Category: கட்டுரைகள்

இரண்டு நாட்களாக இரயில் பயணம். என்னதான் குளிர் பெட்டியானாலும் நம் இயக்கம் குறுக்கப்படுவது எல்லாவற்றையும் முடக்கி விடுகிறது. ஒரு கட்டுரை டைப் செய்து அனுப்பினேன். அதற்கு மேல் ஒன்றும் செய்ய இயலவில்லை.

இன்று முழுவதும் டெல்லியில் UAPA சட்டத்திற்கு எதிரான மாநாடு. மாலைக் கருத்தரங்கில் சுமார் 5000 பேர் கலந்துகொண்டனர். ஏகப்பட்ட தலைவர்கள் இந்தக் கொடூர சட்டத்திற்கு எதிராகக் கண்டன உரையாற்றினர்.

காலையில் இச்சட்டத்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுடன் ஒரு உரையாடல் நடைபெற்றது. நானும் மகாராஷ்டிராவைச் சேர்ந்த வழக்குரைஞர் ஷப்னாவும் ஒரு பேனலில் இருந்தோம். மூன்று மணி நேரத்தில் நால்வரின் சோக அனுபவங்களுக்குக் காது கொடுக்க முடிந்தது.

ஒவ்வொன்றும் இங்கே உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டிய நெஞ்சை உருக்கும் அனுபவங்கள்தான். நேரமில்லை. ஒன்றை மட்டும் இங்கே பதிகிறேன்.

சென்ற வாரம் ஹைதராபாத் சென்றபோது சந்தித்த அந்தப் பையனை, அல்லது அழகிய தோற்றத்துக்குரிய இளைஞனை மீண்டும் பார்த்தபோது ஒரு கணம் துணுக்குற்றேன், ஆவலுற்றேன். ஓடிச்சென்று அவன் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டேன்.

அவனை நான் சென்ற வாரம் ஹைதராபாத்தில் பார்த்தேன். இதே UAPA சட்டத்திற்கெதிரான கூட்டத்திற்கு வந்திருந்தவர்களில் அவனும் ஒருவன். அவன், இவன் எனக் குறிப்பிடுவதை மரியாதைக் குறைவாக எடுத்துக் கொள்ளாதீர்கள். அன்பின் மிகுதியும் அப்படி விளிப்பதில்தானே முடியும்.

யாரோ சொன்னார்கள். ஹைதராபாத் மக்கா மசூதி வழக்கில் பொய்யாய்க் குற்றம் சாட்டப்பட்டுக் கடுஞ் சித்திரவதைகளையும், பல மாதச்சிறையையும் அனுபவித்து, இறுதியில் குற்றமற்றவன் என விடுதலை செய்யப்பட்டவன், பெயர் இம்ரான் என்றார்கள். அப்போதும் அவன் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு மவுனமாக இருக்கத்தான் முடிந்தது.

கொஞ்சம் பேச வேண்டும் என்றேன். அவனுக்கு ஏதோ அவசரம். நான் தங்கியுள்ள அறைக்கு மாலை வருகிறேன் எனச் சொன்னான்.அவன் சரியாகத்தான் வந்தான், நான்தான் அப்போது அறையில் இல்லை. அன்று விரிவாகப் பேசமுடியவில்லையே ஏமாற்றமடைந்திருந்த எனக்கு இன்று அவனைப் பார்த்தபோது இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி.

எனது பேனலின் முன் முதலாவதாக வந்து தன் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டவர் ராஜஸ்தான் மாநிலத்தவர். ஐந்து பிள்ளைகள். ஒரு பள்ளி நடத்துகிறார்.ஆயுதங்களுடன் பஜ்ரங்தள் ஊர்வலம் ஒன்று நடந்தபோது அதை எதிர்த்துள்ளார். கைது, சித்திரவது, UAPA சட்டம் என நீண்ட நாள் சிறைவாசத்திற்குப் பின் விடுதலையானவர். பெயர் முகம்மது ஹனீஃப்.

அவர் சென்றவுடன் நான் இம்ரானை அழைத்தேன்.

பெயர்: சையத் இம்ரான் கான். வயது 30 (இப்போது). கல்வி: பி.டெக் (கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ்). வேலை : ICICCI வங்கி.

அப்பா ஒரு மத்திய அரசு ஊழியர் (அப்போது). ஒரு தம்பி, ஒரு தங்கை. ஊர் : செகந்தராபாத்தில் போன்பள்ளி.

சுவாமி அசீமானந்தாவின் இப்போதைய வாக்குமூலம், 2007 மக்கா மசூதி குண்டு வெடிப்பு இந்துத்துவவாதிகளின் சதி என்பதை இன்று உறுதிப்படுத்தியுள்ளது. அன்று முஸ்லிம் தீவிரவாதிகள், லக்‌ஷர் ஏ தொய்பா, பாகிஸ்தானில் பயிற்சி, இந்திய முஜாஹிதீன் என்கிற அளவில் பேசப்பட்டது. ஊடகங்கள் அப்படியே செய்திகள் பரப்பின.

மக்கா மசூதி குண்டு வெடிப்பிற்கு எட்டு நாளைக்குப் பின் சுமார் 200 பேர் கொண்ட ஒரு போலீஸ் படை இம்ரானின் வீட்டைச் சுற்றிக் கொண்டது. நாலைந்து போலீஸ் வான்கள், கொஞ்சம் ஊடகக்காரர்கள் சகிதம் அந்தப் படையெடுப்பு நடந்துள்ளது..

என்ன காரணம் என அவனிடமோ இல்லை பெற்றோர்களிடமோ சொல்லாமல், சும்மா ஒரு விசாரணை, போலீஸ் ஸ்டேஷன் வரை வந்துவிட்டுப் போ என அவன் அழைக்கப்பட்டுள்ளான். வானில் ஏறுமுன் கறுப்புத் துணியால் ஆக்கப்பட்ட ஒரு பையால் தன் முகம் மூடப்பட்டபோதுதான் இம்ரானால் அதிர்ச்சியைத் தாங்கமுடியவில்லை.

பிள்ளையை அத்தனை காமரா வெளிச்சங்களுக்கும் முன்னால் இப்படி முகத்தைக் கறுப்புத் துணியால் மூடி போலீஸ் வானில் ஏற்றியதைப் பார்த்திருந்த அவனது பெற்றோர்களுக்கும் உடன்பிறந்தார்களுக்கும் எப்படி இருந்திருக்கும் என ஒரு கணம் நினைத்துப் பார்த்தேன்.

கருப்புத் துணி விரித்த இருளின் ஊடாக எங்கோ இழுத்துச் சென்று ஒரு பண்ணை வீட்டில் அடுத்த பத்து நாட்கள் சட்ட விரோதக் காவல். தினசரி அடி. மின்சார ஷாக்குகள்..

தினம் இரண்டு மணி நேரம் மட்டுமே தூங்க அநுமதி. அசந்து தூக்கம் கண்களைச் சுழற்றினால் இமைகளில் க்ளிப் போட்டுக் கண்களை மூட விடாது செய்து தூக்கத்தை விரட்டுதல்…

இம்ரானிடம் அவனுக்கு விளங்காத பல கேள்விகள், அவனுக்குத் தெரிந்திராத பெயர்களைச் சொல்லி விவரங்கள் கேட்டுத்தான் இத்தனைச் சித்திரவதைகளும்.

“லக்‌ஷர் ஏ தொய்பாவுடன் உனக்கு எத்தனை நாளாகத் தொடர்பு?”

“பயிற்சிக்காகப் பாகிஸ்தானிற்கு நீ என்னென்ன தேதிகளில் சென்றிருந்தாய்…”

“தெரியாதா? அடேய் என்ன சொல்கிறாய்..? நீ இப்படிக் கேட்டால் சொல்வாயா/”

“சொல்லமாட்டாயா? சொல்லமாட்டாயா? இப்ப சொல்லுடா, சொல்லுடா, சொல்லுடா,,,”

###

இரண்டுமுறை இம்ரானுக்கு நார்கோ அனாலிசிஸ் செய்துள்ளனர். இன்று அந்த “உண்மை அறியும் சோதனை”, நிரந்தர மூளை ஊனத்தை ஏற்படுத்திவிடும் எனத் தடை செய்யப்பட்டுள்ளது.

