல் என்பன.

உற்பத்திப் புள்ளியில் உற்பத்தியின் மீதும், சகலவிதமான கருத்துருவாக்க மற்றும் நிர்வாக நடைமுறைகளிலும் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் ஆளுமையை நிறுவி அதை உண்மையான பொருளில் ஆளும் வர்க்கமாக வளர்த்தெடுத்தல் மூலமே இதை நிறைவேற்ற முடியும். அதற்குரிய வகையில் முதலாளிய நிறுவன வடிவங்களையும் மாற்றியமைக்க வேண்டும். அப்போதுதான் சோஷலிசத்திற்கான போதுமான நிபந்தனையை நாம் பூர்த்தி செய்ததாக ஆகும். பு.பி.சமுதாயங்கள் எதிலும் இந்த நிபந்தனை, அதாவது உற்பத்திப் புள்ளியில் உற்பத்தி சாதனங்களின் மீது பாட்டாளி வர்க்கத்தின் ஆளுமை நிறுவப்படவே இல்லை என்பதே பு.பி சமுதாயங்களின் தோல்விக்குக் கரணமாக அமைகிறது.

அப்படியானதற்கு நடைமுறைச் சோஷலிச முயற்சிகளின் தோல்விக்கு நாம் மேலே கண்ட 4 மற்றும் 5வது அம்சங்களே காரணமாகியுள்ளன என்பது இன்று பல கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளும் மார்க்சிய அறிஞர்களும் முன்வைக்கும் கருத்து. அந்த அடிப்படையில் சில பொதுவுடைமைக் கட்சிகள் இன்று பா.வ.சர்வாதிகாரம் என்கிற கோட்பாட்டைக் கைவிட்டுள்ளதை முன்பே குறிப்பிட்டேன். அப்படி வெளிப்படையாகக் கூறாத கட்சிகளும் கூட பா.வ சர்வாதிகாரத்தை ஆதரித்துப் பேசுவதில்லை. லந்தின் அமெரிக்கக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் பலவும் பல கட்சி ஆட்சி முறையையும், தேர்தல் அரசியலையும் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளன.

சோஷலிச ஜனநாயகமானது முதலாளியச் ஜனநயகத்தைக் காட்டிலும் ஆழமானது என நாம் வாயளவில் சொல்லி வந்த போதிலும் நடைமுறை அப்படியாக இல்லை. கருத்து வேறுபடுகளுக்கு இடமில்லாமற் போனதும், கட்சியை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக வைத்ததும், உள்ளடக்கத்தை மாற்றினால் போதும் என அனைத்து அம்சங்களிலும் முதலாளிய வடிவங்களை அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டதும் உற்பத்திப் புள்ளியில் உற்பத்தி சாதனங்களிலிருந்து .பாட்டாளி வர்க்கம் அந்நியப் பட்டிருக்கும் நிலை தொடர்வதற்கு மட்டுமல்ல, அதிகமாவதற்கும் காரணமாகியது. கிட்டத்தட்ட எல்லா சோஷலிச முயற்சிகளிலுமே அதிகாரத்துவம், ஊழல், அடக்குமுறை ஆகியன மலிந்திருந்தன. வடகொரியா போன்ற நாடுகளில் வாரிசு அரசியலும்கூடத் தலையெடுத்தது.

பு.பி சமுதாயங்களின் அனுபவங்களை ஒட்டி இன்றைய இடதுசாரி இயக்கங்கள் எதிர்கொண்டுள்ள முதல் சவால் இது, பா.வ. சர்வாதிகாரம் என்பதை நாம் முற்றாக மறுக்கப் போகிறோமா? இல்லை, கருத்து மாறுபாடுகள், உலகளாவிய அடிப்படை உரிமைகள் ஆகியவற்றிற்கு இடமளிக்கும் வகையில் நமது அணுகல் முறைகளை எவ்வாறு மாற்றி அமைக்கப் போகிறோம்?

எதார்த்தம்

உலகெங்கிலுமுள்ள பொதுவுடைமைக் கட்சிகள் சோவியத் அல்லது சீன வடிவங்களையே முன்மாதிரியாகக் கொண்டன. இன்று முன்மாதிரியாய்ச் சொல்ல சோவியத் யூனியன் இல்லை. சீனத்தை எந்த அளவிற்கு ஏற்றுக்கொள்வது என்பதில் எல்லாக் கட்சிகளுக்கும் குழப்பங்கள் உள்ளன, இந்திய மார்க்சிஸ்ட் கட்சி முதலானவை சீனத்தை விமர்சிக்காதபோதும் வெளிப்படையாக அதை சோஷலிச அரசாவும் ஏற்பதில்லை.

ஆனால் எதேனும் ஒரு கட்சியை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு பழக்கப்பட்டுவிட்ட பொதுவுடமைக் கட்சிகளுக்கு இன்று நம்பிக்கை அளிக்கக் கூடியனவாக காஸ்ட்ரோவின் கியூபாவும் சாவேஸின் வெனிசுலாவும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிற்கு பொலிவியா, ஈக்வடார் முதலிய லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளும் உள்ளன. ஆனால் இங்கும் பிரச்சினைகள் இல்லாமலில்லை. கியூபாவில் கடுமையான கருத்துச் சுதந்திர மறுப்பும் ஒடுக்குமுறைகளும் உள்ளன. சாவேசைச் சுற்றி உருவாகியுள்ள அதிகாரக் குழு பற்றிய விமர்சனங்கள் வெளிப்படத் தொடங்கியுள்ளன. கியூபாவில் கல்வி, மருத்துவம் போன்ற முக்கிய துறைகள் தன்னிறைவு பெற்றுள்ளபோதிலும் மிக அடிப்படையான வசதிகளும்கூட அங்கில்லை. சோவியத் உதவிகள் நின்றபின் நிலைமை இன்னும் மோசமாகியுள்ளது. எனினும் நீண்ட கால அமெரிக்கப் பொருளாதாரத் தடைகளையும், கவிழ்ப்புச் சதிகளையும் எதிர்கொண்டு நிற்கிற வகையில் கியூபா மீது உள்ள மதிப்பும் வியப்பும் குறையவில்லை.

பிற லத்தீன் அமெரிக்க இடதுசாரிக் கட்சிகளைப் பொருத்தமட்டில் அவை அனைத்தும் மரபுவழிப்பட்ட இடதுசாரி முன்மாதிரிகளைக் கைவிட்டு பலகட்சி ஆட்சி முறையையும் தேர்தல் பாதையையும் ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டன. எனினும் முழுமையான முதலாளியப் பொருளாதார வழிமுறைகளிலிருந்து அவை பல அம்சங்களில் விலகி நிற்கின்றன. லத்தீன் அமெரிக்க பிராந்திய ஒற்றுமையை வலுப்படுத்தி ஏகாதிபத்தியங்களை முற்றிலும் சார்ந்திராமலும், பொருளாதாரத்தை முற்றிலும் திறந்து விடாமலும் ஒரு இடது சாய்வு நிலையைத் தக்கவைத்துள்ளன. “நமது அமெரிக்க மக்களுக்கான பொலிவியக் கூட்டணி” (ALBA) இந்த வகையில் முக்கியமான ஒன்று.

இந்த நாடுகளில் குவிந்துள்ள நிலத்தடி எண்ணையும் கனிம வளமும் இவற்றின் முயற்சிக்குக் கைகொடுக்கின்றன, இந்த அடிப்படையில் இவை வெளிநாட்டுச் சொத்துக்களைத் தேசவுடைமை ஆக்குவது போன்ற முயற்சிகளை மேற்கொள்ளும்போது சொத்திழந்த நாடுகள் கடும் எதிர்ப்புகளைக் காட்ட முடிவதில்லை. பெரிய அளவிலான இலக்கு நோக்கிய சமூக நலத் திட்டங்கள் (targeted social welfare measures) குறிப்பிட்ட அளவிற்கு ஏற்றத் தாழ்வுகளைக் குறைத்துள்ளன. இதன் விளைவாக மீண்டும் மீண்டும் இந்த இடதுசாரிக் கட்சிகள் தேர்தல்களில் வெற்றி பெறும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. பணவீக்கம், Currency stability போன்ற பிரச்சினைகள் இருந்தபோதிலும் வறுமை எண் முதலியன குறைந்துள்ளன. சாவேஸ் அரசு தன் எண்ணை வளத்திற்கு மாற்றீடாக கியூப மருத்துவ நிபுணர்கள், தாதிகள் ஆகியோரின் சேவையைப் பெற்று மக்களுக்கு சிறந்த மருத்துவ வசதி கிடைக்க வழி வகுத்துள்ளது.

இந்த நாடுகள் முன்வைக்கும் “21ம் நூற்றாண்டுக்கான சோஷலிசம்” என்கிற கருத்தாக்கம் ஜெர்மானிய மார்க்சிஸ்டான ஹெய்ன்ஸ் டைய்ட்ரிச் ஸ்டெஃபானின் சிந்தனைகளை அடியொற்றியதாக அமைகிறது. முதலாளியத் தனிநபர்வாதம், முன்னுரிமைகள், சுயநலம் ஆகியவற்றிற்கு மாற்றாக இது அறம் மற்றும் ஒழுக்கம் சார்ந்த நடவடிக்கைகளை முன்வைக்கிறது. ஏசுதான் முதல் சோஷலிஸ்ட் என்கிறார் சாவேஸ். ‘பிரதிநிதித்துவ ஜனநாயகம்’ (representative democracy) என்பதற்குப் பதிலாக, ‘பங்கேற்கும் ஜனநாயகம்’ (participatory democracy) என்கிற கருத்தாக்கத்தை இவர்கள் முன்வைக்கின்றனர். ‘சமத்துவமும்’ ‘உரிமையும்’ பிரிக்க இயலாதவை என்பது இவர்களின் இன்னொரு முழக்கம். சோஷலிசம் என்றால் எல்லா அதிகாரங்களும் அரசுக்கே என்பதல்ல என்கிறார் சாவேஸ். இந்த வகையில் அவர்கள் தனிச் சொத்துரிமையையும் ஏற்கின்றனர். பொருளாதாரத்தில் கூட்டு முயற்சிகள் கூட்டுறவு ஆகியவற்றை இவர்கள் ஆதரிக்கின்றனர்.

ஆயுதப் போராட்டத்தின் மூலம் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவது, கிராமங்களை விடுவித்து நகரங்களை முற்றுகை இடுவது, நீண்டகால ஆயுதப் போராட்டம் முதலிய வழிமுறைகளும் இன்று பின்னடைவுக்குள்ளகியுள்ளன. நேபாள மாவோயிஸ்ட் கசியினர் ஆயுதங்களை ஐ.நா பார்வையாளரிடம் ஒப்படைத்து விட்டு தேர்தல் பாதைக்குத் திரும்பியுள்ளனர். இந்திய மாவோயிஸ்டுகள் ஒரு வீரஞ் செறிந்த போராட்டத்தை நடத்திக் கொண்டிருக்கிறபோதிலும் அவர்களின் செல்வாக்கு இந்தியாவின் கிழக்குப் பகுதியில் உள்ள வனப் பிரதேசங்களிலும் பழங்குடியினர் மத்தியிலுமே முடங்கியுள்ளது. நகர்ப்புறங்களிலோ தொழிலாளர் மத்தியிலோ ஆதரவில்லை. சமீபத்திய கடும் அரச அடக்குமுறைகளினூடாக உயர்மட்டத் தலைவர்கள் பலரும் ஒன்று கொல்லப்பட்டுள்ளனர் அல்லது கைது செய்யப்பட்டுள்ளனர்.. பெருவின் ‘ஒளிரும் பாதை’ (Shining Path), கொலம்பியாவின் ஃபார்க் (FARC) முதலியன இன்று கடும் அடக்குமுறைகளினூடாகப் பின்னடைவுக்கு உள்ளாகியுள்ளன. புரட்சியைச் சக லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்வது என்கிற கொள்கையை ஃபிடல் காஸ்ட்ரோ 1980 களிலேயே மாற்றிக் கொண்டார். சிலி நாட்டுப் புரட்சிகர அமைப்பான FPMR இடம், “ஆயுதப் போராட்டங்களின் காலம் முடிந்துவிட்டது” என அறிவித்தார். அதற்குப் பின் ஃபிடலும் அவர் சகோதரர் ராலும் ஆயுத இயக்கங்களுக்கும் அரசுகளுக்கும் இடையே உடன்படிக்கை ஏற்படுத்தும் முயற்சிகளுக்கே முன்னுரிமை அளிததனர்.

ஆயுதப் போராட்டங்களை நடத்திய, பெரும் தொழிற்சங்க இயக்கப் பின்புலமுள்ள மலேசியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் இடத்தில் இன்று செயல்படுகிற ‘மலேசிய சோஷலிஸ்ட் கட்சி’ (PSM) மற்றும் ‘ஜனநாயக நடவடிக்கைக் கட்சி’ (DAP) முதலியன தேர்தல் சார்ந்த கட்சிகளாக இயங்குவதோடு தொழிற்சங்கங்களை முற்றாக இழந்துள்ளன.

மிகத் தீவிரமாக நவ தாராளவாதத்தை நடைமுறைப் படுத்திவரும் இந்திய அரசின் கீழ் தேர்தல் மூலம் மாநில அளவில் ஆட்சியைக் கைப்பற்றி ஆண்டு வந்த இந்திய மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் தலைமையில் இருந்த இடது சாரிக் கூட்டணி இன்று கடும் தோல்வியைச் சந்தித்துள்ளது. 34 ஆண்டு கால ஆட்சிக்குப் பின் இன்று மேற்கு வங்கத்தில் அது தோல்வியுற்றுள்ளது. இந்தத் தோல்வி குறித்து இந்திய இடதுசாரிச் சிந்தனையாளர்கள் மத்தியில் மிகப் பெரிய விவாதம் நடக்கிறது.

தேர்தல் மூலம் கிடைத்த தமது ஆதரவைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதற்காக தொழில் வளர்ச்சி, கார்பொரேட் முதலீடு முதலிய சொல்லாடல்களில் அமிழ்ந்து, மார்க்சீய அரசியல் நடைமுறையின் மூன்று அடிப்படை அம்சங்களான,

முதலாளியத்தைக் கடந்து செல்லல்
எகாதிபத்திய விரிவாக்கத்தை எதிர்த்தல்
அடிப்படை வர்க்க நலன்களைப் பிரதானப் படுத்துதல்
என்பவற்றைக் கைவிட்டதன் விளைவே இன்றைய தோல்விக்கும் கட்சியின் சீரழிவுகளுக்கும் காரணம் எனத் தொடர்ந்து இக்கட்சிகளை ஆதரித்துவந்த மார்க்சீய அறிஞர்களான பிரபாத் பட்நாயக், ஹிரேன் கோஹெய்ன் போன்றோர் குறிப்பிடுகின்றனர்.