அவனுக்கு நார்கோ சோதனை செய்த டாக்டர் மாலினி போலீசிடம் லஞ்சம் பெற்றுப் பொய் சர்டிஃபிகேட்டுகள் கொடுத்ததற்காகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்.

லேடி போயிங் ஹாஸ்பிடலுக்கு நார்கோ சோதனைக்காக அழைச்சிட்டுப் போய் உடகார வச்சிருந்தாங்க. அப்போ T9 டி.வியில என் படத்தைக் காட்டி என்னமோ சொல்லிட்டு இருந்தாங்க. நான் பதட்டமாயி அங்கே இருந்த நர்ஸ்கிட்ட என்ன சொல்றாங்கன்னு கேட்டேன். ‘அது, நீ ஒரு பயங்கரவாதி, நார்கோ டெஸ்ட்ல எல்லாத்தையும் நீ ஒத்துக்கிட்டன்னு சொல்றாங்க’…”

“என்ன இம்ரான், டெஸ்ட் பண்றத்துக்கு முன்னாடியே அப்படி நியூஸ் வெளியிட்டாங்களா என்ன..?”

‘’ஆமா சார்…”

###

மொத்தம் 17 மாதங்கள், 24 நாட்கள் சிறை வாசம். இதில் 10 நாட்கள் சட்டவிரோதப் போலீஸ் காவல்; 15 நாட்கள் சட்டபூர்வக் காவல்.

“சட்டவிரோதமாக் காவலில் வச்சிருந்ததை நீங்க நீதிமன்றத்தில் சொல்லவில்லையா இம்ரான்?”

“இல்லை. கோர்ட்டுக்குக் கொண்டுபோன அன்னைக்குத்தான் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு வந்தபோது கைது செஞ்சதா சொன்னா உடனே விட்டர்றதா சொன்னாங்க. விட்டிடுவாங்கன்னு சொன்னதால நானும் அப்படியே சொன்னேன்.”

நீதிமன்றக் காவலில் இருந்தபோதும் கூட, முதல் ஆறு மாதம் தனி செல்லில்தான் வைத்திருந்திருக்கின்றனர், ஆறு மாதத்திற்குப் பின் வழக்கு விசாரணை கர்நாடகப் போலீசிடமிருந்து சி.பி.அய்க்கு மாற்றப்பட்ட பிறகு சிறைக்குள் தனிக் கொட்டடி என்கிற நிலை தளர்த்தப்பட்டுள்ளது.

###

ஹைதராபாத்தில் ஒரு அற்புதமான மனித நேய வழக்குரைஞர். பெயர் முஸாபருல்லாஹ். இப்படியான பொய் வழக்குகளில் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவர்களுக்கு மிக்க தைரியமாகவும், இலவசமாகவும் வழக்காடும் மனிதருள் மாணிக்கம். அவர்தான் இம்ரானுக்காகவும், அவன் மீது தொடுக்கப்பட்ட UAPA மற்றும் இ.த.ச 120 ஏ, 144, 143, வெடிமருந்துச் சட்டம், பண மாற்றீடுக் குற்றச்சாட்டு முதலான எல்லா வழக்குகளிலும் சட்ட உதவி செய்துள்ளார்,

வழக்குரைஞர் முஸாபருல்லாவைப் பற்றிச் சொல்லும்போது இம்ரானின் குரல் கம்மியது.

###

சி.பி.ஐ இறுதியாக இம்ரானை அனைத்து வழக்குகளிலிருந்தும் விடுதலை செய்து Clean chit கொடுத்தது, ஆந்திர போலீஸ் அவன் மீது வீண்வழக்குப் போட்டதாக அறிக்கை அளித்தது.

பதினேழு மாதங்கள் 24 நாட்களுக்குப் பின் அவன் வீட்டுக்கு வந்தான்; அவனது வாழ்க்கையில் 17 மாதங்களும் 24 நாட்களும் மட்டுமல்ல, அவனது ICCI வங்கி வேலை…. இன்னும் என்னென்னவற்றையறவன் இழந்தான்.

அவன் தந்தை வி.ஆர்.எஸ் கொடுத்து அரசு வேலையிலிருந்து விலகினார். அவனது தங்கைக்கு இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லை. பயங்கரவாதியின் குடும்பம்…..

“எனக்கும் கூடத்தான் ஒரு நல்ல வாழ்க்கைத்துணை கிடைக்க மாட்டேன் என்கிறது..”

###

மழை விட்டும் தூவானம் விடவில்லை என்பதுபோல. சி.பி.ஐ. க்ளீன் சிட் கொடுத்தபின்னும் கூட மோடியின் குஜராத் போலீஸ் ஏதோ விசாரணை என இம்ரானை அழைத்துச்செல்ல முயன்றுள்ளது. பதறிப்போன இம்ரான் ஹைதராபாத் போலீஸ் கமிஷனரிடம் ஓடியுள்ளான். கவலைப்படாதே உன்னை குஜராத் போலீஸ் கைது செய்யவோ, அழைத்துச்செல்லவோ அனுமதிக்க மாட்டோம் எனச் சொல்லி அனுப்பியுள்ளார்.

இப்போது நிலைமை எப்படி இம்ரான் எனக் கேட்டேன்’

“இப்போதும் கூட அப்பப்ப போலீஸ், உளவுத் துறை வந்து ஏதாவது விசாரிச்சிட்டுத்தான் இருக்கிறாங்க..”

“இப்ப என்ன வேலைல இருக்கீங்க?”

சிரித்தான் இம்ரான்.

“ஒரு இன்டிபென்டன்ட் ரிசர்ச்சரா ஒரு கார்பொரேட் நிறுவனத்தில வேல செஞ்சிட்டிருந்தேன், சில நாட்கள் முன்னாடி என்னோட படத்தோட கூகிள்ல யாரோ இதை எல்லாம் போட்டிருந்தாங்க. இப்ப அந்த நிறுவனம் என்ன வேலய விட்டு நிறுத்திட்டு..”

எங்கள் பேனலுக்கு முன் வருபவர்களுக்கு ஆங்கிலத்தில் பேச வருமானால் நான் கேள்விகளைக் கேட்பது எனவும், உருது அல்லது இந்தியில் மட்டுமே பேசக்கூடியவர்களானால் வழக்குரைஞர் ஷப்னம் கேட்பது எனவும் எங்களுக்குள் ஒப்பந்தம் செய்துகொண்டிருந்தோம். இம்ரான் மிக அழகான ஆங்கிலத்தில் என்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தான், அவன் விடை பெற்றபோது அமைதியாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த ஷப்னத்தின் கண்கள் கலங்கி இருந்தன. குரல் கம்மியியிருந்தது.

“மதவாத மற்றும் சாதீய சக்திகளுக்கு வாக்களிக்காதீர்” என்கிற எழுத்தாளர்களின் வேண்டுகோள் அறிக்கையில் கையொப்பம் பெற ஒவ்வொரு நண்பர்களாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். நான் மிகவும் மதிக்கும் மூத்த இதழாளர் துரைராஜ் அவர்கள் ஃப்ரன்ட்லைன் இதழிலிருந்து ஓய்வு பெற்று திருச்சியில் உள்ளார். அவருடன் உரையாடுவது எப்போதும் மனநிறைவைத் தரும் ஒரு அனுபவம். ஜெயகாந்தன் அவர்களின் நல்ல நண்பர்களில் ஒருவர் அவர்.

எந்தத் தயக்கமும் இன்றி அறிக்கையில் பங்கு பெற ஒப்புதல் அளித்த துரைராஜ் அவர்களுடனான உரையாடல் வழக்கம்போல ஜெயகாந்தன் அவர்களது உடல் நல விசாரிப்பை நோக்கி நகர்ந்தது. திடீரென எனக்கு ஒரு யோசனை. இந்த அறிக்கையில் முதல் கையொப்பதாரியாக ஜெயகாந்தன் இடம் பெற்றால் எப்படி இருக்கும்? எளிய மக்கள் எல்லோரையும் எழுதிய, நேசித்த அவருக்கு இதில் கையொப்பமிட என்ன தயக்கம் இருக்க இயலும்?

“செய்யலாமே”, உடனே போய்ப் பார்க்க உற்சாகம் அளித்தார் துரைராஜ். ஆனால் ஜெயகாந்தனைத் தனியாகப் போய்ப் பார்க்கும் தைரியம் எனக்கிருந்ததில்லை. இதுவரையிலும் மேடைகளில் மட்டுமே அவரைக் கண்டவன் நான். நான் தயங்கியதைக் கண்ட அவர் சொன்னார்: “உங்களை அவருக்கு நல்லா தெரியும். தினமணியில் வந்த உங்களின் காந்தி பற்றிய கட்டுரையைப் படிச்சிட்டு, மார்க்ஸ் காந்தி பற்றி எழுதினதை எல்லாம் தொகுத்து புத்தகமாப் போடணும்னு சொல்வாரே..” என்றார்.

துரைராஜ் இதைச் சொல்வது இரண்டாம் முறை. முதல்முறையைப் போலவே இப்போதும் நெகிழ்ந்து நீரானேன். எனது எழுத்துப் பணிக்கு இதைத்தவிர வேறென்ன பெரிய விருது எனக்குக் கிடைத்து விட இயலும்? அப்படி அவர் சொன்னதற்குப் பின் காந்தி பற்றி ஒரு முழு நூல் நான் எழுதியுள்ளது அவருக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை,

######

எங்கள் ஊருக்கு (பாப்பாநாடு) அப்போதெல்லாம் ‘குமுதம்’, ‘ஆனந்த விகடன்’, ‘தினமணி கதிர்’ எல்லாம் தபால் பார்சல்களாகத்தான் வரும். பஞ்சநாதம் என்பவர் ஏஜன்ட். நாளிதழ்கள் பஸ்களில் பார்சாலாக வரும். குமுதம், விகடன், கதிர் தவிர தமிழ்வாணனின் ‘கல்கண்டு’ ஆகிய வார இதழ்களையும் ‘தினமணி’, ‘எக்ஸ்பிரஸ்’ நாளிதழ்களையும் வீட்டுக்கு வரவழைப்பார் அப்பா. கருத்துக்கள் பிடிக்காத போதும் அன்றைய தினமணி ஆசிரியர் ஏ.என்.சிவராமனின் ‘கணக்கன்’ கட்டுரைகளை தினம் அவர் படிக்கத் தவற மாட்டார். அப்புறம் ‘சோவியத் நாடு’, ‘தாமரை’ ஆகியனவும் வரும். ராமசாமி அவர்களின் ‘நாத்திகம்’ இதழும் வரும். ‘எக்ஸ்பிரசை’ எனக்கெனவே அவர் வாங்கியபோதும் நாளிதழ் படிப்பதில் அப்போது எனக்கு ஆர்வமில்லை.

‘குமுதம்’, ‘விகடன்’ ஆகியவைதான் நான் விரும்பிப் படிப்பவை. அழகிய படங்களுக்காக ‘சோவியத் நாடு’ இதழைப் படித்துவிட்டுக் கடையில் போடாமல் பாதுகாத்து வைத்திருப்பேன். வியாழன், சனி என நினைவு. இந்த நாட்களில்தான் அப்போது குமுதம், விகடன் வரும். போஸ்ட் ஆபீசில் காத்திருப்பேன். பஞ்சு சற்றுத் தாமதமாகத்தான் வருவார். பார்சலைப் பிரித்தவுடன் தரவும் மாட்டார். அவர் ஒரு ‘சீல்’ வைத்திருப்பார். “பஞ்சநாதம்/குமுதம், விகடன் ஏஜன்ட்/திருமங்கலக் கோட்டை காலனி” என ஒவ்வொன்றிலும் முத்திரை பதித்த பின்தான் சிரித்துக் கொண்டே இதழை என்னிடம் நீட்டுவார்.

உடனே வீட்டுக்குப் போய்விட மாட்டேன். ஒரு மரத்தடியில் நின்று தொடர்கதைகளை எல்லாம் படித்துவிட்டுத்தான் போவேன். வீட்டில் அம்மாவும், பெரிய தங்கையும் காத்திருப்பார்கள். சாண்டில்யன் (யவன ராணி), சேவற்கொடியோன், மணியன், ரா.கி.ரங்கராஜன் (இது சத்தியம்), தமிழ்வாணனின் துப்பறியும் கதைகள் (பத்து பேர்கள் தேடிய பத்துக் கோடி), சி.சுப்பிரமணியத்தின் பயணக் கட்டுரைகள் (நான் சென்ற சில நாடுகள்), இவற்றோடு பின்னாளில் தி.ஜானகிராமனின் ‘செம்பருத்தி’யையும் கூட நான் இந்த இதழ்களில் (தினமணி கதிர்) தொடர்கதையாகத்தான் படித்தேன். கோபுலுவின் சித்திரங்களுடன் கதிரில் ‘செம்பருத்தி’யை வாசித்தது கண்முன் நிற்கிறது.

அப்போது விகடனில் ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு முத்திரைக் கதை வரும். அந்த வயதில் அந்தக் கதைகள் எனக்கு அவ்வளவாகப் பிடிப்பதில்லை. அப்பா என்.சி,பி,எச் சிலிருந்து வாங்கிவரும் ருஷ்ய நாவல்களையும் அவ்வளவாகப் படிக்க ஆர்வம் இருப்பதில்லை. அனாலும் தயாரிப்பு நேர்த்தியில் மயங்கி அவற்றைப் பத்திரமாக வைத்திருப்பேன். விகடன், குமுதம் ஆகியவற்றில் வரும் தொடர்கதைகள் ஏற்படுத்திய ஆர்வம் என்னை துப்பறியும் நாவல்கள் படிப்பதற்கு இட்டுச் சென்றது. எங்கள் ஊர் நூலகத்திலிருந்து ஒன்றிரண்டை எடுத்து வந்து நான் படிப்பது அப்பாவுக்குப் பிடிக்காது. அம்மாவிடம் சத்தம் போடுவார். “வடுவூர் துரைசாமி அய்யங்கார் நாவல்களையாவது படிக்கச் சொல்லு. கண்ட துப்பறியும் நாவலையும் படிக்க வேணாம்னு சொல்லு” எனச் சத்தமும் போடுவார். கல்கியின் ‘பொன்னியின் செல்வன்’ (மணியத்தின் படங்களுடன்), அரு.இராமநாதனின் ‘வீரபாண்டியன் மனைவி’, இவற்றை எல்லாம் கொண்டு வந்து தந்து, “இதையாவது படி, கொஞ்சம் வரலாறாவது தெரிஞ்சுக்கலாம்’ என்பார். அதையெல்லாம் நான் வேகமாகப் படித்து விடுவேன்.

மின் விசிறி, மேசை, நாற்காலி இந்த வசதிகள் எதுவும் இல்லாத அந்த வீட்டில் இவற்றை எல்லாம் வெறி கொண்டு படித்துத் தீர்த்த காலம் அது, அப்படி ஏதோ ஒன்றைப் படித்துக் கொண்டிருந்த போதுதான் பட்டென்று என் முன் விழுந்தது ஒரு விகடன். எதிரே நின்றிருந்த அப்பா கோபமாக. “இதைப் படிச்சியா நீ? படிச்சிருக்க மாட்டே ! இந்த மாதிரி நல்ல கதைகளைப் படிடா. கண்டதைப் படிக்காதேடா” என்று கத்தி விட்டு நகர்ந்தார். அவர் அகன்றவுடன் அதை எடுத்துப் பார்த்தேன். ஜெயகாந்தனின் “யாருக்காக அழுதான்”.