சவால்கள்

ஒரு துருவ உலகம், உலக மயம், திறந்த பொருளாதாரம் ஆகியவற்றினூடாக இன்று உலகம் உலகளாவிய முதலாளிய வலைப் பின்னலில் சிக்குண்டு கிடக்கிறது. இலக்கு நோக்கிய சமூக நலத் திட்டங்கள் என்பதும் நாளுக்கு நாள் பலவீனபடுத்தப்படுகிற disciplinary neo liberal சகாப்ததில் இன்று நாம் வாழ்கிறோம். சோஷலிசம் இனி சாத்தியமில்லை, சந்தையே எல்லாவற்றையும் சரிப்படுத்தும் என்கிற கருத்துக்கள் மேலுக்கு வந்துள்ள நிலையில் இவற்றிற்கு எதிர்ப்புகள் என்பதும் இன்னொரு பக்கம் வெளிப்பட்டுக் கொண்டுதான் உள்ளன. வால் ஸ்ட்ரீட் போராட்டம், அரபுலக எழுச்சி, தங்களின் பாரம்பரிய உடைமைகளைப் பாதுகாப்பதற்கான பழங்குடியினர் மற்றும் விவசாயிகளின் போராட்டம் எனப் பல வடிவங்களில் இவை வெளிப்படுகின்றன.

புதிய பொருளாதார மாற்றங்களினூடாக இன்று தொழிலாளி வர்க்கம் பலவீனப்பட்டும் பிளவுபட்டும் கிடக்கிறது. பெரிய அளவில் மூலதனத்தை இறக்குமதி செய்து விளிம்பு நாடுகளில் தொழில்களை நிறுவும் அந்நிய மூலதனம் முதலில் குறி வைப்பது தொழிற்சங்க உரிமைகளையே. ஏகாதிபத்திய ஆணையின் கீழ் மாற்றி அமைக்கப்படுகிற தொழிற் தகராறுச் சட்டங்கள் போராடிப் பெற்ற தொழிலாளர் உரிமைகளைப் பறிக்கின்றன. இந்தியப் பெருந்தொழில்கள் பலவற்றிலும் இன்று மூன்றில் இரு பங்கினர் ஒப்பந்தத் தொழிலாளிகளாக உள்ளனர். இதன் விளைவாக இன்று இங்கெல்லாம் வேலை நிறுத்தப் போராட்டங்கள் சாத்தியமற்றுள்ளன.

தொழிற்சங்க அமைப்புகள் இன்று இடதுசாரிகளிடமிருந்து கைநழுவிப் போயுள்ளன. முதலாளிய அரசியல் கட்சிகளிடமும், சாதி, இனம் சார்ந்த பிரிவினைகளின் அடிப்படையிலும் பிளவுண்டு கிடக்கின்றன.

இத்தகைய பின்னணிகளில் இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டின் இடதுசாரி இயக்கங்கள் பலவும் தமது குறிக்கோளை ‘மாற்றம்’ என்கிற நிலையிலிருந்து ‘எதிர்ப்பு’ என்கிற நிலைக்கு இறக்கியுள்ளன. அதாவது ஏகாதிபத்தியம். முதலாளியம் ஆகியவற்றை வீழ்த்துவதாக அல்லாமல் எதிர்ப்பது என்கிற அளவிற்குத் தம் நிலைபாட்டைச் சுருக்கியுள்ளன. வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதானால் ஒருவகைச் சீரமைப்புச் சக்திகளாக (cvilizing forces) மாறியுள்ளன.

இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ஏற்பட்ட இன்னொரு முக்கிய மாற்றம் புதிய வகை அமைப்பு எதிர்ப்பு இயக்கங்கள் (Anti Systemic Movements) உருவானது. சுற்றுச் சூழல் இயக்கங்கள், பொருளாதாரத்திற்கு அப்பாற்பட்ட காரணிகளால் ஒடுக்குமுறைக்கும், சுரண்டல்களுக்கும் இதுகாறும் ஆட்பட்டு வந்த இன/மத/மொழிச் சிறுபன்மையினர், தலித்கள், பெண்கள், பாலியல் சிறுபான்மையினர் ஆகியோர் தத்தம் அடையாளங்களை முன்வைத்து இயங்கிய அரசியல் முதலியன இவ்வகைப்பட்டவை. மரபு வழிப்பட்ட தொழிலாளர் மற்றும் விவசாயிகள் இயக்கங்களிலிருந்து இவை பல அம்சங்களில் வேறுபட்டவை, சுருங்கச் சொல்வதானால் முதலாளியத்தைக் கடந்து செல்லல், ஏகாதிபத்தியத்தை வீழ்த்துதல் முதலான தொலை நோக்கான குறிக்கோள்களோ செயல்திட்டங்களோ அவற்றிற்குக் கிடையாது.

எனினும் அவையே இன்றைய காலகட்டத்தின் முக்கிய இயக்கங்களாக வெளிப்படுகின்றன. தொலை நோக்கான குறிக்கோள்களுடன் அவை இயங்காதபோதும், தன்னளவில் அவை நியாயமானவையாகவும், இதுகாறும் இடதுசாரி இயக்கங்கள் உள்ளிட்ட எல்லோராலும் புறக்கணிக்கப்பட்ட உரிமைகளுக்காகப் போராடுபவையாகவும் உள்ளன.

சோஷலிச முயற்சிகளின் பின்னடைவுக்குப் பிந்தைய இத்தகைய மாற்றங்களை இடதுசாரி இயக்கங்கள் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் இன்று ஏற்பட்டுள்ளது. மார்க்சியம் இத்தகைய அம்சங்களின் முக்கியத்துவத்தை மறுத்ததில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மார்க்ஸ், ஏங்கல்ஸ் ஆகிய முன்னோடிகளைப் பொருத்தமட்டில் அன்று அவர்களுடைய கவனமெல்லாம் முதலாளிய விரிவாக்கத்தின் விதிமுறைகளைக் கண்டறிவதிலேயே குவிந்திருந்தது, கொடூரமான ஆதி மூலதனத் திரட்டலின் இறுதிக்காலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் அவர்கள். இத்தனைக்கும் மத்தியில் பெண் விடுதலை, சுற்றுச் சூழல் ஆகியவற்றிலும் அவர்களின் கூர்மையான பார்வைகள் குவியவே செய்தன.

‘மூலதனம்’ 15ம் அத்தியாயத்தின் இறுதியில் மார்க்ஸ் தனக்கே உரித்தான கவித்துவத்துடன், “முதலாளித்துவ விவசாயத்தில் காணப்படும் எல்லா முன்னேற்றங்களும் (விவசாயத்) தொழிலாளிகளைச் சுரண்டிக் கொழுக்கும் கலையில் காணப்படும் முன்னேற்றம் மட்டுமல்ல; மண்ணின் வளத்தைக் கொள்ளையடிக்கும் கலையில் காணும் முன்னேற்றமும்கூட; குறிப்பிட்ட ஒரு சாகுபடியில் விளைவை அதிகரிப்பதில் காணும் முன்னேற்றமெல்லாம் அந்த மண்னின் வளத்தை என்றென்றைக்குமாய் அடியோடு அழிப்பதில் காணும் முன்னேற்றம்தான்” என்பார். இத்தனை இரத்தினச் சுருக்கமாக சுற்றுச் சூழலின் முக்கியத்துவத்தையும் முதலாளியத்தின் கோரப்பசி அதை அழிக்கும் கொடூரத்தையும் யார் சொல்ல இயலும்?

ஜனநாயகம், தேசிய உரிமை, உலகளாவிய மனித உரிமைகள் முதலானவற்றை முதலாளியத்தின் மேற்கட்டுமானம் என்கிற வகையில் அணுகாமால் அவற்றை எல்லா வர்க்க அரசியலுடனும் ஒருங்கிணைக்கும் (articulate) சாத்தியத்தை இன்றைய மார்க்சிய அறிஞர்கள் ஏற்றுக் கொள்வதும் கவனத்திற்குரியது.

இதுகாறும் கூறியவற்றின் பின்னணியில், களத்திலுள்ள இன்றைய இடதுசாரி இயக்கங்களில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களை இவ்வாறு தொகுத்துக் கொள்ளலாம்:

பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரம் என்கிற கருத்தைக் கைவிடல். மையப்படுத்தப்பட்ட அரசதிகாரம் என்பதைத் தவிர்த்து அதிகாரப் பரவலை ஏற்றுக்கொள்ளல்.
பாட்டாளி வர்க்கத்தின் உரிமைகள் என்பதை விரித்து இதுகாறும் புறக்கணிக்கப்பட்ட விளிம்பு மக்களின் உரிமைகளையும் உள்ளடக்கி பரந்துபட்ட குடிமக்களின் உரிமைகளை முன்னிறுத்தி இயங்குதல்.
இதுகாறும் புறக்கணிக்கப்பட்ட பரப்புகளான சுற்றுச் சூழல், நகர விரிவாக்கம் முதலானவற்றில் கவனம் குவித்தல்.
செயல்படும் எல்லா இடதுசாரி இயக்கங்களிலும் இம்மாற்றங்கள் உள்வாங்கப்பட்டுள்ளதைக் காணலாம். இந்தியாவில் இயங்கும் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி 2000க்குப் பிந்திய சூழலில் தீண்டாமை ஒழிப்பிற்கென இயக்கம் அமைத்துச் செயல்படுவதும், இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஈழத் தமிழர்களின் பிரச்சினையில் அதி தீவிரமாக இயங்கியதும் இந்திய மாவோயிஸ்டுகள் வன உரிமை மற்றும் அணு உலை எதிர்ப்புப் போராட்டங்களில் முன்னிற்பதும், நேபாள மாவோயிஸ்டுகள் தலித்கள், மாதேசிகள், ஜனஜாதிகள், பெண்கள் ஆகியோருக்கு உரிய இட ஒதுக்கீடு அளிப்பதும் சில எடுத்துக்காட்டுகள்.

எனினும் இந்த முயற்சிகளில் அனுபவபூர்வமாகக் காணும் சில பிரச்சினைகளை இறுதியாகத் தொகுத்துக் கொள்வோம்:

நடைமுறையில் இத்தகைய அம்சங்களும் போராட்டங்களும் உள்வாங்கப்பட்டபோதிலும் அவற்றைக் கோட்பாட்டுருவாக்கம் செய்யும் தைரியம் இன்னும் இடதுசாரி இயக்கங்களுக்கு வரவில்லை.
இத்தகைய இயக்கங்களை மிகவும் உன்னதப்படுத்தி romanticise பண்ணிப் பார்க்கும் போக்கு இடது அணிகளிடம் காணப்படுகிறது. இது மிகவும் ஆபத்தானது. இத்தகைய இயக்கங்களின் குறுகிய வட்டம், தொலை நோக்கின்மை முதலானவை குறித்த பிரக்ஞை நமக்கு வேண்டும். அடையாள இயக்கங்கள் பிற அடையாளங்களின் மீது உச்சபட்சமான வெறுப்பைக் கக்கும் இயக்கங்களாக மாறும் சாத்தியத்தை மறந்துவிடலாகாது.
இத்தகைய இயக்கங்களில் பங்கெடுக்கும்போதும், இத்தகைய பிரச்சினைகளைக் கையிலெடுக்கும்போதும் இடதுசாரிகள் அதில் உண்மையான ஈடுபாடு காட்ட வேண்டும். அங்கிருந்து அணிகளை வென்றெடுப்பது, தலைமையைக் கைப்பற்றுவது முதலான நோக்கங்களுடன் செயல்படுவது அந்நியப்படுதலுக்கே வழிவகுக்கும். ஆனால் அத்தகைய நோக்குடனேயே இடதுசாரிக் கட்சிகள் அவற்றை அணுகுகின்றன.
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக இத்தகைய போராட்டங்களை இடதுசாரி அரசியலின் அடிப்படை நோக்கங்களாகிய ‘முதலாளியத்தைக் கடந்து செல்லுதல், ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு, அடிப்படை வர்க்கங்களின் நலனை முன்னிறுத்தல்’ ஆகிய குறிக்கோள்களுடன் ஒருங்கிணைப்பது அவசியம். இதற்குரிய கோட்பாட்டுருவாக்க்கத்திற்கான எந்த முயற்சிகளும் இல்லை.
முதலாளிய அரசுகளின் கீழ் பிராந்திய/மாநில அளவுகளில் தேர்தல் மூலம் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றும்போது 1) முதலாளியக் கொள்கைகளுக்குத் தகவமைதல் 2) காவல்துறையின் மக்கள் விரோத நடவடிக்கைகளுக்கு ஆதரவாக நிற்றல், 3) அதிகாரவர்க்கத்துடன் சமரசமாதல், 4) கட்சி என்பது மக்கள் மீது அதிகரம் செலுத்தும் கருவியாதல் ஆகிய பிழைகளுக்கு இட்டுச் செல்லும் வாய்ப்பைக் கவனிக்கத் தவறலாகாது.. இதன் எதிர்மறைப் பலன்களை இன்று இந்தியக் கம்யூனிஸ்டுகள் அனுபவித்துக் கொண்டுள்ளனர். ஆட்சியையும் செல்வாக்கையும் தக்கவைத்துக் கொள்ளும் முயற்சி என்பது “முதலில் முதலாளித்துவ வளர்ச்சி பிறகு சோஷலிச ஜனநாயகம்” என்கிற கொள்கை விலகலுக்கு வழி வகுக்கும். இது அடிப்படை வர்க்கங்களிடமிருந்து அந்நியப்படுதலுக்கு இட்டுச் செல்லும். இந்தியாவில், மேற்கு வங்கத்தில் மார்க்சிஸ்ட் கட்சிக்கு இதுதான் நிகழ்ந்தது.

கட்சியை முன்னணிப்படை என்று உன்னதப்படுத்தி அடிப்படை வர்க்கத்திற்கும் மேலானதாகக் கருதிய தவறு சோஷலிச முயற்சிகளில் பெரும் பின்னடைவுகளுக்குக் காரணமாகியது, கட்சி என்பது அணிகளை மையப்படுத்தியதாகவும், அரசியல் திட்டத்தை முதன்மைப் படுத்தியதாகவும், உறுப்பினர்களுக்குக் கருத்து மாறுபடுவது, மாறுபட்ட கருத்தைப் பிரச்சாரம் செய்வது, பிற உறுப்பினர்களுடன் கிடைமட்ட உறவுகளைப் பேணுவது ஆகிய உரிமைகளை அளிப்பதாகவும் இருக்க வேண்டும்.