அது ஒரு குறு நாவல். அப்போதெல்லாம் ஆனந்த விகடனில் இப்படி நிறைய குறுநாவல்கள் தீபாவளி, பொங்கல், புத்தாண்டு இது போலச் சிறப்பிதழ்களில் வரும். சற்றுப் பெரிதாக இருப்பதாலோ என்னவோ அவற்றையும் நான் ஆர்வமாகப் படிப்பதில்லை. சரி இதைப் படித்துத்தான் பார்ப்போமே எனப் புரட்டத் தொடங்கினேன்.

அது எனக்குப் புதிய அனுபவமாக இருந்தது. அப்படியான அநுபவங்கள் மீண்டும் மீண்டும் எனக்குத் தேவையாகவும் இருந்தன. ஜெயகாந்தனின் நூல்களை எல்லாம் தேடித் தேடிப் படித்தேன். அப்பாவின் சேகரங்களில் இருந்த சரத்சந்திரர், காண்டேகர், அப்புறம் அப்பா வாங்கித் தந்திருந்த ருஷ்ய நாவல்கள்… எனக்கு ஒரு புதிய உலகம் திறந்தது,

அந்தச் சின்ன வயதில் ஜெயகாந்தன் மீது எனக்கு ஒரு பித்து ஏற்பட்டிருந்தது, அவர் இந்தக் காலகட்டத்தில் தொடர்கதைகள் எழுதத் தொடங்கினார், தினமணி கதிரில் நிறைய எழுதினார். ‘ரிஷிமூலம்’, ‘சமூகம் என்பது நாலு பேர்’ எல்லாம் கோபுலுவின் படங்களுடன் கதிரில்தான் வந்தன. ஆனந்த விகடனில் அப்போது வந்த அவரது ‘அக்கினிப் பிரவேசம்’ (படம்: மாயா) என்கிற சிறு கதை மிகப் பெரிய சர்ச்சைகளை ஏற்படுத்தியது, அதற்கு எதிராக மாற்றுக் கதை ஒன்றையும் யாரோ எழுதினார்கள். பின் ஜெயகாந்தன் அதன் தொடர்ச்சியாகச் ‘சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்’ நாவலைத் தொடர்கதையாக எழுதினார். அந்தக் கால்கட்டத்தில் அவர் எழுதிய ‘அந்தரங்கம் புனிதமானது’ வும் .’சமூகம் என்பது நாலு பேர்’ உம் என் மன விசாலத்திற்குப் பெரிதும் காரணமாயின, ‘ஒரு மனிதன் ஒரு வீடு ஒரு உலகம்’, ‘பாரீசுக்குப் போ’ முதலியன வெறுப்பற்ற ஒரு உலகம் குறித்த கனவுகளை என்னில் விதைத்தன.

சொன்னால் நம்பமாட்டீர்கள், சொல்வதற்கு வெட்கமாகவும் உள்ளது. பத்திரிக்கைகளில் வரும் ஜெயகாந்தனின் படங்களை மெழுகு வைத்துத் தேய்த்துப் புத்தகங்களில் பிரதி செய்து கொள்வேன். அப்படி ஒரு நூல் என்னிடம் இன்றும் உள்ளது. ‘மார்க்ஸ் ஏங்கல்ஸ் நினைவுக் குறிப்புகள்’ என்கிற ருஷ்ய மொழிபெயர்ப்பு நூல் அது. மார்க்ஸ் இறந்தவுடன் அவரது அக்காலத்திய நண்பர்கள் எழுதியவை உள்ளிட்ட பல கட்டுரைகளும் மார்க்ஸ் ஏங்கல்சின் மிக அழகான படங்களும் நிரம்பிய நூல், வில்லியம் லீப்னெக்ட் போன்றோரின் கட்டுரைகளை முதன் முதலில் அதில்தான் பார்த்தேன். அந்தப் புத்தகத்தில் நான் மெழுகுப் பிரதி செய்த ஜெயகாந்தனின் படம் இன்னும் உண்டு.

தஞ்சாவூர் பேருந்து நிலையத்தின் (இப்போது பழைய பஸ் ஸ்டான்ட்) வெளிப்புறத்தில்  அரை வட்ட வடிவில் அன்று (1965, 66) ஒரு என்.சி.பி.எச் புத்தகக் கடை உண்டு. நான் அப்போது சரபோஜி கல்லூரி மாணவன். ஊருக்குப் போகும்போதும் வரும்போதும் அங்கு சென்று காசிருந்தால் ரசியப் புத்தகங்கள் வாங்குவேன். ஒரு பெரியவர் அங்கிருப்பார், ஜெயகாந்தன் புத்தகங்கள் அங்கிருக்காது. அப்போது மதுரை மீனாட்சி புத்தகாலயம்தான் ஜெயகாந்தன் நூல்களை வெளியிட்டு வந்தது, அந்தப் பெரியவரிடம் ஜெயகாந்தன் புத்தகங்கள் பற்றி விசாரித்தபோது அவர் ரொம்ப எதிர் மறையாக ஏதோ சொன்னார். “அவன் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில இருந்தவரை ஒழுங்கா எழுதிட்டு இருந்தான்; இப்ப கண்ட அசிங்கங்களையும் எழுத ஆரம்பிச்சுட்டான்..” என்றார். இது ஜெயகாந்தன் பற்றி எனக்குக் கிடைத்த முதல் எதிர்மறை விமர்சனம், ஆனால் இது ஜெயகாந்தன் பற்றிய எதிர்மறைக் கருத்தை ஏற்படுத்துவதற்குப் பதிலாக கம்யூனிஸ்டுகளின் பார்வை மீதுதான் ஒரு எதிர்மறைப் பார்வையைத்தான் என்னிடம் ஏற்படுத்தியது. இங்குதான் நான் தஞ்சை பிரகாஷையும் முதலில் சந்தித்தது. அவரைச் சந்திக்கும் யாரும் யாரும் எளிதில் அவருக்குச் சீடராகிவிடுவார்கள். அவருக்கும் அவரது பேச்சுக்கும், அவரது ஆழமான இலக்கியப் பரிச்சயத்திற்கும் யாரையும் வசீகரிக்கும் ஆற்றல் உண்டு, ஆனால் முதல் உரையாடலிலேயே அவர் ஜெயகாந்தனை எடுத்தெறிந்து பேசியது என்னை அவரிடமிருந்து இறுதி வரை விலக்கி வைத்தது.

1967. காங்கிரஸ் வீழ்த்தப்பட்டு தி.மு.க ஆட்சி உருவானது. ஜெயகாந்தனும் கவிஞர் கண்ணதாசனும் அப்போது தீவிரமாகக் காங்கிரசை ஆதரித்துப் பிரச்சாரம் செய்து வந்தனர். காங்கிரசை எனக்குப் பிடிக்காவிட்டாலும் இந்த இருவரையும் எனக்குப் பிடிக்கும். காமாராசரின் காலம் அது. ஜெயகாந்தனை ஆசிரியராகக் கொண்டு அடுத்தடுத்து இரண்டு நாளிதழ்கள் வந்தன; முதலில் ‘ஜெயபேரிகை’, அப்புறம் ‘ஜெயக்கொடி’. நான் அப்போது சரபோஜி கல்லூரி விடுதியில் இருந்தேன். தினந்தோறும் இரவில் விடுதி மேலாளர் நகரத்திற்குச் சென்று காய்கறிகள் வாங்கி வருவார். அவரிடம் காசு கொடுத்து ஜெயபேரிகை வாங்கி வரச் சொல்வதுண்டு. அதில் வரும் ஜெயகாந்தன் கட்டுரைகளைப் படித்து நறுக்கி வைத்துக் கொள்வேன்.