21ம் நூற்றாண்டு, 20ம் நூற்றாண்டிலிருந்து மிகவும் வேறுபட்டுள்ள நிலையைப் புரிந்து அங்கீகரிப்பதுதான் இன்றைய பிரச்சினைகளையும் அவை முன்வைக்கும் சவால்களையும் புரிந்து அவற்றை எதிர் கொள்வதற்கான முதற்படி. “மார்க்சுக்குப் பிந்திய மாற்றங்களைப் புரிந்து எதிர்கொள்வதற்கு இன்னும் எழுபது மார்க்சுகள் வேண்டும்” என்று லெனின் ஒருமுறை கூறினார். இன்றைய மாற்றங்களை எதிர் கொள்ள இன்னும் எழுநூறு மார்க்ஸ்களேனும் தேவை என்பதை நாம் மறந்துவிடலாகாது. சிக்கல்களின் பன்முகத் தன்மையை அங்கீகரிப்போம். தேர்தல் பாதையா? ஆயுதப் புரட்சியா?, சீனம் நல்லதா? கெட்டதா? என்பது போன்ற எளிமைப்படுத்தப்பட்ட இதுவா இல்லை அதுவா என்பது போன்ற கேள்விகளிலிருந்து விடுபடுவோம்.

காலத்திற்கொவ்வாத வரட்டுக் கோட்பாடுகளையும் எதுவுமே நடக்கவில்லை என்கிற மமதையையும் கைவிடுவோம். புதிய உலகின், புதிய யுகத்தின் பிரச்சினைகளை அடையாளம் காண்போம். முதலாளியத்தைக் கடந்து செல்லல், ஏகாதிபத்திய விரிவாக்கத்தை எதிர்த்தல், அடிப்படை வர்க்கங்களின் நலன்களுக்கு முன்னுரிமை அளித்தல் என்கிற மார்க்சிய அடிப்படைகளுக்குள் நின்று, சென்ற நூற்றாண்டு அனுபவங்களின் மூலம் கற்றுக்கொண்ட பாடங்களின் துணையோடு நமது புரட்சிகர நடவடிக்கைகளை மேலும் மேலும் ஜனநாயகப் படுத்துவோம். சோஷலிச ஜனநாயகமே உண்மையான ஜனநாயகம் என்கிற வாய்ச்சொல்லோடு நிற்காமல், உண்மையான ஜனநாயகமே சோஷலிச ஜனநாயகம் என்கிற புரிதலோடு முன் நகர்வோம்.

நாள்: பிப்ரவரி 10, 2013

இடம்: மார்க்சியக் கற்கைகளுக்கான சண்முகதாசன் நிலையம்.

Posted on

முசாபர் நகரில் முஸ்லிம்கள் மீது மேற்கொள்ளப்பட்ட வன்முறையின் அரசியல்

சென்ற மாத (செப்டம்பர் 2013) இரண்டாம் வாரத்தில் முஸ்லிம்கள் மீது நடைபெற்ற வன்முறையில் இன்று சுமார் 50,000 பேர் வீடு வாசல்களை இழந்து உள்நாட்டு அகதிகளாக (internally displaced) ஆக்கப்பட்டுள்ளனர், அவர்கள் தம் சொந்த கிராமங்களுக்குத் திரும்பும் வாய்ப்பு சமீபத்தில் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. கொல்லப்பட்டவர்களைப் பொருத்தமட்டில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தரப்பில் சொல்லும் கணக்கு இதுவரை 53. அறிவிக்கப்பட்டுள்ள பிரேத பரிசோதனைகளின் எண்ணிக்கை அடிப்படையில் இந்தக் கணக்கு சொல்லப்படுகிறது. உண்மையில் கொல்லப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை சில நூறுகள் வரை இருக்கலாம் என அவர்கள் நம்புகின்றனர். ஏனேனில் காணாமற்போன இன்னும் பலர் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. வயல்களில் கரும்புகள் வெட்டப்படும்போது இன்னும் பல உடல்கள் கிடைக்க நேரிடும் என்று கூறுகின்றனர்.

அகிலேஷ் யாதவின் அரசு வழக்கம்போல அடக்கி வாசிக்கிறது. அதன் கணக்குப்படி கொல்லப்பட்டவர்கள் வெறும் 39 பேர்; இதில் 33 பேர் முஸ்லிம்கள், ஆறு பேர் ‘ஜாட்’கள். இடம்பெயர்க்கப்படவர்கள் 25,000 பேர். இதில் 700 பேர் மட்டும் முஸ்லிம் அல்லாதவர்கள், அதாவது பெரும்பாலும் ஜாட்கள். பாதிக்கப்பட்ட ஜாட்களின் கணக்கைப் பொருத்தமட்டில் அரசு சொல்லும் கணிப்பை ஏற்றுக் கொள்ளலாம். காணாமல் போனவர்கள் மற்றும் இடம் பெயர்க்கப் பட்டவர்கள் குறித்து அவர்கள் சொல்லும் கணக்கு அரசு சொல்வதுடன் ஒத்துப் போகிறது.

பிரச்சினை மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது சென்ற ஆகஸ்ட் 17 அன்று கவால் என்னுமிடத்தில் நடந்த ஒரு சம்பவத்தை ஒட்டிய தொடர் நிகழ்வு என்பது போலத் தோன்றினாலும் இதன் பின் இந்துத்துவ சக்திகளின் திட்டமிட்ட முஸ்லிம் வெறுப்பும் அரசியல் சதியும் உள்ளதை நடுநிலையாளர்கள் வெளிப்படுத்தியுள்ளனர். முசாபர்நகர் உள்ளிட்ட மேற்கு உ.பி மாவட்டங்கள் மற்றும் உத்தர்கான்ட் பகுதிகளை மையப்படுத்தி இன்று இன்று இந்துத்துவ அமைப்புகள் திட்டமிட்டுச் செயல்பட்டு வருகின்றன. மேற்கு உ.பியில் இதற்கு முன்னும் இவ்வாறு மத வன்முறைகள் நடந்துள்ளபோதும் வழக்கம்போல நரங்களை மையமாகக் கொள்ளாமல் இப்போது அது கிராமங்களை மையமாகக் கொண்டுள்ளது குறிபிடத் தக்கது. கடந்த சில ஆண்டுகளாக விசுவ இந்து பரிஷத் முதலான இந்துத்துவ அமைப்புகள் ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் வேலையில்லாத ஜாட் இளைஞர்களாகத் தேர்வு செய்து அவர்களுக்குக் கை நிறைய ஊதியமும் பயிற்சிகளும் அளித்துக் கீழிறக்குவதை கலவரத்திற்குப் பின் அங்கு சென்று ஆய்வு செய்து உண்மைகளை வெளிப்படுத்தியுள்ள சமூக ஆர்வலர்கள் சுட்டிக் காட்டியுள்ளனர்.

இது தேர்தல் நேரம். நரேந்திர மோடியை முன்னிறுத்தி இந்துத்துவம் செய்யும் அரசியலில் மதக் கலவரங்களைத் தூண்டி இந்து வாக்கு வங்கிகளை உருவாக்குவதற்கு முக்கிய அழுத்தம் கொடுக்கப் படுகிறது. அயோத்தி பிரச்சினையைக் கிளப்பி யாத்திரை முயற்சிகளை இரண்டு மாதம் முன்பு அவர்கள் செய்தபோது உ.பி அரசு அதைக் கடுமையாகக் கையாண்டதோடன்றி, அங்குள்ள இந்து மத அமைப்புகளே அம்முயற்சியை எதிர்த்தன. வெறு வழியின்றிப் பின்வாங்கிய இந்துத்துவ வன்முறையாளர்கள், அடுத்த கட்டமாக முசாபர்பூரில் தங்களின் கைவரிசையைக் காட்டியுள்ளனர்.

முசாபர்பூர் கிட்டத்தட்ட நம் கன்னியாகுமரி மாவட்டம் போல. இந்துக்களும் இந்துக்கள் அல்லாதவர்களும் கிட்டத்தட்ட சம அளவில் உள்ளனர். முஸ்லிம்களின் எண்ணிக்கை இங்கு ஏறத்தாழ 47 சதம். இப்படியான இடங்களில் மத அடிப்படைவாத பாசிச சக்திகள் தம் கைவரிசையைக் காட்டுவது எளிது என்பது நமக்குத் தெரியும். கிட்டத்தட்ட பாதி அளவு முஸ்லிம்கள் இருந்தபோதும் இவர்கள் பெரும்பாலும் ஏழை எளியவர்கள். பலர் ஜாட்களின் நிலங்களில் பண்ணை அடிமை வேலை செய்பவர்கள். தெலி, ஃபக்கீர், ஜோகி, லோஹர், ஜுலாஹி, தோபி முதலான அடித்தளத் தொழிற் பிரிவுகளைச் சேர்ந்த முஸ்லிம்கள்தான் இன்று பாதிப்பிற்குள்ளாகியுள்ளனர். ஜாட்கள் என்போர் கிட்டத்தட்ட நம்மூர் முக்குலத்தோர் போல. இன்று தமிழகத்திலுங் கூட, குறிப்பாக முஸ்லிம்கள் அதிகம் செறிந்துள்ள கிழக்குக் கரையோர மாவட்டங்களில் இவ்வாறு தேவர், நாடார் முதலான சாதியினர் மத்தியில் வேலை செய்து குறிப்பான இந்துச் சாதிகளை முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக நிறுத்தும் போக்கை இந்துத்துவம் மேற்கொள்வது குறிப்பிடத் தக்கது. திருவாரூர் மாவட்டத்திலுள்ள கடற்கரை ஊராகிய முத்துப்பேட்டை, திருநெல்வேலியின் தென்காசி முதலியன சில எடுத்துக்காட்டுகள்.

முசாபர்நகரில் சென்ற மாதம் நடைபெற்ற மத அடிப்படையிலான இந்த வன்முறைகளுக்கும் தமிழகத்தில் சமீபமாய் சாதி அடிப்படையில் நடைபெற்ற தருமபுரி மற்றும் மரக்காணம் வன்முறைகளுக்கும் அளவில் பெரிய வேறுபாடுகள் இருந்தபோதிலும், இரண்டிற்குமிடையே காணப்படும் வேறு சில பொருத்தங்கள் நமக்குக் கவலையையும் வியப்பையும் அளிக்கின்றன.

இரண்டிலும் பின்புலமாக இருபது மத மற்றும் சாதி அடையாளங்களின் அடிப்படையில் தம் ஆதரவு சக்திகளை முழுமையாகத் திரட்டிக் கொள்ளும் நோக்கந்தான் என்பது தவிர, இரண்டிலும் பெண்ணுடல்களை சாதிப் பெருமைகளின் இருப்பிடமாக முன்வைத்து இயங்கும் ஆணாதிக்கச் சொல்லாடல் முக்கிய பங்கு வகித்துள்ளது குறிப்பிடத் தக்கது. இங்கே பா.மகவினர் “நாடகக் காதல்” எனும் சொல்லாடலை மிதக்கவிட்டனர் என்றால் முசாபர்நகரில் “லவ் ஜிகாத்” எனும் சொல்லாடலை இறக்கியுள்ளனர். அதாவது முஸ்லிம்கள் காதல் களத்தில் இந்து ஜாட்களின் மீது ஒரு புனிதப் போரைத் (ஜிகாத்) தொடங்கியுள்ளனராம். இதன்மூலம் ஜாட்களின் சாதிக் கவுரவமும் (இஸ்ஸாத்), தூய்மையும் குலைக்கப்படுவதோடு முஸ்லிம்கள் தம் எண்னிக்கையையும் பெருக்கிக் கொள்கின்றனராம். இதுவரை இந்த லவ் ஜிகாத் சொல்லாடல் கேரளம், கர்நாடகம் முதலான தென் மாநிலங்களிலேயே முலிம்களுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது. இப்போது வடக்கிற்கும் இது பரவியுள்ளது.

கிட்டத்தட்ட பா.ம.க.வினர் போலவே இந்துத்துவவாதிகளும் சொல்லாடியுள்ளதை சமூக ஆர்வலர்கள் வெளிப்படுத்தியுள்ளனர். முஸ்லிம் இளைஞர்கள் திட்டமிட்டு நவீன பேஷன் உடைகளை (பா.ம.க மொழியில் ஜீன்ஸ் பேன்ட்கள்) அணிகின்றனர், நாகரீகமான நடைமுறைகள், நளினமான பேச்சுக்கள், நவீனமான செல்போன்கள் முதலியவற்றால் எம் பெண்களைக் கவர்ந்து காதல் வலையில் வீழ்த்துகின்றனர் என்பது ஜாட் சாதி (கப்) பஞ்சாயத்துகளில் வைக்கப்படும் குற்றச் சாட்டு. ஆக ‘காதல்’ என்பதும், பாலியல் சுதந்திரம் மற்றும் சுய தேர்வு என்பதும் இங்கே மிகப் பெரிய சாதிக் கவுரவ இழுக்காக முன்வைக்கப்படுகின்றன. சமூகத்தில் ஆழப் பதிந்துள்ள ஆணாதிக்க மதிப்பீடுகள் இந்த ‘நியாயத்தை’ எந்த விமர்சனமுமின்றி அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ள வழிவகுத்துவிடுகிறது.

தடையை மீறி நங்லாமன்டார் என்னுமிடத்தில் சென்ற செப்டம்பர் 7 அன்று ஜாட்களால் நடத்தப்பட்ட மகாபஞ்சாயத்தில் சுமார் ஒரு லட்சம் பேர் திரண்டுள்ளனர். . சாதி வெறி மற்றும் மத வெறுப்புப் பேச்சுக்கள் விண்ணை முட்டியுள்ளன. “மா, பேட்டி பஹூ பச்சோவ்” என்பது முக்கிய முழக்கமாக இருந்துள்ளது. மா, பேட்டி என்பன குலப் பெண்களையும், ‘பச்சோவ்’ என்பது அவர்களைப் பாதுகாப்பையும் குறிக்கின்றன. கூட்டப்பட்ட பஞ்சாயத்தின் பெயரே ”பேட்டி பச்சோ பகு பச்சோ மகா பஞ்சாயத்” மற்றும் “பேட்டி பஹூ இஸ்ஸாத் பச்சோ மகாபஞ்சாயத்” என்பதாகத்தான் முன் வைக்கப்பட்டது. இதில் ‘இஸ்ஸாத்’ என்பது கவுரவம். அதாவது தம் குலப் பெண்களின் கவுரவத்தை, அதன் மூலம் தம் சாதியின் கவுரவத்தைக் காப்பாற்றும் சாதி மாநாடு என்பது பொருள். சாத்வி பிரச்சி என்கிற காவியுடை அணிந்த ஜாட் பெண்ணின் பேச்சு அதிக வெறியையும் வெறுப்பையும் ஊட்டுவதாக இருந்துள்ளது. காவல்துறைக்குத் தெரிந்தும் தெரியாமலும் ட்ராக்டர்களில் ஏற்றி வரப்பட்ட கத்தி முதலான ஆயுதங்கள் உயர்த்தி வீசப்பட்டு முழக்கங்கள் இடப்பட்டன.

பஞ்சாயத்தில் பரிமாறப்பட்ட சாதி கவுரவ மத வெறிப் பேச்சுக்களால் வெறியூட்டப்பட்டுத் திரும்பும்போதுதான் முஸ்லிம்கள் மீதான பெருந்திரள் வன்முறை அரங்கேறியது. இதிலும் கூடத் தமிழகத்திற்கும் முசாபர்நகருக்கும் ஒரு மிகப் பெறிய ஒற்றுமை உள்ளதை விளக்க வேண்டியதில்லை. டிராக்டர்களில் திரும்பி வந்து கொண்டிருந்த ஜாட்கள் ஆங்காங்கு முஸ்லிம்களைச் சீண்டிக் கொண்டு வந்தனர், ஓரிடத்தில் சாலையில் சென்று கொண்டிருந்த முஸ்லிம் ஒருவர் அடித்துக் கொல்லப்பட்டுள்ளார். திரண்ட முஸ்லிம்கள் டிராக்டரைக் கொளுத்தியுள்ளனர். ஜாட்கள் சிலர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். 16 டிராக்டர்கள் எரிக்கப்பட்டதாகவும், 200 ஜாட்கள் கொல்லப்பட்டதாகவும் உடனடியாக வதந்திகள் பரவின. உண்மை அறியும் குழுவினர் சென்று பார்த்தபோது எரிந்த இரண்டு டிராக்டர்கள்தான் காவல் நிலைய வாசலில் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தன.

நெஞ்சில் வன்மம், கையில் ஆயுதம் கேட்கவா வேண்டும். வழியெங்கும் முஸ்லிம் கிராமங்கள் சூறையாடப்பட்டன. வீடுகள் எரிக்கப்பட்டன. கத்திகள், துப்பாக்கிகள், உடைந்த கண்ணாடிகள் பாவிக்கப்பட்டு முஸ்லிம்கள் மீது வன்முறைகள் அரங்கேற்றப்பட்டன. லன்க். லிசாரா, பாகவதி, புகானா, மொகமட்பூர், ஷம்லி முதலான கிராமங்களில் முஸ்லிம்கள் பலர் கொல்லப்பட்டனர். முஸ்லிம்களைக் கொன்று குவிப்பது என்பதைக் காட்டிலும் அவர்களை அச்சுறுத்தி ஜாட் பெரும்பான்மைக் கிராமங்களிலிருந்து வெளியேற்றுவதுதான் வன்முறையாளர்களின் நோக்கமாக இருந்துள்ளது. முழுமையாக முஸ்லிம்கள் உள்ள கிராமங்களைக் காட்டிலும் 5 முதல் 15 சதம் வரை முஸ்லிம்கள் இருந்த கிராமங்களே குறிவைக்கப்பட்டன. பெரிய அளவில் பாலியல் வன்முறைகள் நடந்ததாகச் செய்திகள் இல்லையாயினும் லிசாரா, லன்க், ஃபிகுனா முதலான கிராமங்களில் அவ்வாறு சில சம்பவங்கள் நடந்ததாகவும் சொல்லப்படுகிறது.

அகிலேஷ் அரசு போதிய முன் எச்சரிக்கைகளை மேற்கொள்ளவில்லை, உரிய அளவில் கிராமங்களில் போலீஸ் பாதுகாப்பு அளிக்கவில்லை, மிக மோசமாகவும், திறமைக் குறைவாகவும் இப்பிரச்சினையைக் கையாண்டது என்பது இன்று அனைவரும் வைக்கும் குற்றச்சாட்டு. தவிரவும் காவல்துறையினர் ஜாட்களுக்குச் சார்பாக இருந்தனர் என்பதும் கவனத்திற்குரிய ஒன்று. இமாதிரியான பிரச்சினைகுரிய பகுதிகளில் பெரும்பான்மைச் சமூகத்திற்கு ஆதரவான சூழல் காவல் நிலையங்களில் அமையக் கூடாது என்கிற நிலை இன்று மாறியுள்ளதும் இந்த நிலைக்கு ஒரு காரணம் என்பதும் அகிலேஷ் அரசின் மீது வைக்கப்படும் முக்கிய விமர்சனகளில் ஒன்று. சாதி, மத வன்முறைகள் சாத்தியமாகுகிற பகுதிகளளில் காவல் மற்றும் அரசு நிர்வாகத் துறைகள் பெரும்பான்மைக் கருத்தியலைச் சுமந்தவர்களால் நிரப்பப்படக் கூடாது என்பதை மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் தொடர்ந்து சொல்லி வருவது குறிப்பிடத் தக்கது. பாதிக்கப்பட்டவர்களிடம் வாக்குமூலங்கள் பெறுவது, வழக்கு பதிவு செய்வது, குற்றவாளிகளைக் கைது செய்வது என்பவற்றிலும் பல குறைபாடுகள் உள்ளன.

காவல்துறை இப்படி நடந்து கொண்டதன் விளைவாக முஸ்லிம்களின் பாதுகாப்பு அவர்களது சமூகத்தின் பொறுப்பாக்கப்பட்டது. சிறுபான்மையாக முலிம்கள் இருந்த கிராமங்களிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டவர்கள், முஸ்லிம்கள் பெரும்பான்மையாக இருந்த கிராமங்களில் தஞ்சமடைந்தனர். இன்று ஷாமியானாக்களின் கீழ் அமைந்த அகதி முகாம்கள் எதிர்பார்ப்பதுபோலவே எந்த அடிப்படை வசதிகளுமின்றி எந்நேரமும் தொற்று நோய்கள் பரவக்கூடியதாக உள்ளன. குழந்தைகளுக்குப் பாலில்லை. பிள்ளைகளுக்குப் படிப்பில்லை. பெரியவர்களுக்கு வேலையில்லை. மருத்துவ வசதி மட்டுமல்ல முகாம்களில் காவல் அவுட் போஸ்டுகளும் கூடக் கிடையாது.

கடந்த இரண்டாண்டு காலமாகவே இதற்கான முன் தயாரிப்புகளைச் சங்கப் பரிவாரங்கள் மேற்கொண்டு வந்தன. தொப்பி, தாடியுடன் வாழும் முஸ்லிம்கள் அனைத்துலக ஜிகாதிகளுடன் (global jihadis) தொடர்புபடுத்தப்பட்டு பயங்கரவாதிகளாகச் சித்திரிக்கப்பட்ட வெறுப்புப் பிரச்சாரம் ஒரு பக்கம். நவீன தோற்றப் பொலிவுடன் வெளிப்படும் முஸ்லிம் இளைஞர்களை ‘காதல் ஜிகாதி’களாகச் சித்திரிக்கும் சொல்லாடல்கள் இன்னொரு புறம். எங்காவது ஒரு ஜாட் பெண் ஒரு முஸ்லிம் இளைஞனுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தால் பயிற்றுவித்து இறக்கப்பட்டுள்ள இந்துத்துவ இளைஞர்கள் அவர்களைத் தாக்குவது அல்லது இதை ஒரு முகாந்திரமாக முன்வைத்து ஒரு பிரச்சினையை உருவாக்குவது என்பது வழக்கமானது. சில இடங்களில் இவர்களே முஸ்லிம்களைப்போல் ஒரு குல்லாயை அணிந்து கொண்டு இந்துப் பெண்களைக் கேலி செய்து பிரச்சினையை உருவாக்குவது அல்லது சுய தோற்றத்தில் முஸ்லிம் பெண்களிடம் வம்பு செய்வது என்றெல்லாமும் நடந்துள்ளது.

அதே நேரத்தில் இதற்கிணையாக இந்துத்துவ வெறுப்பு அரசியலும் ஜாட்கள் மத்தியில் கொண்டு செல்லப்பட்டுள்ளது. முன் குறிப்பிட்ட மகாஜாதிப் பஞ்சாயத்தில் எழுப்பப்பட்ட முழக்கங்களில் சில:

“பாகிஸ்தானா கபர்ஸ்தானா, முலிம்களே தேர்வு செய்யுங்கள்…!”

“மோடியே வா.. தேசத்தைக் காப்பாற்று..!.”

“நீ இரண்டு இந்துக்களைக் கொன்றால் நாங்கள் நூறு முஸ்லிம்களைக் கொல்வோம்..!”

ஜாட் சாதி கவுரவம் என்பது விரிக்கப்பட்டு தேசத்தின் கவுரவமாக உயர்த்தப்படுவதும், அந்த தேச கவுரவத்தைக் காப்பாற்றும் நாயகனாக மோடி முன்நிறுத்தப்படுவதும் கவனிக்கத் தக்கது. மகாபஞ்சாயத்தில் மோடியை முன்நிறுத்தும் முழக்கங்கள் பெரிய அளவில் இருந்துள்ளதை ஹர்ஷ் மாந்தர், சுகுமார் முரளீதரன், கமல் மித்ர ஷெனாய் முதலானோர் பங்குபெற்ற உண்மை அறியும் குழு சுட்டிக்காட்டியுள்ளது.

கலவரத்தைப் “பற்ற வைத்த” சம்பவமாகக் (triggering incident) கூறப்படும் ஆகஸ்ட் 27 நிகழ்வுக்கு முந்தையவற்றில் ஓரிரண்டு மட்டும்:

எட்டு மாதங்களுக்கு முன் உமேஷ் மாலிக், சந்திப் பல்யான் என்கிற பா.ஜ.க தலைவர்கள் நடத்திய பேரணி மற்றும் பொதுக்கூட்டத்தில் திரிசூலங்கள் வினியோகிக்கப்பட்டன. கடுமையான முஸ்லிம் வெறுப்புப் பேச்சுக்கள் உமிழப்பட்டன. 2012 மார்ச்சில் ஆர்.எஸ்.எஸ் அமைப்பு மோடியைப்போல ஈர்ப்புமிக்க தலைவர்கள் உ.பி யில் இல்லையென விமர்சித்தது. தொடர்ந்து ‘மோடி இராணுவம்” என்கிற அமைப்பை நடத்தும் வினோத் ஜெயின் என்கிற நபர் உ.பி க்கு வந்து சுமார் 2 இலட்சம் பேரைச் சந்தித்துக் கருத்துப் பரவல் செய்தது குறிப்பிடத் தக்கது.

ஜூன் 5, 2013ல் லிசாரைச் சேர்ந்த ஒரு இந்துப் பெண் 17 வயது முஸ்லிம் இளைஞனுடன் ‘ஓடிப் போனாள்’. இதை வைத்து ஒரு பெரிய வன்முறையை இந்துத்துவவாதிகள் கட்டவிழ்த்தனர். முஸ்லிம்கள் பலர் தம் இடங்களை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டனர். பெரிய அளவில் இந்துக்கள் மத்தியில் திரிசூலங்கள் வழங்கப்பட்டன் துணை இராணுவப் படை வரவழைக்கப்பட்டு 16 இந்துத்துவவாதிகள் கைது செய்யபட்டனர்.

ஆகஸ்ட் 9 அன்று தன் மகளிடம் வம்பு செய்த ஒரு இந்து வாலிபனைப் பலர் முன்னிலையில் அடித்திருந்த இத்ரிஸ் என்பவர் கொல்லப்பட்டார்.

தொடர்ந்து பல சம்பவங்கள் நடந்தன. சுருக்கம் கருதித் தவிர்க்கிறேன்.

ஆகஸ்ட் 27 சம்பவம் : .சகோதரியைக் கேலி செய்ததைக் கேட்கப்போன இடத்தில் ஷா நவாஸ் என்கிற முஸ்லிம் இளைஞனும் சச்சின் சிங், கவுரவ் சிங் என்கிற இரு இந்து இளைஞர்களும் கொல்லப்பட்டனர். யாருடைய சகோதரியை யார் கேலி செய்தது (eve teasing) என்பது குறித்து இரு எதிரெதிரான தகவல்கள் உள்ளன. எது உண்மை எனத் தெரியவில்லை. முதலில் ஷாநவாசும் தொடர்ந்து இந்து இளைஞர்களும் கொல்லப்பட்டனர் என்பது உறுதி. இது பெண் கேலி செய்யப்பட்ட சம்பவமே அல்ல, சைக்கிளில் சென்ற இருவர் மோதிக் கொண்டதால் ஏற்பட்ட பிரச்சினை என்பதாகவும் ஒரு கருத்துண்டு. எது உண்மையாக இருந்தபோதும் பெண்ணுடலின் தூய்மைக்குப் பங்கம் என்பதாகவே பிரச்சினை முன்னெடுக்கப்பட்டது.

ஊடகங்களும் கூட பிரச்சினையை இப்படித்தான் முன்வைத்தன. “பெண்ணைப் பின் தொடர்ந்து கேலி செய்ததே (Stalking) முசாபர்நகர் வன்முறைகளுக்குக் காரணம்” என்பது ஒரு இதழ் அளித்த தலைப்பு. Stalking என்பது புதிதாக உருவாக்கப்பட்டுள்ள பாலியல் வன்முறைகளுக்கு எதிரான சட்டத்தில் கடுங் குற்றமாக்கப்பட்டுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆக பின்புலமாக உள்ள இந்துத்துத்துவத்தின் வன்முறை அரசியல் மறைக்கப்பட்டு பெண்ணுடல் தொடர்பான கவுரவப் பிரச்சினையே வன்முறைகளின் காரணமாக முன் வைக்கப்பட்டது.

சமூக ஊடகங்களையும் இந்துத்துவவாதிகள் பெரிய அளவில் பயன்படுத்தினர். மீருட் வட்டத்திலுள்ள சந்தானா தொகுதி பா.ஜ.க சட்ட மன்ற உறுப்பினர் சங்கீத் சிங் சோம் தனது செல்போன் மூலம் கவ்ரவ், சச்சின் இருவரும் மூர்க்கமாகக் கொலை செய்யப்பட்ட காட்சி எனப் பரப்பிய வீடியோ நறுக்கு பெரிய அளவில் சமூக ஊடகங்களில் பகிரப்பட்டது. உண்மையில் அவ்வாறு பரப்பப் பட்ட காட்சி இரண்டாண்டுகளுக்கு முன் பாகிஸ்தானில் நடந்த ஒரு கொடூரக் கொலைச் சம்பவக் காட்சிதான். அதற்கும் இந்தக் கொலைகளுக்கும் தொடர்பில்லை என்பது இன்று நிறுவப்பட்டு சங்கீத் சிங் கைது செய்யப்பட்டுள்ளார்.