அப்படித்தான் ஒருமுறை, அடுத்த நாள் காலை எனது பட்ட வகுப்பு தமிழ்த் தேர்வு. நான் தஞ்சையில் மேல வீதியும் கிழக்கு வீதியும் சந்திக்கும் முனையில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த காங்கிரஸ் பிரச்சாரக் கூட்டமொன்றில் ஜெயகாந்தனின் பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

1968ல் நான் சென்னை மாநிலக் கல்லூரியில் எம்.எஸ்சி படித்துக் கொண்டிருந்தபோது அன்றைய முதல்வர் அண்ணா இறந்து போனார், பெருந்திரளான மக்கள் கூட்டம். எங்கும் அண்ணா புகழ். அண்ணாவை ஒரு மக்கள் தலைவர் என்கிற நிலையிலிருந்து விமர்சனகளுக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு திரு உருவாகக் கட்டமைத்து அதன் மூலம் ஒரு நிரந்தர அரசியல் பலனைப் பெறும் முயற்சியைக் கருணாநிதி செவ்வனே செய்தார், அப்போது தமிழகம் முழுவதும் இதைக் கடுமையாக விமர்சித்துப் பேசி வந்தார் ஜெயகாந்தன். “நான் அண்ணாத்துரையை விமர்சிக்கிறேன்” என்கிற தலைப்பில் ஒரு குறு நூலாகவும் அந்தப் பேச்சு அப்போது வெளி வந்தது. அப்படிச் சென்னையில் நடைபெற்ற அத்தனை கூட்டங்களிலும் நான் கலந்து கொண்டேன்.

ஜெயகாந்தனை ஆசிரியராகக் கொண்டு வந்த நாளிதழ்கள் மிகக் குறுகிய காலத்தில் நின்று போயின, அவரது மேடைப் பிரச்சாரங்களும் குறைந்தன. ‘கண்ணதாசன்’ என்கிற பெயரில் ஒரு இலக்கிய இதழை அப்போது கண்ணதாசன் நடத்திக் கொண்டிருந்தார். கண்ணதாசனை மதிப்பிடுகிறவர்கள் அவரது திரை இசைப் பாடல்களை விதந்து பேசுவதே வழக்கம். இந்த இதழ் மூலம் வெளிப்பட்ட அவரது பங்களிப்பை யாரும் பேசுவதில்லை. அரசியல் இல்லாத அந்த முழு இலக்கிய இதழில்தான் ஜெயகாந்தனின் இன்னொரு விவாதத்திற்குரிய முக்கிய படைப்பான ‘சினிமாவுக்குப் போன சித்தாளு’ நாவல் தொடர்கதையாக வந்தது. அதன் பின் ஜெயகாந்தனை ஆசிரியராகக் கொண்டு ‘ஞானரதம்’ வெளி வந்தது.

ஜெயகாந்தனின் வளர்ச்சியில் இது மூன்றாவது நிலையின் தொடக்கம். ஒரு கம்யூனிஸ்டாகத் தன் எழுத்துப் பணியைத் தொடங்கிய அவர் ஆனந்த விகடன், தினமணி கதிர் முதலான ஜனரஞ்சக இதழ்களில் பெரும் பிரபலம் பெற்றபோது, அவர் மார்க்சீயத்திலிருந்து விலகுகிறார், மார்க்சீயத்திற்கு அப்பாற்பட்ட விஷயங்களில் கவனம் கொள்கிறார் என்கிற விமர்சனங்கள் மட்டுமே இருந்தன. இப்போதோ அவர் மார்க்சீய விரோதியாகி விட்டார் என்கிற அளவிற்கு அவரது இந்தக் காலகட்ட எழுத்துக்கள் விமர்சனங்களை எதிர் கொண்டன. ‘ஜெய ஜெய சங்கர’, ‘ஊருக்கு நூறு பேர்’, ‘ஹரஹர சங்கர’ முதலியன அவரது இக்காலகட்டப் படைப்புகளில் சில.

ஜெயகாந்தனின் எழுத்துக்களை நானும் விமர்சித்துள்ளேன். இன்றும் விமர்சனகள் உண்டு. ஆனால் ஒன்றை என்னால் உறுதியாகச் சொல்ல இயலும். அவரது பிற்காலத்து இந்த எழுத்துக்களும் கூட அவற்றை வாசிக்கும் யாரிடமும் மார்க்சீயம் முன்வைக்கும் பொதுமைச் சிந்தனைகளின்பால் இம்மியும் வெறுப்பை ஏற்படுத்தி விடா. மாறாக உலகை, மக்களை, எல்லாத் தரப்பு மக்களையும் வெறுப்பின்றி நேசிக்கும் மனநிலையைத்தான் அவை விதைக்கும். வெளிப்படையாகவும், மிக நுணுக்கமாகவும் மனிதர்கள் மீது வெறுப்பைக் கட்டமைக்கும் ஜெயமோகன் போன்றோரிடமிருந்து எட்ட இயலாத உயரத்தில் ஜெயகாந்தன் நிற்கும் புள்ளி இதுதான்.

######

ஜெயகாந்தனின் எழுத்துக்களைப் போலவே அவரது பேச்சுக்களாலும் வசீகரிக்கப்பட்டவன் நான். கடைசியாக நான் அவரது உரையைக் கேட்ட நிகழ்வு எண்பதுகளின் பிற்பகுதியில் அமைந்தது. அப்போது அன்ணா சாலை என்.சி.பி.எச் விற்பனை நிலையம் இப்போதுள்ள இடத்திற்கு நேரெதிராக இருந்தது. அதன் மாடியில் இருந்த ஒரு சிறு அறையில் அக்கூட்டம் நடை பெற்றது. சோவியத் யூனியனின் இறுதி அதிபர் கோர்பசேவ் ‘ப்ரெஸ்டோரிகா’, “க்ளாஸ்நாஸ்ட்” என சோவியத் யூனியனின் இரும்புத் திரையை மட்டுமல்ல அதன் சோஷலிச அடித்தளைத்தையும் அடித்து நொறுக்கிக் கொண்டிருந்த காலம் அது. உலகெங்கிலும் அதுவே அன்றைய முக்கிய விவாதம். ‘ரசியாவில் நடப்பதென்ன?’, ‘மார்க்சீயத்தின் பெயரால்’ என்கிற எனது இரு முக்கிய நூல்கள் அக்காலகட்ட விவாதங்களினூடாக வெளிப்போந்தவைதான். நான் அப்போது நக்சலைட் (இப்போதைய மாஓயிஸ்ட்) கட்சியிலிருந்து தீவிரமாகச் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன், மாஓயிஸ்ட் கட்சி மிகக் கடுமையாக கோர்பசேவின் “சீர்திருத்தங்களை” எதிர்த்து வந்தது. என்.சி.பி.எச் நிறுவனத்தைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துள்ள சி.பி.ஐ கட்சியோ இதுபற்றியெல்லாம் எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் வழக்கம்போல சோவியத் யூனியனையும் கோர்பசேவையும் ஆதரித்து வந்தது.

அந்தக் காலகட்டம் மிக முக்கியமான ஒன்று.. உலகெங்கிலும் கோர்பசேவின் நடவடிக்கைகள் பெரும் விவாதங்களை ஏற்படுத்தி இருந்தன. கம்யூனிஸ்டுகள் மத்தியிலும் ஏகப்பட்ட குழப்பங்கள். இதில் வருந்தத்தக்க விஷயம் என்னவெனில் கம்யூனிஸ்டுகள் மத்தியில் இன்னும் அந்தக் குழப்பம் தீர்ந்தபாடில்லை என்பதுதான்.

அப்போது நான் ஒரு ‘பனிஷ்மென்ட் ட்ரான்ஸ்ஃபரில்’ குடியாத்தம் அரசு கல்லூரியில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன், கல்லூரி ஆசிரியர் கழகத்தில் நான் மாநிலத் துணைத் தலைவருங் கூட. ஒரு மிகப் பெரிய போராட்டத்தை அகில இந்திய பல்கலைக் கழக ஆசிரியர் சங்கம் (AIFUCTO) நடத்திக் கொண்டிருந்தது. சங்கத்தின் பிற தலைவர்கள் எல்லோரும் டெல்லி சென்று விட்டனர். திருவல்லிக்கேணியில் ஒரு வாடகைக் கட்டிடத்தில் இருந்த எங்கள் சங்க அலுவலகத்திற்கு நாந்தான் பொறுப்பு. போராட்ட நேரம். எந்த நேரமும் ஏதாவது வேலை இருக்கும். அந்தச் சூழலில்தான் யாரிடமோ பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லி விட்டு நான் ஜெயகாந்தனைக் கேட்கப் புறப்பட்டு விட்டேன்.

அண்ணாசாலை என்.சி.பி.எச் அலுவலகத்தின் சிறிய மாடியில் நடந்த கூட்டத்தில்தான் நான் ஜெயகாந்தனைக் கடைசியாகவும் நெருக்கமாகவும் பார்த்தது. சோவியத் யூனியனின் கம்யூனிச “இரும்புத்திரையைக் கிழித்து வெளிப்படைத் தன்மையை நிலைநாட்டிய” கோர்பசேவின் GLASNOST குறித்து நானும் நிறைய எழுதியுள்ளேன் ஜெயகாந்தன் அன்று அதை வேறு விதமாகச் சொன்னார்.

” இரகசியம் என்பது போல மானுடத்திற்கு எதிரான பண்பு எதுவும் இருக்க இயலாது; நான்கு பேர் இருக்கும் ஒரு அறையில் யாரேனும் இருவர் எல்லோருக்கும் தெரியும் மொழியிலன்றி அவர்களுக்கு மட்டுமே புரிந்த மொழியில் பேசிக் கொள்வதைக் காட்டிலும் அநாகரிகமான செயல் உலகில் வேறெதுவும் இருக்க இயலாது. இரகசியம் அந்நியம்; இதை இன்று கோர்பசேவ் உடைத்துள்ளார். இது வரவேற்கப்பட வேண்டிய ஒன்று.”

#######

ஜெயகாந்தனைத் தனியே சென்று சந்திப்பதில் நான் காட்டிய தயக்கத்தைக் கண்டு துரைராஜ் அதற்கொரு வழியையும் சொன்னார். “இந்தியா டுடே இதழில் வேலை செய்கிறாரே மணி அவரிடம் சொல்றேன், நீங்க அவரோடு போய்ப்பாருங்க. மணி ஜே.கேயின் உறவினரும் கூட”

மணியை எனக்கும் தெரியும். ஒரு பத்திரிக்கையாளர் என்பதைத் தாண்டி அவர் ஒரு முறை சரத் சந்திரர் குறித்து என்னிடம் உரையாடியதிலிருந்து அவர் ஒரு இலக்கிய மனம் உடையவர் என்பதையும் நான் அறிவேன்.

அவரைத் தொடர்பு கொண்டு நான் ஜெயகாந்தனை இந்த அறிக்கை தொடர்பாகச் சந்திக்க வேண்டும் என்பதைச் சற்றுத் தயக்கத்துடனேயே கூறினேன். ஜெயகாந்தன் படுத்த படுக்கையாக இருப்பதையும், இந்த நேரத்தில் அவர் நம் கோரிக்கை குறித்துப் பேசி அறிக்கையில் கையொப்பம் இடுவதெல்லாம் சாத்தியமில்லை எனவும் மணி சொன்னபோது இந்தக் கோரிக்கையை அவரிடம் வைத்ததற்காக நான் வெட்கம் கொள்ள நேர்ந்தது.

சமாளித்துக் கொண்டு சொன்னேன், “பரவாயில்ல சார். நீங்க சமீபத்தில எப்பவாவது அவரைப் பார்க்கப் போனா சொல்லுங்க. ஒரு தடவை நான் அவரைப் பாக்கணும்” என்றேன்.

வரும் 24 அன்று ஜெயகாந்தனின் பிறந்த நாள். அன்று போகலாம் எனச் சொல்லியுள்ளார்.

ஆவலாகக் காத்திருக்கிறேன். அன்றைக்கு “மார்க்ஸ் ஏங்கல்ஸ் நினைவுக் குறிப்புகள்” நூலை எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். அதில் நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் நான் பதித்திருந்த அவரது சிறு புகைப்படத்தின் மெழுகுகுப் பதிவைக் காட்டி, ஒரு பூங்கொத்தையும் தந்து வணங்கி வர வேண்டும்.

பதினைந்து நாட்களுக்குப் பின் இன்று குடந்தையில் கொஞ்ச தூரம் வாக்கிங் போனேன். அங்கு ஒரு கடையில் சூடாக வடை சாப்பிடுவது வழக்கம். அந்தக் கடையில் நான்கைந்து பேர் தேநீர் குடித்துக் கொண்டிருந்தனர். மூன்று பையன்கள் அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தனர். மாணவர்கள் இல்லை. படிக்கிற வயதில் வேலைக்குப் போக நேர்ந்த விடலை இளைஞர்கள். அதில் ஒருவனை எனக்குத் தெரியும். அருகிலுள்ள முடி திருத்தும் கடையில் வேலை செய்துகொண்டிருக்கிறான். அவனிடம் இன்னொருவன் ஸ்பைக் வைத்துத் தலை சீவும் வித்தையைக் கேட்டான். அவன் எங்கே என்ன மாதிரி ஜெல் வாங்க வேண்டும், அதிலுள்ள ‘வெரைடி’கள் பற்றி எல்லாம் விவரமாகச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். மூன்றாமவன் சொன்னான்: “ஏய், அப்டி ஸ்பைக் வச்சு ஒரு போடோ எடுத்து ஃபேஸ் புக்ல போடு.. போட்டியன்னா ஃபேஸ் புக் ஓனர் மாற்கு வே அசந்துடுவாரு..” என்றான். “ஃபேஸ் புக்ல போட்டு எல்லாரையும் ஒரு அசத்து அசத்தத்தாண்டா கேக்குறேன். சும்மா நூறு லைக்காவது விழுவும் பாரு..”

அங்கே டீ குடித்துக் கொண்டிருந்த இன்னொருவரையும் நான் அடிக்கடி பார்த்துள்ளேன். வயதானவர். எங்கள் வீட்டில் ஒரு குழாய் ரிப்பேர் செய்ய வந்த ப்ளம்பருக்கு உதவியாளராக ஒருமுறை வந்துள்ளார். சில நேரங்களில் வாடகை டயர் மாட்டு வண்டி ஒன்றையும் ஓட்டி வருவார் ஒரு கைலி, பனியனுடன் டீ உறிஞ்சிக் கொண்டிருந்தார். காலில் ஏதோ அடிபட்டிருந்தது. குச்சி ஊன்றி நின்று கொண்டிருந்தார்.

அந்தப் பையன்களைப் பார்த்து அவர் சொன்னார் : “டெக்கான் ஹைதராபாத்தை நம்ம சன் டிவி காரங்க வாங்கிட்டாங்க..”. திரும்பி என்னைப் பார்த்தும் ஒரு புன்னகையை வீசினார். எனக்கு கிரிக்கெட் விஷயங்கள் தெரியாது, ஐ.பி.எல் பற்றியும் அதிகம் தெரியாது என்பதை அவர் அறியார். நிச்சயம் தெரிந்திருக்கும் என்பது அவர் நம்பிக்கை. அந்த நம்பிக்கை கெடக்கூடாது என நானும் புன்னகைத்து வைத்தேன்.