டைனிக் ஜக்ரான் என்னும் இந்தி நாளிதழில் வெளிவந்த செய்திகள் தலைப்பு மாற்றப்பட்டு சமூக ஊடகங்களில் பரப்பப்பட்டன. “முசாபர்நகரில் முஸ்லிம் பயங்கரவாதம் , இந்துக்கள் அச்சம்” என்பது அவ்வாறு பரப்பப்பட்ட தலைப்புகளில் ஒன்று. உண்மையில் அந்த இதழ் கொடுத்திருந்த தலைப்பு “பஞ்சாயத்திலிருந்து திரும்பும் வழியில் இருவர் கொல்லப்பட்டனர்” என்பதே. அதேபோல “கலகக்காரர்களைக் கண்டதும் சுட ஆணை” என்கிற தலைப்பு “பெருந்திரளில் இந்துக்களை முஸ்லிம்கள் கொன்று கொண்டுள்ளனர்” என்பதாக மாற்றிப் பரப்பப்பட்டது.

இதுபோல நவீன தொழில் நுட்பங்கள் மூலம் பொய்ச் செய்திகள் பரப்பபப்டுவது ஒருபக்கம் என்றால் இன்னொரு பக்கம் அடித்தள மக்களின் செய்தி பரப்பும் பண்டைய உத்திகளும் பெரிய அளவில் பயன்படுத்தப்பட்டன. எங்கே கப் பஞ்சாயத்துகள் கூட்டப்படுகின்றன, என்ன மாதிரி ஆயுதங்களுடன் வரச் சொல்லப்படுகின்றனர் என்பதையெல்லாம் வெளியே தெரியாமல் சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்கு அறிவிக்க இந்த உத்திகள் பயன்படுத்தப்பட்டன,

சரி, இதற்கெல்லாம் என்னதான் முடிவு? பெரிய அளவில் பா.ஜ.க இக்கலவரத்தின் பயனை இன்று அனுபவித்துள்ளது. ஜாட்களின் வாக்கு வங்கி அஜீத் சிங்கின் ராஷ்ட்ரீய லோக் தள்ளுக்குக் கூடப் போகாமல் சிந்தாமல் சிதறாமல் பா.ஜ.கவின் கைகளைச் சென்றடைந்துள்ளது. தருமபுரியில் இன்று வன்னியர் வாக்குகள் பா.மகவிடம் திரண்டிருப்பதுபோல.

வன்முறைக்குக் காரணமானவர்களே வன்றையின் “பலன்களை” அறுவடை செய்வது எத்தனை கொடுமை?

மன்மோகன்சிங் வந்து கலவரப் பகுதிகளைச் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு கொல்லப்பட்டவர்களின் குடும்பங்களுக்கு தலா இரண்டு லட்சம் என அறிவித்துச் சென்றுள்ளார். மனித உரிமை அமைப்புகள் வழக்கம்போல உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி விசாரணை, முகாம்களில் வசதிகளை மேம்படுத்துதல்’ இழப்பீடுகள் வழங்குதல், குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்படுதல் முதலியவற்றைப் பேசியுள்ளன.

தவறியும் கூட தங்களின் தேர்தல் வாக்குறுதிகளில் ஒன்றான “மதக் கலவரத் தடுப்புச் சட்டத்தை” நிறைவேற்றுவோம்; பத்து ஆண்டுகளாக முடக்கி வைக்கப்பட்ட இம் மசோதாவுக்கு உயிர் கொடுப்போம் எனச் சொல்ல மன்மோகன் சிங்கிற்கு வாய் வரவில்லை.

முசாபர்நகர் கலவரச் செய்திகளை வாசிக்கும்போது தமிழக ஒப்புமை நினைவுக்கு வருவதைத் தவிர்க்க இயலவில்லை. இங்குள்ள காதல் கவுரவச் சொல்லாடல்களில் இதுவரை மதம் கலக்க வழி இல்லாமற் போயுள்ளது ஒன்றே ஒரே வேறுபாடு

Posted on

டிசம்பர் 6 : அந்த மூவர்

டிசம்பர் 6 வந்துபோய்விட்டது. முஸ்லிம் அமைப்புகள் எல்லாம் ஒரு கூட்டம் அல்லது ஆர்பாட்டம் நடத்தி தங்கள் கடமையை நிறைவேற்றிவிட்டன. போலீஸ்காரர்கள் பத்து இடங்களில் அல்லது பதினைந்து இடங்களில் என ஏதோ ஒரு கணக்கைச் சொல்லி வெடிகுண்டு வைக்கத் திட்டம் எனச் செய்தி பரப்பி, ஒவ்வொரு பேருந்து மற்றும் ரயில் நிலையங்களிலும் பெட்டி படுக்கை எல்லாம் சோதனை செய்து, அவற்றை ஊடகங்களிலும் காட்டி, முஸ்லிம் பயங்கரவாதக் கட்டமைப்புக்குத் தங்கள் வருடாந்திர சேவையைச் செய்துவிட்டார்கள்.

மசூதி உடைக்கப்பட்டபோது “அந்த இடத்தில் மீண்டும் மசூதியை எழுப்பியே தீருவோம்” என வீர வசனம் பேசியவர்கள் எல்லாம் இப்போது அதிகம் வாய் திறப்பதில்லை. அப்படித் திறந்தாலும் “நீதிமன்றத்தில் வழக்கு உள்ளது. நீதி மன்றத் தீர்ப்பின்படி நடப்போம்” என்கிற ரீதியில் பேசி முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்கின்றனர். அலகாபாத் உயர்நீதிமன்றத் தீர்ப்பு வந்த பின்னும் இப்படிச் சொல்வதற்கு அவர்களுக்கு வெட்கமில்லை..

தங்களின் ‘பெட்’ கோரிக்கைகளுக்காகப் போராட்டும் நடத்தும் கட்சி மற்றும் இயக்கங்கள் தங்களுக்கு முஸ்லிம் ஆதரவும் உள்ளது எனக் காட்டிக் கொள்ள ஏதாவது ஒரு முஸ்லிம் அமைப்புத் தலைவரின் பெயரையும் துண்டறிக்கைகளிலும் போஸ்டர்களிலும் போடுவார்கள். இவர்களும் போய் அவர்களைக் காட்டிலும் படு தீவிரமாக அந்தக் கோரிக்கைகளை ஆதரித்துச் சூளுறைத்துத் திரும்புவார்கள். ஆனால் இவர்களைத் தங்களின் போராட்டங்களில் பயன்படுத்திக் கொண்டவர்கள் டிசம்பர் 6 வந்தால் காணாமற் போய் விடுவார்கள்.

என்னிடம் ஒரு முஸ்லிம் இதழுக்கு டிசம்பர் 6குறித்து ஒரு கட்டுரை கேட்டனர். “நாந்தான் வருடா வருடம் எழுதுகிறேனே. இப்போது என்ன புதுசா எழுதிடப் போறேன். உங்களைக் கூப்பிட்டு ஆர்பாட்டம் எல்லாம் நடத்துறாங்களே அந்தத் தலைவர்களிடம் எல்லாம் கேட்டுக் கட்டுரை வாங்கிப் போடுங்களேன். அவர்களின் ஆதரவு இந்தக் கோரிக்கைக்கு இருப்பதாவது உலகத்திற்குத் தெரியட்டும்” என்றேன். “என்ன சார் இது..” என்று நழுவி விட்டார்கள்.

டிசம்பர் 6 வரும்போதெல்லாம் என் நினைவில் மூன்று பேர் வந்து போவார்கள். 1949 டிசம்பர் 22 இரவு திருட்டுத்தனமாக மசூதியின் பூட்டை உடைத்து உள்ளே ராமர் சிலைகளை வைத்துவிட்டு அந்தக் கிரிமினல் கும்பல் ஓடியவுடன் மனம் பதைத்து அன்றைய கவர்னர் ஜெனரல் ராஜாஜி, உள்துறை அமைச்சர் வல்லபாய் படேல், உ.பி.முதல்வர் கே.சி.பந்த் முதலானோருக்கு ஒரு பிரதமர் என்ற முறையில் கண்டித்தும் வேண்டியும், முஷ்ருவாலா என்பவருக்கு ஒரு நண்பர் என்கிற வகையில் ஒன்றும் செய்ய இயலாத வேதனையை வெளிப்படுத்தியும் கடிதங்கள் எழுதிய நேருவைச் சொல்லவில்லை.

மசூதி இடிக்கப்பட்ட பின்பு ஆற்றப்பட்ட மூன்று எதிர்வினைகளைச் சொல்கிறேன். மசீதியை இடித்த கிரிமினல் கும்பல் அத்தோடு போகவில்லை. மசூதியின் மைய விதானம் இருந்த இடத்தில் இரு விக்கிரகங்களை வைத்து ஒரு தற்காலிகக் கூரையையும் அமைத்துவிட்டுத்தான் போனார்கள். நாட்டை ஆண்ட காங்கிரஸ் அரசு உடனே ஒரு சட்டம் இயற்றி அந்த இடத்தைக் கைப்பற்றி, சுற்றிலும் இரும்பு வேலி அமைத்து, ஆயிரக் கணக்கான துணை இராணுவத்தைக் கொண்டு குவித்து அந்தத் தற்காலிகக் ‘கோவிலுக்கு’ப் பாதுகாப்பு அளித்து வருகின்றனர். உள்ளே சகல பாதுகாப்புகளுடனும், வசதிகளுடனும் பூசை புனஸ்காரங்கள் நடக்கின்றன. சுற்றிலும் கடைகள். மசூதி இடிப்புக் காட்சியைக் காட்டும் குறுந்தகடு மற்றும் போட்டோ ஆல்ப விற்பனைகள், இனிப்புகள் மற்றும் விளையாட்டுச் சாமான்கள் விற்கும் கடைகள்… ஒரே திருவிழாக் கோலம் போங்கள்.

டிசம்பர் 9 : மசூதி இருந்த இடத்தில் மசூதிதான் என்றெல்லாம் எல்லோரும் வார்த்தைகளால் பசப்பிக் கொண்டிருந்தபோது ஒரே ஒருவர்தான், “குற்றச் செயலின் பலன்களாக (fruites of the crime) அந்த இடத்தில் அமைக்கப்பட்டுள்ள அந்தக் கொட்டகையையும் சிலைகளையும் முதலில் உடைத்து எறியுங்கள்” என்று கூறும் துணிச்சலைப் பெற்றிருந்தார். அவர்தான் மூத்த கம்யூனிஸ்ட் தலைவரும், மே.வங்க முதல்வருமான மறைந்த தோழர் ஜோதி பாசு.

பணி நிமித்தம் அந்த இடத்தைப் பார்வையிட வந்த மத்திய உள்துறைச் செயலர் மாதவ் கோட்போலிடம் உள்ளே சென்று பாலராமரை வணங்கிச் செல்லவில்லையா எனக் கேட்டனர், மாதவ் ஒன்றும் நாத்திகரோ கம்யூனிஸ்டோ அல்ல. இந்து மதத்தைப் பின்பற்றுபவர். இராமனை வணங்குபவர். “ஏகப்பட்ட பொய், ஏமாற்று, அப்பட்டமான வன்முறை ஆகியவற்றின் மூலம் அமைக்கப்பட்டுள்ள இதற்குள் கடவுள் இருக்க மாட்டார்” என்று கூறி உள்ளே செல்லாமல் அந்த இடத்தை விட்டகன்றார் மாதவ் கோட்போல்.

ஒரு சொத்து தன்னுடையது என வழக்காடி இருவர் வந்தால் நீதிமன்றம் என்ன செய்ய வேண்டும்? குற்ற நடைமுறைச் சட்டத்தின் 145வது பிரிவு இதற்குத் தெளிவாக விடை அளிக்கிறது. முதலில் அச் சொத்து பிரச்சினை தொடங்கும்போது “யாருடைய அனுபவத்தில் இருந்தது” (Fact of Actual Position) என்கிற உண்மையின் அடிப்படையில், “வன்முறையாகவும் தவறாகவும் பிடுங்கப்பட்டவர்களிடம்” (forcefully and wrongfully dispossessed) அதை ஒப்புவிக்க வேண்டும். மற்றவர் அதை ஏற்காத பட்சத்தில் அவர் உரிமை கோரி நீதிமன்றத்தில் ஒரு சிவில் வழக்கு தொடுக்கலாம்.

ஆனால் இங்கு என்ன நடந்தது? 145வது பிரிவு நேர் எதிராகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. சொத்து வன்முறையாகவும் திருட்டுத்தனமாகவும் அதைக் கைப்பற்றியவர்களிடம் ஒப்புவிக்கப்பட்டது. கைப்பற்றியவர்கள் அதை அனுபவிக்கவும், அதாவது வழிபாடு செய்யவும் அனுமதிக்கப்பட்டனர். 500 ஆண்டு காலம் அனுபவ பாத்தியதை உள்ள அச் சொத்திற்கு உரியவர்கள் சிவில்வழக்குப் போடத் தள்ளப்பட்டனர். இதற்கான ஆணையை ஒரு நீதிமன்ற நடுவர் இடுகிறார் (டிச 29, 1949). ஒரு மாவட்ட நீதிபதி இந்தப் புதிய நிலையில் எந்த மாற்றமும் கூடாது எனத் தடை (injunction) ஆணை அளிக்கிறார் (ஜன 19, 1950). உயர் நீதிமன்றம் அதை உறுதி செய்கிறது (ஏப் 26, 1955). அதுவரை ஒரு ஓரமாக நின்று அந்தச் சிலைகளுக்கு வழிபாடு செய்து கொண்டிருந்தவர்களுக்கு மசூதியின் பூட்டை உடைத்து முழுமையாகத் திறந்துவிட்டு பூசை வழிபாடுகள் செய்ய மாவட்ட ஆட்சியர் ஒரு நாள் உத்தரவிடுகிறார் (ஜன 25, 1986). 1992 டிசம்பரில் மசூதி உடைத்துத் தரைமட்டம் ஆக்கப்படுகிறது.

நிலத்தைக் கைப்பற்றிய மத்திய அரசு, குடியரசுத் தலைவரின் ஆணை ஒன்றின் மூலமாக, மசூதி இருந்த இடத்தில் அதற்கு முன் ஒரு இந்துக் கோவில் இருந்ததா எனக் கருத்துச் சொல்லுமாறு உச்ச நீதிமன்றத்தைக் கேட்டது. நல்ல வேளையாக இந்த அம்சத்தில் மட்டும், ஆம் இந்த அம்சத்தில் மட்டும் நீதிமன்றம் சரியாக நடந்து கொண்டது. 500 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக முஸ்லிம்களுக்கு அனுபவ பாத்தியதை உள்ள போது அங்கு அதற்கு முன் ஒரு கோவில் இருந்ததா இல்லையா என்கிற கேள்வி அர்த்தமற்றது. உச்சநீதிமன்றம் அந்தக் கோரிக்கையை ஏற்கவில்லை.