முடி வெட்டுகிறவர்கள், மாட்டு வண்டி ஓட்டுபவர்கள் எல்லாம் ஃபேஸ்புக்கில் அக்கவுன்ட் வைத்துள்ளார்கள், ஐ.பி.எல் பற்றிப் பேசுகிறார்கள் எனச் சொல்வதல்ல என் நோக்கம். உலகிலேயே அதிகம் இன்டெர்நெட் பாவிப்பதில் இரண்டாம் இடத்தில் இந்தியா உள்ளது என்றாலும் அது இங்குள்ள மக்கள் தொகையால் வந்த எண்ணிக்கைப் பெருக்கம். இன்னும் கூட 10 சதம் மக்களே நம் நாட்டில் கணினி பாவிக்கின்றனர்.

ஆனாலும் இதுபோன்ற விடயங்களில் ஒரு ஜனநாயகப்பாடு இங்கே நடந்துள்ளது என்பதை யாரும் மறுத்துவிட இயலாது. தொழில் நுட்பம் இதில் பெரும்பங்கு வகித்துள்ளது. தொழில் நுட்பத்திற்கு இரண்டு பண்புகள் உண்டு. ஒன்று அது சமூகத்தை ஜனநாயகப்படுத்தும்; மற்றது அது தன்னைப் புறக்கணிப்போரைக் கடுமையாகப் பழி வாங்கிவிடும். கணினி அச்சுக் காலத்தில் ஒரு அச்சக உரிமையாளர் ஈய எழுத்துக்களைக் கோர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார் என வைத்துக் கொள்ளுங்கள், அவர் கதி என்னாகும்?

குக்கிராமங்களில் உள்ளோரும் கேபிள் டிவி, செல் போன் மூலம் இணைக்கப்பட்டுள்ளனர். அவர்களுக்குத் தகவல்கள் வந்து கொண்டே உள்ளன. ஒரு ஏழு, எட்டாயிரம் ரூபாயில் ஒரு ஆன்ட்ராய்ட் செல் வைத்திருந்தால் யாரையும் சார்ந்திராமல் ஒரு ஃபேஸ் புக் அக்கவுன்ட் தொடங்கி விடலாம். பேஸ்புக்கில் பலமாதிரி செய்திகள் வந்து கொண்டே உள்ளன. டி.வியில் 24 மணி நேரமும் ஏகப்பட்ட செய்திகள். ‘நீயா நானா’ போன்ற நிகழ்ச்சிகளில் பல்வேறு உலக விஷயங்கள் அலசப்படுகின்றன.

ஓரளவு தகவலறிந்த சமூகமாக நாம் உருப்பெற்றுக்கொண்டே உள்ளோம்.

ஆனால் ஒன்று.

ஏகப்பட்ட தகவல்கள் நம்மை இப்படி வந்தடைந்தபோதும் இவை பெரும்பாலும் எல்லாம் ஒரு contemporary தன்மையதாகவே உள்ளன. வரலாற்று ரீதியான தகவல்களாக அவை இருப்பதில்லை. ஆர்வமுள்ளவர்கள் வரலாற்று ரீதியாகவும் நவீன நுட்பங்களின் உதவியால் நிறையத் தெரிந்துகொள்ள முடியும் என்றாலும் வந்து சேர்பவை மிகவும் சமகால விஷயங்கள்தான். இந்த சமகாலத் தகவல்களால் கட்டப்பட்ட சமூகமாகவே நாம் உள்ளோம்.

ஒரு இருபதாண்டுகளுக்கு முந்திய வரலாறும் கூட தெரியாதவர்களாகவே நம் சராசரி இளைஞர்கள் இருக்கின்றனர்.

இன்று மோடி அலை வீசுவதன் பின்னணிகளில் இதுவும் ஒன்று.

“சாதி இருக்கும்வரை சாதி இயக்கம் இருந்துதான் ஆகும்” என்கிறார் ராமதாஸ். 45 சாதி இயக்கங்களின் தலைவர்களைத் திரட்டித் தொகுத்த மகிழ்ச்சியில், “என் உடம்பில் தெம்பு வந்துவிட்டது” என்கிறார். சாதி ரீதியாகப் பிரச்சினைகளைத் தொகுத்து மத்திய மாநில அரசுகளிடம் சமர்ப்பிப்போம் என்கிறார்.

ஆக, தமிழக மக்கள், மக்களின் ஒட்டு மொத்தமான பிரச்சினைகள் என்பதைக் காட்டிலும், தனித் தனிச் சாதிகளின் பிரச்சினை என்கிற அளவில்தான் இனிப் பேச முடியும் என்பது தான் அவரது ‘அனைத்து சமுதாயப் பேரியக்கம்’ முன் வைக்கும் செய்தி.

தலித்கள் மட்டும் தவிர்க்கப்பட்ட இந்த ‘அனைத்து சாதி’க் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டவர்கள் தலித்களுக்கு எதிராகக் கடுஞ் சொற்களைப் பெய்துள்ளனர். வழக்கம்போல இரண்டு ‘பிரச்சினைகள்’ முன்வைக்கப்பட்டுள்ளன. ஒன்று ராமதாசின் மொழியில் சொல்வதானால் ‘நாடகக் காதல்’. மற்றது வன்கொடுமைத் தடுப்புச் சட்டத்தைத் ‘தவறாகப்’ பயன்படுத்துவது.

முதல் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு வன்கொடுமைச் சட்டத்தைத் திருத்த வேண்டுமாம். இரண்டாவது பிரச்சினைக்குத் தீர்வு திருமணத்திற்குப் பெண்களது பெற்றோர்களின் சம்மதத்தைக் கட்டாயமாக்க வேண்டுமாம்.

வன்கொடுமைத் தடுப்புச் சட்டத்தைப் பொருத்த மட்டில், இச் சட்டத்தின் கீழ் தண்டிக்கப்படக் கூடியவர்களின் வீதம் குறைவாக உள்ளது என்பதையும், அதிகார மட்டங்களில் நிலவும் தலித் விரோதப் போக்குகளின் விளைவாக இச்சட்டத்தின் ஓட்டைகள் தலித்களுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன எனவும் ஆய்வுகள் நிறுவியுள்ளன. இச்சட்டத்தில் காணப்படும் ஓட்டைகள் தொகுக்கப்பட்டு உரிய சட்டத் திருத்தங்கள் உருவாக்கப்பட வேண்டும் என்கிற குரல் இன்று தேசிய அளவில் உருவாகியுள்ளது.

திருமணத்திற்குப் பெண்களுக்கு மட்டும் பெற்றோர்களின் சம்மதத்தைக் கட்டாயப்படுத்த வேண்டும் என்பது அடிப்படைப் பாலியல் சமத்துவ அறங்களுக்கு மட்டுமின்றி நமது அரசியல் சட்ட அடிப்படை உரிமைகளுக்கும் எதிரானது. தவிரவும் தலித்களுடனான சாதி மறுப்புத் திருமணங்கள் என்பன தமிழகத்தில்தான் அகில இந்திய அளவில் குறைவாக உள்ளது.

இத்தகைய பலவீனமான கோரிக்கைகளுடன் தன் பயணத்தைத் தொடங்கியுள்ளது ராமதாசின் அனைத்து சாதிக் கப்பல்.

‘சாதி’ என்கிற அடையாளத்தின் கீழ் ஒரு அரசியலைக் கட்டமைக்கும்போது தவிர்க்க இயலாமல் நமது தேர்தல் அரசியலில் ஒரு கூட்டணியை அமைத்து ஆதரவுத் தொகுதியைப் பெருக்கிக் கொள்ள வேண்டியதாகிறது. காலங்காலமாகத் தீண்டாமைக்கு ஆட்படுத்தப்பட்ட தலித்கள் சாதி அடையாளத்தில் தம்மைத் திரட்டிக் கொள்வதை யாரும் குறை சொல்ல இயலாது. அம்பேத்கர் அவர்கள் இவ்வாறு அரசியல் இயக்கங்களைக் கட்டியபோது இடதுசாரிகளுடனும், சோஷலிஸ்டுகளுடனுந்தான் கூட்டணி அமைத்தார். ‘சுதந்திரத் தொழிலாளர் கட்சி’, ‘குடியரசுக் கட்சி’ என்கிற பெயர்களைத்தான் தேர்வு செய்தார்.