இப்படி மசூதி இருந்த இடத்தில் கோவில் இருந்ததா என்று உச்சநீதிமன்றத்திடம் கருத்துக் கேட்கப்பட்டதை அறிந்தபோது ஒருவர் பதறிப் போனார். அவரும் ஒரு நாத்திகரோ, கம்யூனிஸ்ட்டோ இல்லை முஸ்லிம் பிரச்சினைகளை முன்னெடுத்துச் செயல்பட்டவரோ அல்ல. நாடறிந்த ஒரு புகழ்பெற்ற வாழக்கறிஞர். சட்ட வல்லுனர். அவர்தான் என்.ஏ.பால்கிவாலா. இது அடிப்படை நீதிநெறிகளூகு அப்பாற்பட்டதாயிற்றே என்கிற அடிப்படையில் அவரது ஆத்திரம் அமைந்தது.

டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா நாளிதழில் அவர் கடிந்து எழுதிய கட்டுரை ஒன்றின் பெரும்பகுதியை என் குறு நூல் ஒன்றில் மொழியாக்கித் தந்துள்ளேன் (பாபர் மசூதி ; தீர்வும் தீர்ப்பும், பக்.22,23). அதில் சில வரிகள் மட்டும்:

“வரலாறு அல்லது தொல்லியல் தொடர்பான பிரச்சினைகளில் தீர்ப்புச் சொல்லுமாறு இந்த நாட்டின் ஆக உயர்ந்த நீதிமன்றத்தைக் கேட்பது அபத்தம்… பாபரால் மசூதி கட்டப்பட்ட இடத்தில் முன்னதாகக் கோவில் இருந்ததா என்பது குறித்து வரலாற்றறிஞர்கள் வேறுபட்ட கருத்துக்களைக் கூறியுள்ளனர். ராமன் அந்த இடத்துல்தான் பிறந்தான் என்பதற்குப் பெரிய அளவில் ஒப்புதலில்லை. ராமன் என்பவன் உண்மையிலேயே வாழ்ந்த ஒரு மனிதனா இல்லை கற்பனை செய்யப்பட்ட ஒரு அதி மனிதனா என்பதிலும் கருத்தொற்றுமை கிடையாது….

புராணம், வரலாறு, அல்லது இரண்டும் கலந்த கலவை குறித்து நீதிமன்றத்திடம் கருத்துக் கேட்பது நமது அரசியல் நிறுவனங்கள் எந்த அளவிற்குத் தகுதியற்றுப் போயுள்ளன என்பதற்கு ஒரு சான்றாக அமைகிறது.

வரலாறு, நம்பிக்கை, புராணம் மற்றும் உடனடி அரசியல் பிரச்சினைகள் குறித்து நீதிமன்றத்தை நாடுகிற நிலை மட்டுமின்றி, அதன் தீர்ப்பிற்காக ஆவலுடன் நிற்க நேர்ந்துள்ள நிலை ஜனநாயகத்திற்கான எல்லாத் தகுதியையும், நேர்மையையும் நாம் இழந்து நிற்பதையே காட்டுகிறது. எந்த நாடும் இப்படியான் பிரச்சினைக்கு நீதிமன்ரத்தை அணுகியதாக வரலாறே இல்லை.”

நீதிமன்றத்திற்கு இப்படியான பிரச்சினைகளில் முடிவு சொல்ல எந்தத் தகுதியும் கிடையாது என்பது மட்டுமின்றி நமது சாட்சியச் சட்டங்களிலும் இதற்கு இடமில்லை என்பதைச் சுட்டிக்காட்டிய பால்கிவாலா,

“அரசியல் புலத்திற்குள் நீதிமன்றத்தைப் பிடித்துத் தள்ளினால் அது நீதிமன்றத்தின் பெருமையைக் குலைக்கும். அதன் தகுதியைக் கீழறுப்புச் செய்யும்…..”

என்றார். வழக்கை விசாரித்த ஐந்து நீதிபதிகளும் நிச்சயம் பால்கிவாலாவின் இக்கட்டுரையைப் படித்திருப்பர். நீமன்றம் இந்தக் கருத்துக்கோரலை ஏற்காது தன் மரியாதையைக் காப்பாற்றிக் கொண்டது.

ஆனால் உச்சநீதிமன்றம் இவ்வாறு மறுத்த ஒன்றிற்கு அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றம் பஒப்புதல் அளித்தது. மசூதி இருந்த இடத்தை அகழ்ந்து கோவில் இருந்ததா எனப் பார்க்க ஆணையிட்டது (மார்ச் 5, 2003).

நல்லவேளை செப் 30, 2010க்கு முன்னேயே பால்கிவாலா இறந்து போனார், இல்லாவிட்டால் அலகாபாத் தீர்ப்பைக் கேட்டு மாரடைத்துச் செத்திருப்பார்.

ஒவ்வொரு டிசம்பர் 6 லும் இந்த மூவர், ஜோதி பாசு, மாதவ் கோட்போல், பால்கிவாலா இவர்கள் என் நினைவில் தோன்ற மறப்பதில்லை.

Posted on

ஆர்.கே. ராகவனின் எஸ்.ஐ.டி மோடிக்கு ‘க்ளீன் சிட்’ கொடுத்த வரலாறு

அம்பலப்படுத்துகிறார் மனோஜ் மிட்டா

முன் கதைச் சுருக்கம்: பிப் 28, 2002 – அகமதாபாத், அதாவது மோடியின் தலைமையகத்திற்கு அருகில் சமன்புரா என்கிற இந்துப் பெரும்பான்மையினர் வசிக்கும் பகுதியில் இருந்த ‘குல்பர்க் சொஸைடி’ எனும் நடுத்தர வர்க்க முஸ்லிம்கள் வசிக்கும் காலனி ஒன்றில் 69 முஸ்லிம்கள் கொன்று குவிக்கப்பட்டனர். 73 வயது முன்னாள் காங் எம்.பி ஈஷான் ஜாஃப்ரியும் இதில் ஒருவர். கண்ட துண்டமாக வெட்டி அவர் கொல்லப்பட்டார். கொல்லப்படுவதற்கு முன் காவல்துறையினர். காங் தலைவர்கள் என அவர் பலருக்கும் போன் செய்து, தன்னையும் மற்றவர்களையும் காப்பாற்றச் செய்த முயற்சி பலனற்றுப் போனது. “அவர் துப்பாக்கியை எடுத்துச் சுட முயன்றார் . கோபம் கொண்ட மக்களைக் கட்டுப்படுத்த இயலவில்லை” எனக் கூறிப் புன்னகைத்தது மோடியின் குஜராத் காவல்துறை.

2006ல் ஈஷான் ஜாஃப்ரியின் மனைவி ஸாகியா ஜாஃப்ரி, மோடி உள்ளிட்ட 63 பேர்கள் மீது இந்தப் படுகொலைகளுக்குக் காரணமானவர்கள், உதவி புரிந்தவர்கள் சதியில் பங்குபெற்றவர்கள் என முதல் தகவல் அறிக்கை பதிவு செய்து வழக்குத் தொடரப்ப்பட வேண்டும் என நீதிமன்றத்தைக் கோரி மனு அளித்தார். உச்ச நீதிமன்றம் 2008ல் முன்னாள் சி.பி.அய் இயக்குனர் ஆர்.கே.ராகவன் தலைமையில் நால்வர் கொண்ட ஒரு சிறப்புப் புலனாய்வுக் குழுவை (SIT) அமைத்து இது குறித்து விசாரித்து அறிக்கை அளிக்க ஆணையிட்டது.

பிப் 2012ல் ராகவன் தலைமையிலான எஸ்.ஐ.டி மோடி உட்பட அனைவரும் குற்றமற்றவர்கள் எனக் கூறி Clean chit அளித்துத் தன் அறிக்கையை சமர்ப்பித்தது. இதற்கு எதிராக ஸாகியா சமர்ப்பித்த மனுவை சென்ற டிசம்பரில், மோடியை பிரதமர் வேட்பாளராக இந்துத்துவ சக்திகள் அறிவித்த கையோடு, நீதிமன்றம் நிராகரித்தது. “ஆகா, நான் சொன்னது சரிதான் என நிரூபணமாகிவிட்டது (I am Vindicated) என்று குதூகலித்தார் ராகவன்.

இப்போது: “THE FICTION OF FACT-FINDING: MODI & GODHRA” BY MANOJ MITTA, HARPERCOLLINS | PAGES: 259 | RS.599 என்றொரு நூல், ராகவன் தலைமையிலான சிறப்புப் புலனாய்வுக் குழு எவ்வாறு மோடியைக் காப்பாற்றும் நோக்கத்துடன் செயல்பட்டு, காரியத்தைக் கச்சிதமாக நிறைவேற்றியுள்ளது என்பதை விரிவாக விளக்கி வெளிவந்துள்ளது. நூலாசிரியர் மனோஜ் மிட்டாவின் இது தொடர்பான கட்டுரை இவ்வார ‘அவுட்லுக்’ ஆங்கில இதழில் வெளிவந்துள்ளது. அதிலிருந்து சில பகுதிகளை மட்டும் இங்கே தருகிறேன். ஆங்கிலம் எளிதாக வாசிப்பவர்கள் முழுக் கட்டுரையையும், முடிந்தால் முழு நூலையும் வாசியுங்கள்.

1. ஸாகியாவின் புகார் மனு குஜராத்தின் 14 மாவட்டங்களில் நடந்த அனைத்துப் படுகொலைகளிலும் முதல் குற்றவாளியாக மோடியைக் குறிப்பிட்டிருந்தது. மனுவை விசாரித்த நீதியரசர் அர்ஜித் பசாயத் தலைமையிலான அமர்வு இது குறித்து விசாரித்து “உரிய சட்ட நடவடிக்கைகளை” மேற்கொள்வதற்கென ஒரு சிறப்புப் புலனாய்வுக் குழுவை (எஸ்.ஐ.டி) நியமித்தது. அதாவது குற்ற நடவடிக்கைச் சட்டம் 154 வது பிரிவின்படி ஸாகியாவின் மனுவைப் பரிசீலனை செய்து, “கைது செய்யப்பட வேண்டிய குற்றம்” (Cognizable Offence) என்றால், முதல் தகவல் அறிக்கை (FIR) ஒன்றைப் பதிவு செய்து விசாரணையைத் துவங்க வேண்டும் என்பது விதி. ஆனால் அடுத்த ஓராண்டு முழுவதும் சுமார் 163 சாட்சிகளை விரிவாக விசாரித்த ராகவனின் குழு எஃப்.ஐ.ஆர் எதையும் பதிவு செய்யவே இல்லை. ஒராண்டு காலம் நடைபெற்ற இந்த விசாரணைகளை வெறுமனே “முதற்கட்ட விசாரணை” எனப் பெயரிட்டு எஃப்.ஐ.ஆர் ஐப் பதிவு செய்வதைத் தவிர்த்தார் ராகவன்.

2. இந்த ‘முதற்கட்ட விசாரணை’ முடிந்த பின்னும் கூட எஃப்.ஐ.ஆர் பதிவு செய்வதைத் தவிர்த்த ராகவனின் எஸ்.அய்.டி, 2010 மே 12 அன்று, மோடியைத் தவிர்த்துவிட்டு இரண்டு போலீஸ் அதிகாரிகள் மற்றும் கோர்தான் ஸடாபியா எனும் அமைச்சர் ஆகிய மூவர் மீது, குல்பர்க் சொசைடி படு கொலைகள் குறித்து மட்டும் “மேலும் விசாரணை” நடத்த அனுமதி கோரி உச்ச நீதிமன்றத்தை அணுகியது. ஸாகியாவின் புகார் மனு குல்பர்க் சொசைடி படுகொலைகள் மட்டுமின்றி அனைத்துப் படுகொலைகளையும் விசாரிக்க வேண்டும் எனக் கோரி இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. எனினும் இராகவன் குழு அதைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. நீதியரசர் டி.கே ஜெயின் தலைமையிலான உச்ச நீதிமன்ற அமர்வு அதற்கு அனுமதியும் அளித்தது. எனினும் மோடியும் இந்த விசாரணையில் இணைத்துக் கொள்ளப்பட வேண்டும் எனப் பின் உச்ச நீதிமன்றம் ஆணையிட்டது. இந்தப் பின்னணியில், எஃப்.ஐ.ஆர் எதுவும் பதிவு செய்யப்படாமலேயே தன் “விசாரணையை” முடித்த ராகவனின் எஸ்.ஐ.டி, சென்ற பிப் 08, 2012 அன்று தன் “இறுதி அறிக்கையை” சமர்ப்பித்தது. ஸாக்கியாவின் மனுவில் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருந்த மோடி உள்ளிட்ட அனைவரும் “குற்றமற்றவர்கள்” என இதன் மூலம் சான்றளிக்கப்பட்டது.

3. மார்ச் 27, 2010 அன்று ஒரே ஒருமுறை மட்டுமே, அதாவது ராகவனின் ‘முதற்கட்ட விசாரணை’ யின் போது மட்டுமே மோடி விசாரிக்கப்பட்டார். மறுமுறை அவர் அழைக்கப்படவே இல்லை. எனவே குற்றச்செயல் குறித்துத் தகவல் அறிந்தவராகக் கருத்தப்படும் ஒருவரிடம் குற்ற நடவடிக்கைச் சட்டம் 161 வது பிரிவின் கீழ் பதிவு செய்யப்பட வேண்டிய வாக்கு மூலம் பதிவு செய்யப்படவில்லை. மோடி “மறு விசாரணைக்கு” அழைக்கப்பட்டிருந்தால் CrPc 161 ன் நிபந்தனைகளுக்கு அவர் கட்டுப்பட்டிருக்க நேந்திருக்கும். அதாவது அனைத்துக் கேள்விகளுக்கும் அவர் “உண்மையாகப் பதில் சொல்ல” நேந்திருக்கும் (subject to the universally recognised right against self-incrimination). 161 பிரிவின் கீழ் வேறு பலரிடம் வாக்குமூலங்கள் பெறப்பட்ட பின்னும் கூட மோடி மீண்டும் அழைக்கப்பட்டு அந்த வாக்குமூலங்களின் அடிப்படைகளில் விசாரிக்கப்படவே இல்லை.

4. மார்ச் 27, 2010 அன்று மோடி இரு அமர்வுகளில் 9 மணி நேரம் “விசாரிக்கப்பட்டர்”.. 71 கேள்விகளுக்குப் பதிலளித்தார். ஏ.கே. மல்கோத்ரா எனும் முன்னாள் சி.பி.அய் அதிகாரிதான் ‘விசாரணை’ செய்தார். மோடியின் கையொப்பத்துடன் கூடிய பதில்களை இணையத்தில் பார்க்கலாம் (உரிய சுட்டியை கட்டுரையில் காண்க). கேட்கப்பட்ட கேள்விகட்கு மோடி சொன்ன பதிலகளை எஸ்.ஐ.டி அப்படியே பதிவு செய்துள்ளது. எந்தக் குறுக்குக் கேள்வியும் கேட்கப்படவில்லை. மோடி சொன்னவை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டுள்ளன. மோடியின் கூற்றில் உள்ள எந்த முரண்களும், எந்த இடைவெளிகளும் கேள்விக்குள்ளாக்கப்படவே இல்லை. வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதானால் மோடி தரப்புச் சமாளிப்புகளைப் பதிவு செய்வதாக மட்டுமே ‘விசாரணை’ அமைந்துள்ளது. மற்றவர்களை விசாரிக்கும்போது இந்தப் போலீஸ்காரர்கள் எப்படியெல்லாம் நடந்து கொள்வார்கள் என்பதைச் சற்று யோசித்துப் பாருங்கள்.

5. ஒரு எடுத்துக்காட்டு: பிப் 27, 2002 மாலை கோத்ரா ரயில் எரிப்பு மற்றும் அதில் பலர் கொல்லப்பட்ட நிகழ்வு குறித்து, அதை ஒரு “பயங்கரவாதச் செயல்” என மோடி பேசியது அடுத்த நாள் தொடங்கிய வன்முறைகளுக்கு மிக முக்கியமான காரணமாக அமைந்தது என்பது அவர் மீதான் ஒரு முக்கியக் குற்றச்சாட்டு. கோத்ரா ஒரு “அதிர்ச்சி அளிக்கக்கூடிய செயல் என்ற போதிலும் அது ஒரு முன் கூட்டித் திட்டமிட்ட பயங்கரவாதச் செயல் அல்ல” என கோத்ரா குறித்த விசாரணை ஆணையம் தெளிவாகக் கூறியுள்ளது. எனினும் எந்த விசாரணைக்கும் முன்னதாக சம்பவத்தன்றே அதை ஒரு “முன்கூட்டித் திட்டமிட்ட பயங்கரவாதச் செயல்” என மோடி கூறியுள்ளார். இரட்டைக் கோபுரங்கள் அமெரிக்காவில் தகர்க்கப்பட்டது, இந்தியப் பாராளுமன்றம் தாக்கப்பட்டது ஆகியவற்றை ஒட்டி “முஸ்லிம் பயங்கரவாதச் சொல்லாடல்” ஒன்று கட்டமைக்கப்பட்டிருந்த சூழலில் மோடி இவ்வாறு கூறியது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆனால் இது குறித்த கேள்வியை மல்ஹோத்ரா மோடிக்கு மிகச் சாதகமான முறையில் முன்வைக்கிறார். கேள்வியில் “பயங்கரவாதம்” என்கிற சொல் மிகக் கவனமாகத் தவிர்க்கப்படுகிறது. மாலையில் பேசிய அந்தப் பேச்சு குறித்ததாக அந்தக் கேள்வி அமையாமல் மதியம் சட்டமன்றத்தில் பேசியது குறித்த கேள்வியாக அது முன்வைக்கப்படுகிறது.

மல்ஹோத்ரா: கோத்ராவை முன்கூட்டித் திட்டமிடப்பட்டது எனவும், பாக் மற்றும் ஐ.எஸ்.ஐ அதற்குப் பின்னால் இருந்தது எனவும் நீங்கள் அறிவித்தீர்களா? அப்படியாயின் எந்த அடிப்படையில் அதைச் சொன்னீர்கள்?

மோடி: நான் சட்டமன்றத்தில் அப்படி எதுவும் சொல்லவில்லை. மீடியாவில் ஏதோ கேட்டார்கள். புலன் விசாரணை முடியுமுன் ஏதும் சொல்ல முடியாது என நான் சொன்னேன்.

அடுத்த கேள்வி என்னவாக இருந்திருக்க வேண்டும்? “விசாரணை முடியுமுன் ஏதும் சொல்ல இயலாது எனச் சொன்ன நீங்கள் அன்று மாலையே எப்படி அதை ஒரு திட்டமிட்ட பயங்கரவாதச் செயல் என்றீர்கள்?” என்றுதானே கேட்டிருக்க வேண்டும்? ஆனால் ‘விசாரணை’, இல்லை உரையாடல் இப்படித் தொடர்கிறது:

மல்ஹோத்ரா: கோத்ராவில் ஊடகத்துறையினரை நீங்கள் சந்தித்தீர்களா?

மோடி: கோத்ரா மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்தில் நான் இருந்தபோதூ ஏராளமான ஊடகத் துறையினர் வந்திருந்தனர். நான் அவர்களிடம் நிகழ்ந்தவற்றைச் சுருக்கமாகச் சொன்னேன். குற்றவாளிகள் தப்பிக்க இயலாது என்றேன். பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்குத் தலா 2 லட்சம் இழப்பீடு அளிக்கப்படும் என்றேன். மாக்களை அமைதியாக இருக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டேன். சம்பவ இடத்தில் இருந்தவர்கள் மற்றும் காயம்பட்டவர்கள் சொன்ன உண்மைகளிலிருந்து நடந்த சம்பவம் தீவிரமான, முன்கூட்டியத் திட்டமிட்ட ஒன்று எனத் தோன்றுகிறது எனவும் அவர்களிடம் சொன்னேன்.

கவனியுங்கள். பிப் 27 அன்று வெளியிடப்பட்ட அதிகாரபூர்வமான பத்திக்கைச் செய்தியில் “நேரடி ஆய்வில் அது முன் கூட்டித் திட்டமிட்ட பயங்கரவாதச் செயல்” என மோடி கூறியதாக உள்ளது. (On the strength of his “spot assessment of the situation”, it quoted Modi as saying that the Godhra incident was a “preplanned inhuman collective violent act of terrorism”). ஆனால் அதை மோடி எப்படியெல்லாம் வளைத்து, திரித்துப் பசப்புகிறார் என்பதையும், அதை மல்ஹோத்ரா – ராகவன் குழுவினர் கண்டு கொள்ளாமல் புன்னகைத்து மகிழ்ந்து உட்கார்ந்திருந்தனர் என்பதையும் சற்று யோசித்துப் பாருங்கள். “ஆனால் அரசு அறிவிப்பில் நீங்கள் அதை ஒரு முன்கூட்டித் திட்டமிட்ட பயங்கரவாதச் செயல் என்று கூறியதாக அல்லவா இருக்கிறது? அதெப்படி ஒரு “ஸ்பாட் இன்வெஸ்டிகேஷனில்” அது ஒரு முன்கூட்டிய திட்டமிட்ட செயல் எனக் கண்டுபிடித்தீர்கள்? இது நீங்கள் அன்று மதியம் விசாரணை முடியுமுன் ஏதும் சொல்ல இயலாது எனச் சொன்னதிலிருந்து முரண்படுகிறதே” என்றெல்லாம் கேட்டிருக்க வேண்டாமா? உண்மையான விசாரணை என்றால் கேட்டிருப்பார்கள். ஆனால் இது கட்டித் தழுவுக் கொஞ்சி மகிழ்ந்த நாட்கமல்லவா?

6. இன்னொரு கேள்வியும் பதிலும்:

மல்ஹோத்ரா: குல்பர்க் சொசைடியில் ஒரு கும்பல் தாக்குதல் நடத்திய செய்தி உங்களுக்கு வந்த்ததா? அப்படியாயின் யார் மூலம் எப்போது வந்தது? அதை ஒட்டி என்ன நடவடிக்கை எடுத்தீர்கள்?

மோடி: எனக்கு நினைவுள்ளவரை (to the best of my knowledge) அன்று இரவு நடந்த சட்ட ஒழுங்கு தொடர்பான ஆய்வுக்கூட்டத்தில்தான் மெகானி நகர் பகுதியில் உள்ள குல்பர்க் சொசைடியிலும், நரோடா பாடியாவிலும் நடந்த தாக்குதல்கள் பற்றி எனக்குச் சொல்லப்பட்டது.

ராகவனின் எஸ்.ஐ.டி அறிக்கையின்படி (பக்.256) மோடி சொல்லும் இந்த ஆய்வுக் கூட்டம் பிப் 28 இரவு 8.30 மணிக்கு நடந்துள்ளது. அதே ராகவனின் அறிக்கையில் (பக்.494), அகமதாபாத்தில், மிக அருகில் நடந்த, 69 பேர்கள் கொடூரமாகக் கொலை செய்யப்பட்ட குல்பர்க் சொசைடி கொடூரம் நிகழ்ந்த நேரம் அன்று மதியம் 3.45 எனக் கூறப்பட்ட்டுள்ளது. சுமார் ஐந்து மணி நேரம் கழித்துத்தான் நிர்வாகத் திறமை மிக்க இந்த முதலமைச்சரின் அறிவுக்கு இப்படி 69 பேர்கள், அதில் ஒரு முன்னாள் நாடாளுமன்ற உறுப்பினரும் அடக்கம், படு கொலை செய்யபட்டது தெரியுமாம். குல்பர்க் சொசைடி முற்றுகையும் கொலைகளும் எட்டு மணிநேரம் நடந்தது. காவல்துறை கூடுதல் ஆணையர் எம்.கே. டான்டனுக்கு அது மாலை 4 மணிவாக்கில்தான் தெரிந்தது என்கிற கூற்று உண்மை என்றே கொண்டாலும், அதற்குப் பின் அய்ந்து மணி நேரம் அருகிலுள்ள முதலமைச்சர் மோடிக்கு இந்தத் தகவல் தெரியவில்லை என்றால் இதை என்ன சொல்வது? எப்படி நம்புவது?

தான் விரும்பிய ஒரு பெண்ணின் ஒவ்வொரு நிமிட அசைவையும் கண்காணிக்க முடிந்த மோடிக்கும் அவரது போலீசுக்கும் 69 பேர் எட்டு மணி நேரம் முற்றுகை இடப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டது தெரிந்திருக்கவில்லை, சொல்லப்படவில்லை என்பதை நாம் நம்பித்தான் ஆக வேண்டுமா?

சரி, அதையும் நாம் நம்பித் தொலைப்பதாகவே வைத்துக் கொள்வோம். எட்டு மணி நேரம் முதலமைச்சருக்கு, இப்படியான ஒரு சம்பவத்தை, இப்படியான ஒரு சூழலில், தகவல் தெரிவிக்காதது ஒரு மாபெரும் குற்றம். இந்தக் குற்றம் நடந்தது பிப் 28, 2002ல். மோடி விசாரணைக்கு வந்தது மார்ச் 27, 2010ல். இடையில். எட்டு ஆண்டுகள் ஓடிவிட்டன. “மோடி, இந்தக் குற்றத்திற்காக நீர் எத்தனை போலீஸ் அதிகாரிகள் மீது நடவடிக்கை எடுத்தீர்?” என்கிற கேள்வியை ராகவன் குழுவினர் கேட்டிருக்க வேண்டாமா?

ஏன் கேட்கவில்லை?

வாயில் கொழுக்கட்டையா இருந்தது?

(தொடரும்.- அடுத்த சில நாட்கள் வேலை உள்ளது. இந்தக் கட்டுரையின் அடுத்த சில பத்திகளை அக்கறை உள்ள நண்பர்கள் யாராவது மொழி பெயர்த்து அல்லது நான் செய்துள்ளதைப்போல தழுவிய கட்டுரையாக்கி வெளியிட முயற்சியுங்களேன்)

Posted on

கொலைகார ஐ.பி.எஸ் வன்சாராவின் பதவி விலகலும் ஆணைப் பொறுப்பும்

போலி என்கவுன்டர் கொலைகளுக்காக வழக்குகளை எதிர்கொண்டு சிறைகளில் கிடக்கும் சுமார் 32 குஜராத் போலீஸ் உயரதிகாரிகளின் தலைவனும் ஷொராபுதீன் ஷேக், துளசிராம் பிரஜாபதி, இர்ஷத் ஜெஹான் முதலானவர்களின் போலி என்கவுன்டர் கொலைகளை நிகழ்த்தியவனுமான டி.ஐ.ஜி வன்சாரா, விரக்தியின் உச்சத்தில் தன் பதவியை ராஜினாமா செய்துள்ளது இன்று பத்திரிக்கைகளில் தலைப்புச் செய்தியாகி உள்ளது.

இந்த விரக்தி நிலையை எட்டுவதற்கு முன் பல தந்திரங்களைப் பயன்படுத்தித் தப்ப முயன்றவன் வன்சாரா, இது குறித்து நான் அவ்வபோது எழுதியுள்ளேன். காவல் நீடிப்பு மற்றும் விசாரணைக்காக நீதிமன்றத்துக்கு அழைத்து வரும்போது தன் சாதிக்காரர்களைத் திரட்டி நீதிமன்ற வாசலில் நிறுத்தி, “வருது வருது யாரு பாரு, குஜராத்தின் சிங்கம் வருது” என முழக்கமிட்டுத் தன் கைதை அரசியலாக்குவது ஒரு தந்திரம். மற்றது தேசத் துரோகிகளால் இந்தத் தேசத்திற்கு வந்த ஆபத்தைப் போக்கிய வீர தீர தேசபக்தனாகத் தன்னை முன்னிறுத்தி வீர வசனங்களை நீதிமன்றங்களிலும், பத்திரிக்கையாளர்கள் முன்னும் கக்குவது. தெரியாமலா சொன்னார் தந்தை பெரியார், ஒருமுறை இரு முறை அல்ல. திருப்பித் திருப்பித் திருப்பிச் சொன்னாரே, “அயோக்கியர்களின் கடைசிப் புகலிடம் தேசபக்தி” என்று. வன்சாரா, மோடி வகையறாக்கள் எல்லாம் தங்களைத் தேசபக்தர்கள் எனச் சொல்லும் போதுதான் பெரியார் சொன்ன இன்னொரு வாசகத்தின் கருத்தும் புரிகிறது. அது: “நான் தேசபக்தன் அல்லன், நான் தேசத் துரோகி என அழைக்கப்படுவதில் பெருமை கொள்பவன்”

நிற்க. வன்சாரா தன் ராஜினாமாக் கடிதத்தில் கூறியுள்ள கீழ்க்கண்ட வாசகங்கள் முக்கியமானவை:

“போலி என்கவுன்டர் எனக் குற்றம் சாட்டப்பட்டு பல்வேறு என்கவுன்டர் கொலைகளுக்காக என்னையும் என் அதிகாரிகளையும் குஜராத் சி.ஐ.டியும், மத்திய சி.பி.ஐயும் கைது செய்துள்ளன. இக் குற்றச்சாட்டு உண்மையானால், துளசிராம், ஷொராபுதீன், சாதிக் ஜமால், இஷ்ரத் ஜெஹான் ஆகிய நான்கு என்கவுன்டர் வழக்குகளை விசாரிக்கும் சி.பி.ஐ புலனாய்வு அதிகாரிகள், (இதற்கான) கொள்கை வகுத்தவர்களையும் கைது செய்ய வேண்டும். களத்தில் நின்று செயல்பட்ட அதிகாரிகளாகிய நாங்கள் அரசின் பிரக்ஞை பூர்வமான கொள்கைகளை வெறுமனே நிறைவேற்றியவர்கள் மட்டுமே. அதுவே (அதாவது அரசே) நெருக்கமாக நின்று எங்களின் (இந்த) நடவடிக்கைகளை உற்சாகமூட்டி, மேற்பார்வையிட்டு வழி நடத்தியது. இந்த தர்க்கத்தின்படி, இந்த அரசு (அதாவது மோடி அரசு) இன்று இருக்க வேண்டிய இடம் காந்தி நகர் அல்ல. மாறாக அது இருக்க வேண்டிய இடம் நவி மும்பையின் டலோஜா மத்திய சிறை அல்லது அகமதாபாத்திலுள்ள சபர்மதி மத்திய சிறைதான் என நான் உறுதியாகக் கருதுகிறேன்..”