கான்ஷிராம் புத்தரின் வழி நின்று ‘பகுஜன்’ என்கிற அடையாளத்தை முன்நிறுத்தினார். அவர் விலக்கியது பார்ப்பனர்களையும் சத்திரியர்களையும் மட்டுமே. குர்மி, சமர் முதலான தலித் பிரிவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, இதர பிற்படுத்தப்பட்ட சாதிகள், சிறுபான்மையோர் என்பதாக அக்கூட்டணி அமைந்தது.

வடமாநிலங்களுக்கும் தமிழகத்திற்கும் உள்ள ஒரு வேறுபாடு குறிப்பிடத் தக்கது.. அங்கே பார்ப்பனர்கள் கிட்டத்தட்ட பத்து சதம் வரை உள்ளனர். இங்கே மூன்று சதத்திற்கும் குறைவு. அங்கே சத்திரியர் எண்ணிக்கையில் மட்டுமல்ல அரசியலிலும் பலமான சக்திகள். இகே அப்படி ஒரு வருணமோ சாதியோ கிடையாது. தென்னகம் போல இட ஒதுக்கீடு என்கிற கருத்தாக்கம் எழுபதுகளுக்கு முன்பு வரை வடக்கில் வலுப்பெற்று இருந்ததில்லை. எனவே அரசுப் பணிகளில் தலித்களைக் காட்டிலும் கூட இதர பிற்படுத்தப்பட்ட சாதியினர் பின் தங்கி இருந்தனர்.

கான்ஷிராம் இந்த முற்படுத்தப்பட்ட சாதிகளை விலக்கி தலித் மற்றும் பிற்படுத்தப்பட்ட சாதிகளின் ஒற்றுமையை உருவாக்கினார், அவரது அரசியல் முழக்கங்கள் பிற்படுத்தப்பட்டோரின் பிந்தங்கிய நிலையை முன்வைத்து அமைந்தன. அதே நேரத்தில் தலித்கள் மத்தியில் உட்சாதி ஒற்றுமையும் வலுவானது. இதெல்லாம் கூடப் போதாது என்றுதான் முற்படுத்தப்பட்ட சாதிகளையும் இணைத்து மாயாவதி ‘சர்வஜன்’ என்கிற கருத்தாக்கத்தை முன்வைத்தார்.

அந்தவகையில் பார்ப்பனர்கள் போன்றோரும் கூட இந்த வலுவான கூட்டணியில் தம்மை இணைத்துக் கொண்டால் பலனுண்டு என்கிற அடிப்படையில் சர்வஜன் கூட்டணியில் இணைந்தனர். எனினும் இந்தப் புதிய இணைவு வலுவானதாக இல்லாததாலும், இதனாலேயே கான்ஷிராம் அமைத்த வலுவான கூட்டணியில் சில பிளவுகள் நேர்ந்ததாலும் மாயாவதி சென்ற தேர்தலில் ஆட்சியை இழக்க நேரிட்டது.

தவிரவும் இன்று மாநில அரசியலில் ‘வளர்ச்சி’, ‘ஊழலின்மை’ முதலான கருத்தாக்கங்கள் முதன்மை பெறுவதும் கவனத்திற்குரியது.

ராமதாசின் அனைத்து சாதி அரசியல் இந்த வேறுபாடுகளைக் கணக்கில் கொள்ளாமல் மாயாவதியின் ‘சமூகப் பொறியியல்’ என்னும் சொல்லாடலைத் தமிழகத்தில் பயன்படுத்தப் பார்க்கிறார்.

இட ஒதுக்கீட்டுக்கு முன்மாதிரியாகத் திகழ்ந்த தமிழகத்தில் வட மாநிலங்களைப்போல அரசுப் பணிகளிலோ மற்றவற்றிலோ பிற்படுத்தப்பட்டவர்கள் தலித்களைக் காட்டிலும் பின் தங்கி இல்லை. பிற்படுத்தப்பட்ட சமுதாயத்தில் ஆகக் கீழாக இருந்த வன்னியர் முதலான சாதியினருக்கு மிகப் பிற்படுத்தப்பட்ட நிலையை ராமதாசின் அரசியல் ஈட்டித் தந்ததன் விளைவாக இன்று அவர்களுக்கும் அதிகாரங்களில் உரிய இடம் கிடைக்கிறது.

இந்நிலையில் பிற்படுத்தப்பட்ட சாதிகள் பின்தங்கியுள்ளதாகச் சொல்லி ஒரு அரசியலைக் கட்டமைக்கும் முயற்சி இங்கு எப்படி வெற்றி பெற இயலும்?

ராமதாஸ் கடந்த கால் நூற்றாண்டில் வன்னியர்களை வெறும் சாதி அமைப்பாக மட்டுமின்றி ஒரு அரசியல் இயக்கமாகவும் உருவாக்கியுள்ளார். ஆனால் இன்று ராமதாஸ் உருவாக்கியுல்ள கூட்டணியில் உள்ள பிற 44 சாதிகளும் வெறும் சாதி அமைப்புகளாக மட்டுமே உள்ளன. முக்குலத்தோர் மத்தியில் அத்தகைய முயற்சி முத்துராமலிங்கர் காலத்தில் ஓரளவு மேற்கொள்ளப்பட்ட போதிலும் அவருக்குப் பின் அவ்வமைப்புகள் வெறும் சாதி அமைப்புக்களாகவே குறுகின. இன்று அவர்கள் சாதி அமைப்புகளில் இருந்தபோதும் வெவ்வேறு அரசியல் கட்சிகளில் பிரிந்துள்ளனர். சாதி மாநாடுகளுக்கு வேண்டுமானால் இவர்கள் தலைமையின் குரலை ஏற்று வந்து குவிந்து வியப்பை ஏற்படுத்தலாம். ஆனால் வன்னியர்கள் தவிர்த்த பிற சாதியினர் தேர்தல் என வரும்போது சாதித் தலைமைகளின் அழைப்பை ஏற்கப் போவதில்லை.

அது மாத்திரமல்ல, முத்துராமலிங்கருக்குப் பின் அவரது ஃபார்வர்ட் ப்ளாக் கட்சி பெயரளவிற்கும் கூட இல்லாமல் சிதைந்ததற்குக் காரணம் அவர் முன்னிலைப்படுத்திய தலித் வெறுப்புத்தான். ராமதாசுக்குப் பின் அன்புமணியாரின் தலைமையில் பா.ம.கவுக்கும் அதுதான் நிகழப் போகிறது.

தனது சாதி அரசியலை மறைக்க அவ்வப்போது ராமதாஸ் முழங்கும் தமிழ்த் தேசிய வீர உரைகள் அவரது அனைத்து சாதிக் கப்பலைக் கரை சேர்க்க உதவாது. தமிழ்த் தேசியர்கள் வேண்டுமானால் ராமதாசின் சாதி வெறி அரசியலைக் கண்டு கொள்ளாமல் அவரை அணைத்துக் கொள்ளலாம்.

ஆனால் மக்கள் ராமதாசை ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியின் தலைவராகவே காண்பர். இவர்களின் அரசியல் தேர்தலில் எடுபடாது. ஆனானப்பட்ட பால் தாக்கரேயின் சிவசேனா கட்சியே என்றைக்கும் ஆட்சியைப் பிடிக்கும் அளவிற்கு ஆதரவு திரட்ட முடிந்ததில்லை.

சாதி அடிப்படையில் தமிழர்களைப் பிளவுபடுத்தும் பா.ம.கவுடன் கூட்டணி கிடையாது எனப் பிற கட்சிகள் அறிவிக்க வேண்டும்.