கடுமையான வாசகங்கள்தான். விரக்தியின் உச்சம் வன்சாராவை உண்மைகளைக் கக்க வைத்துள்ளது. பத்தொனபது வயதுக் கல்லூரி மாணவியைக் கடத்திச் சென்று சட்ட விரோதக் காவலில் வைத்து அவளோடு இன்னும் மூவரையும் ஒரு காரில் அமர்த்திச் சுட்டுக் கொன்று கைகளில் ஆயுதங்களைத் திணித்துப் படம் எடுத்துப் பத்திரிக்கைகளுக்கு அளித்த கும்பலின் தலைவனுக்குக் கடைசியாக ஞானம் கிட்டியுள்ளது எனச் சொல்லலாமா?

தெரியவில்லை. அது பிரச்சினை இல்லை. தாங்கள் குற்றவாளி என்றால் அமித் ஷா, மோடி ஆகியோரும் குற்றவாளிகள்தன் எனச் சொல்ல வேண்டிய தருணம் வான்சாராவுக்கு வந்துவிட்டது என்பது வெளிப்படை. “இந்த அரசின் வழிகாட்டலில்தான் இவ்வளவும் செய்தோம்” எனச் சொல்வதற்கு வேறென்ன பொருள்?

அது கிடக்கட்டும். இத்தகைய நிலைமை இனி யாருக்கும் வரக்கூடும் என்பதை நம் என்கவுன்டர் ஸ்பெஷலிஸ்டுகள் மட்டுமல்ல, எல்லாக் காவல்துறையினரும் உணர வேண்டும்.

இந்த நாட்டு ஜனநாயகத்திலும், நீதி வழங்கு முறையிலும் ஆயிரம் குறைபாடுகள் இருப்பது உண்மைதான், ஆனால் நூறில் ஒன்றிலாவது இப்படி ஆகும் அளவிற்கு இந்த நாட்டில் இன்னும் ஜனநாயகம் ஒட்டிக் கொண்டுள்ளது என்பது குறித்து இவர்கள் எச்சரிக்கை கொள்ள வேண்டும்.

இந்த நாட்டு மனித உரிமை அமைப்புகள் ரொம்ப ரொம்பப் பலவீனமானவைதான். பெரிய மக்கள் ஆதரவு அற்றவைதான். பொதுப் புத்தி அவர்களுக்கு எதிராக உள்ளது என்பதும் உண்மைதான். ஆனால் அர்ப்பணிப்பு மிக்க மனித உரிமைப் போராளிகள், பல்வேறு இன்னல்களுக்கும் இடையில் தொடர்ச்சியாக நடத்தும் போராட்டங்கள் முற்றிலும் பயனற்றவையாகி விடாது என்பதை இவர்கள் மனதில் பதித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

இந்த நாட்டு மக்கள் தம் இரத்த சொந்தங்கள் அரச வன்முறைகளால் சித்திரவதைகளுக்கும் வன்கொலைகளுக்கும் உள்ளாக்கப்படுவதைக் காலப்போக்கில் மறந்து தத்தம் வாழ்வையாவது காப்பாற்றிக் கொள்வோம் என்கிற நிலையில் வாழ்ந்து மடிபவர்களாக இருக்கலாம்தான். ஆனால் பல்வேறு சிரமங்கள், செலவினங்கள், மிரட்டல்கள் ஆகியவற்றுக்கும் மத்தியில் நீதிக்காகக் கடைசி வரை போராடுகிறவர்களும் இங்கு இருக்கவே செய்கிறார்கள் என்பதை இவர்கள் நெஞ்சில் நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

மோடி ஒன்றும் வன்சாரா கும்பல் கொலையாளிகள் என்பதால் அவர்களைக் கைவிட்டு விட்டதாகக் குழந்தைகள் கூட நம்பமாட்டார்கள். அவர் இந்தக் கொலையாளிகளைக் காப்பாற்ற மனதார நினைத்தும், அவர்களுக்காக இரத்தக் கண்னீர் சிந்தியும், அதைத் தவிர வேறெதையும் செய்ய இயலாத நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளார் என்பதையும், இந்த நிலை யாருக்கும் வரலாம் என்பதையும் என்கவுன்டர் கொலையாளிகள் மனங்கொள்ள வேண்டும்.

இறுதியில் ஒன்றை நினைவுபடுத்திக் கொள்வோம். கடந்த பத்தாண்டுகளாக நிலுவையில் இருக்கும் ஒன்று “மதக் கலவரத் தடுப்புச் சட்ட வரைவு”. இரு முறை முன்வைக்கப்பட்டு, விமர்சனங்களின் அடிப்படையில் திருத்தப்பட்டு, இந்துத்துவ அமைப்புகளின் கடும் எதிர்ப்பாலும், மென்மை இந்துத்துவக் கட்சியான காங்கிரசின் நேர்மை இன்மையாலும் முடக்கி வைக்கப்பட்டுள்ளது இந்த வரைவு. இதில் இன்னும் கூடச் சில குறைபாடுகள் இருந்தபோதும் முதன்முதலாக ஓரு முன்மாதிரியான பாராட்டுக்குரிய அம்சத்தை உள்ளடக்கியுள்ளது இந்த வரைவு.

அதுதான் command responsibility எனப்படும் ஆணைப் பொறுப்பு. மதக் கலவரங்கள் முதலானவற்றில் இரு கொடுமைகள் வழக்கமாகச் சாத்தியமாகின்றன. ஒன்று மேலிடத்து வாய்மொழி ஆணை எனச் சொல்லி வன்முறைகளைத் தடுக்காமல் உயரதிகாரிகள் தம் பொறுப்பிலிருந்து நழுவுவது. மற்றது அரசின் கொள்கை நடவடிக்கைளின் வழிகாட்டலில் அதிகாரிகள் வன்கொலை உட்படக் குற்றங்களைப் புரிவது. இரண்டிற்கும் கண்முன் எடுத்துக்காட்டாக இதோ மோடியின் குஜராத் நம்முன்.

ஒரு வன்முறை நிகழும்போது மேலிருந்து ஆணை வந்ததெனச் சொல்லி ஒரு அதிகாரி வாளாவிருக்க இயலாது. அதேபோல அந்த வன்முறைக்கு எதிரான நடவடிக்கைக்குக் களத்தில் உள்ள அதிகாரி மட்டுமல்ல அந்தத் துறை அமைச்சர் வரை, ஏன் குஜராத் 2002 போன்ற நிகழ்வுகளில் முதலமைச்சர் வரை ஆணைப் பொறுப்பு உண்டு.

இந்த அளவிற்கு மதக் கலவரத் தடுப்புச் சட்டம் ஆணைப் பொறுப்பை விரிவாக்கவில்லை ஆயினும், கொள்கை அளவில் அது ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு சட்ட வரைவுக்குள் கொண்டும் வரப்பட்டுள்ளது.

அதுபோலவே இர்ஷத் ஜெஹான் போன்ற “அரசின் கொள்கை வழிகாட்டலில்” நடை பெறும் போலி என்கவுன்டர் கொலைகள் போன்றவற்றிலும் களத்தில் உள்ள அதிகாரிகளோடு, அமைச்சர், முதலமைச்சர் உள்ளிட்ட அரசின் கொள்கை வகுப்பாளர்களும் ஆணைப் பொறுப்பேற்க வேண்டும். அதே நேரத்தில் அரசின் கொள்கை வழிகாட்டலில் நாங்கள் கொலை செய்தோம் என ஒரு என்கவுன்டர் கொலையாளி தப்பித்துக் கொள்ளலாகாது. அவருக்கும் சட்டப்படிச் செயல்பட வேண்டிய ஆணைப் பொறுப்பு உள்ளது.

காவல்துறைச் சீர்திருத்தம் (Police Reform) என்பது பலமுறை பல்வேறு ஆணையங்களால் சுட்டிக் காட்டப்பட்டும் அது இங்கு இன்றுவரை நிறைவேற்றப்படவில்லை. ஆணைப் பொறுப்பை உள்ளடக்கியக் காவல்துறைச் சீர்திருத்தமும், மதக் கலவரத் தடுப்புச் சட்ட நிறைவேற்றமும் இன்றைய உடனடித் தேவை.

என்கவுன்டர் கொலைகளைத் தடுப்பதற்கு மேற்கொள்ள வேண்டிய மேலும் சில உடனடிச் சீர்திருத்தங்கள்:

1.காவல்துறை மற்றும் ஆயுதப்படைகள் மீதான என்கவுன்டர் கொலைக் குற்றச்சாட்டுகளை விசாரித்து விரைவாக நீதி வழங்கும் ஒரு தனி அமைப்பு (special agency) உருவாக்கப்படவேண்டும்.

2.குஜராத் என்கவுன்டர் கொலை விசாரணைகளைப் பொருத்தமட்டில் அது இன்று IB, CBI, மாநில CID ஆகிய உளவு மற்றும் புலனாய்வு நிறுவனங்களுக்கிடையிலான மோதலாகவும் வெளிப்பட்டுள்ளது. உலகிலுள்ள ஜனநாயக நாடுகள் அனைத்திலும் உளவு நிறுவனங்கள் அனைத்தும் நாடாளுமன்ற / சட்டமன்ற மேற்பார்வைகளுக்கு (Over View) உட்பட்டே செயல்படுகின்றன. அரசியல் சட்ட அடிப்படையிலான ஒரு ஜனநாயகக் குடியரசு என்கிற வகையில் இந்திய உளவு நிறுவனங்களும் நாடாளுமன்ற / சட்டமன்ற மேற்பார்வைக்குட்பட்டதாக மாற்றப்பட வேண்டும்.

2.ஜனநாயக அமைப்பில் உளவு நிறுவனங்களும் (intelligence agencies), புலனாய்வு நிறுவனங்களும் (investigative agencies) தனித்தனியாக இயங்க வேண்டும். உளவு நிறுவனங்கள் பல நேரங்களில் சட்டத்திற்கு அப்பாற்பட்ட நெறிமுறைககளைக் கையாள்கின்றன (Clandestine organisations). இவை சேகரிக்கும் உளவுகளுக்கு (intelligence) சாட்சிய மதிப்பு (evidential value) கிடையாது. புலனாய்வு நிறுவனமே புலனாய்ந்து, வழக்கைப் பதிவு செய்து, நீதிமன்றத்தில், உரிய சாட்சியங்களின் அடிப்படையில் குற்றத்தை நிறுவ வேண்டும். இந்தியாவில் மட்டுமே இந்த இரண்டும் இணைக்கப்பட்டு, அதாவது உளவு நிறுவனமே, புலனாய்வு நிறுவனமாகவும் செயல்படும் நிலை உள்ளது. இது பல மனித உரிமை மீறல்களுக்குக் காரணமாகிறது. எ.கா: தமிழ்நாட்டில் செயல்படும் ‘கியூ’ பிரிவு போலீஸ். இந்த போலீசுக்கு சீருடை, பெயர் தாங்கிய காவல் நிலையம், தொலை பேசி எண் எதுவும் கிடையாது, தற்போது இந்திய அளவில் உருவாக்கப்பட உள்ள ‘தேசிய பயங்கரவாத எதிர்ப்பு மையம்” (NCTC) என்பதும் இப்படியான ஒன்றுதான். இது முடிவுக்குக் கொண்டு வரப்பட வேண்டும்.

4. பாட்லா ஹவுஸ் (டெல்லி) என்கவுன்டர் கொலைகளைச் சுதந்திரமாக விசாரித்து அறிக்கை அளிக்குமாறு டெல்லி உயர்நீதி மன்றம், தேசிய மனித உரிமை ஆணையத்திற்கு (NHRC) உத்தரவிட்டபோது, அது என்கவுன்டர் செய்த காவல் துறையின் அறிக்கையை அப்படியே விழுங்கிக் கக்கியது. காவல்துறைக்கு clean chit கொடுத்தது. தேசிய மனித உரிமை ஆணைய அமைப்பு விதிகளின்படி தலைவரைத் தவிர்த்து ஒரு உறுப்பினர் முன்னாள் மாநில உயர்நீதிமன்ற நீதிபதியாகவும், மற்றொருவர் முன்னாள் உச்சநீதிமன்ற நீதிபதியாகவும் இருக்க வேண்டும். மேலும் இரு உறுப்பினர்கள் மனித உரிமைகள் தொடர்பான விரிந்த அறிவும் ஞானமும் உடையவர்களாக இருக்க வேண்டும். இது நாள்வரை இவ்விரு உறுப்பினர்களும் CBI, NIA முதலான புலனாய்வு நிறுவனங்களின் முன்னாள் தலைவர்களிலிருந்தே நியமிக்கப்பட்டனர். இந்தியாவின் மிகப் பெரிய மனித உரிமை மீறல் நிறுவனங்களாக உள்ள காவல்துறைகள் சார்ந்த அதிகாரிகளுக்கு மனித உரிமை ஆணையத்தில் இடமிருக்கக் கூடாது. மாறாக இவ்விரு உறுப்பினர்களும் தகுதிமிக்க மனித உரிமைப் போராளிகளிலிருந்து நியமிக்கப்பட வேண்டும்.

ஆனால் இவை எல்லாவற்றையும்விட நமக்குப் பாதுகாப்பு நமது விழிப்புணர்வு மட்டுமே.